با وجود نرخ بهره‌برداری کنونی 50 درصد، ظرفیت تولید ورق گالوانیزه رشد خواهد داشت

به گزارش می متالز، ظرفیت فعلی تولید ورق گالوانیزه ایران بیش از 2 میلیون تن در سال است و این در حالی است که  صنایع فولاد هفت الماس با تصاحب 25 درصد از ظرفیت تولید ورق گالوانیزه ایران پیشتاز است. این شرکت سالانه 605 هزار تن ورق گالوانیزه تولید می‌کند. ورق خودروی چهار محال و بختیاری نیز با در اختیار داشتن 19 درصد از ظرفیت تولید در جایگاه دوم قرار دارد. شرکت ورق‌های پوشش‌دار تاراز از دیگر تولیدکنندگان بزرگ ورق با پوشش روی است. ظرفیت تولید این شرکت 260 هزار تن در سال است که 130 هزار تن آن به ورق گالوانیزه و 130 هزار تن دیگر به تولید ورق گالوالوم اختصاص دارد.

در نمودار 1 تغییرات ظرفیت ایران در سال‌های گذشته نشان داده شده که طی سال‌های اخیر، روندی صعودی داشته است که ابتدا در سال 1391 و با بهره‌برداری از واحد تولید ورق گالوانیزه شرکت فولاد امیرکبیر کاشان ظرفیت تولید ایران کمی افزایش یافت. ظرفیت این شرکت 100 هزار تن در سال است که معادل 5 درصد از کل ظرفیت حال حاضر کشور برآورد می‌شود. طی سال‌های پس از 1391، ظرفیت تولید ورق گالوانیزه تغییری نداشت اما در سال 1393 و با راه‌اندازی واحد تولید ورق‌های روی‌اندود کاوه، ظرفیت تولید کشور 108 هزار تن دیگر افزایش یافت. در سال 1394 نیز با بهره‌برداری از واحد تولید ورق گالوانیزه صنایع هفت الماس، ظرفیت تولید ورق گالوانیزه به بیش از یک میلیون و 600 هزار تن در سال رسید.

در سال 1395 با بهره‌برداری از 2 واحد تولیدی در شرکت تولید ورق‌های پوشش‌دار تاراز، ظرفیت تولید ورق گالوانیزه ایران جهش چشم‌گیری داشت. در این سال واحد تولید ورق گالوانیزه شرکت ورق‌های پوشش‌دار تاراز، با ظرفیت سالانه 130 هزار تن در سال به بهر‌ه‌برداری رسید. همچنین واحد دیگری متعلق به همین شرکت با ظرفیت تولید 130 هزار تن در سال ورق گالوالوم (ورق با پوشش آلیاژ آلومینیوم-روی) را به بهره‌برداری رساند. در نیمه نخست سال 1396 نیز واحد تولیدی دیگری متعلق به شرکت فولاد شهریار تبریز به بهره‌برداری رسید که سبب شد ظرفیت تولید ورق گالوانیزه ایران به بیش از 2 میلیون و 100 هزار تن در سال برسد. گفتنی است ظرفیت تولید فولاد شهریار تبریز 90 هزار تن در سال است.

هم اکنون تولید ورق گالوانیزه کشور بیش از یک میلیون تن تخمین زده می‌شود که با توجه به ظرفیت تولید 2 میلیون تنی در کشور، نرخ بهره‌برداری از واحدهای تولیدکننده حدود 50 درصد برآورد می‌شود. این رقم در مقایسه با سایر نقاط جهان چندان مطلوب نیست. این در حالی است که طرح‌‌های توسعه‌ای بسیاری نیز در کشور در حال اجرا هستند که ظرفیت تولید آتی ایران را بیشتر نیز خواهد کرد. با توجه به افزایش تقاضای صنعت ساختمان و خودرو در آینده، پیش‌بینی می‌شود تقاضا در بازار ورق گالوانیزه افزایش یابد، اما به‌نظر می‌رسد گام این افزایش آن‌قدر بزرگ نخواهد بود که نرخ بهره‌برداری را (با توجه به افزایش ظرفیت تولید در آینده) چندان تغییر دهد. صادرات ورق گالوانیزه نیز چندان قابل توجه نیست.

در مجموع نکات ذکر شده این مطلب را القا می‌کنند که با توجه به نرخ مشخص رشد صنایع (به‌دنبال آن نرخ مشخص افزایش تقاضا از سوی صنایع)، بهتر است درصدد کسب سهم از بازارهای صادراتی باشیم. البته با توجه به افزایش تولید کشورهای همسایه و طرح‌های توسعه‌ای آتی این کشورها احتمال می‌رود که این موضوع با مشکلاتی روبه‌رو شود. البته قدم مؤثر تولیدکنندگان در جهت افزایش صادرات و ربودن فرصت‌های وارداتی کشورهای فاقد واحد تولیدی ورق گالوانیزه می‌تواند این راه‌ را هموارتر کند.