تاریخچه راه آهن‌های بین قاره‌ای آمریکا

به گزارش می‌متالز، در سال ۱۸۶۲، قانون راه‌آهن اقیانوس آرام، شرکت‌های راه‌آهن «سنترال پسیفیک» و «یونیسون پسیفیک ریل رود» را منصوب کرد و آن‌ها را موظف به ساخت یک راه‌آهن بین قاره‌ای کرد که آمریکا را از شرق به غرب متصل می‌کرد.

در طول هفت سال آینده، این دو شرکت از شهر ساکرامنتو، در ایالت کالیفرنیا از یک طرف تا شهر اوماها، در ایالت نبراسکا از سوی دیگر، به رقابت با یکدیگر می‌پرداختند.

اولین لوکوموتیو بخار آمریکا در سال ۱۸۳۰ شروع به کار کرد و طی دو دهه بعد، خطوط راه آهن بسیاری از شهر‌های ساحل شرقی را به هم متصل کرد.

تا سال ۱۸۵۰، حدود ۹ هزار مایل مسیر ریلی در شرق رودخانه میسوری کشیده شده بود.

در همان دوره، اولین مهاجران شروع به حرکت به سمت غرب در سراسر آمریکا کردند.

این روند پس از کشف طلا در کالیفرنیا در سال ۱۸۴۸ به طور چشمگیری افزایش یافت.

سفر زمینی در میان کوه‌ها، دشت‌ها، رودخانه‌ها و بیابان‌ها پرمخاطره و دشوار بود و بسیاری از مهاجران به سمت غرب ترجیح دادند از طریق دریا سفر کنند.

این مسیر شش ماه به طول می‌انجامید و با دور زدن آمریکای جنوبی انجام می‌شد.

قبل از ساخت راه‌آهن بین قاره‌ای، سفر در سراسر آمریکا نزدیک به هزار دلار هزینه داشت. پس از تکمیل راه آهن، هزینه این سفر به ۱۵۰ دلار کاهش یافت.

در سال ۱۸۴۵، آسا ویتنی، کارآفرین نیویورکی، قطعنامه‌ای را در کنگره ارائه کرد که در آن بودجه فدرال برای راه آهنی که تا اقیانوس آرام امتداد می‌یابد، پیشنهاد کرد.

تلاش‌های لابی‌گری طی چند سال آینده به دلیل رشد بخش‌گرایی در کنگره شکست خورد، اما این ایده همچنان یک ایده قدرتمند باقی ماند.

در سال ۱۸۶۰، مهندس جوانی به نام تئودور جودا، گذرگاه بدنام دونر در شمال کالیفرنیا (جایی که گروهی از مهاجران غرب در سال ۱۸۴۶ در آن گیر افتاده بودند) را مکانی ایده آل برای ساخت یک راه آهن از میان کوه‌های مهیب سیرا نوادا شناسایی کرد.

تا سال ۱۸۶۱، جودا گروهی از سرمایه گذاران را در ساکرامنتو به خدمت گرفت تا شرکت راه آهن «سنترال پسیفیک» را تشکیل دهند.

او سپس به واشنگتن رفت، جایی که توانست سران کنگره و همچنین آبراهام لینکلن، رئیس جمهور وقت آمریکا را متقاعد کند که قانون راه آهن اقیانوس آرام را در سال بعد به قانون تبدیل کنند.

قانون راه‌آهن اقیانوس آرام تصریح کرد که شرکت راه‌آهن سنترال پسیفیک شروع به ساخت در ساکرامنتو می‌کند و به سمت شرق در سراسر سیرا نوادا ادامه می‌دهد، در حالی که شرکت دوم، یونیون پسیفیک، از رودخانه میسوری در نزدیکی مرز آیووا-نبراسکا به سمت غرب شکل می‌گرفت.

این دو خط راه آهن در میانه مسیر به هم می‌رسیدند و هر شرکت به ازای هر مایل مسیر ساخته شده ۶ هزار و ۴۰۰ هکتار زمین (که بعداً دو برابر شد و به ۱۲ هزار ۸۰۰ هکتار رسید) و ۴۸ هزار دلار اوراق قرضه دولتی دریافت می‌کرد.

از همان ابتدا ساخت راه آهن بین قاره‌ای در شرایط رقابت بین این دو شرکت راه اندازی شد.

در غرب، سنترال پسیفیک تحت تسلط چارلز کراکر، لیلند استنفورد، کولیس هانتینگتون و مارک هاپکینز قرار داشت.

همه این افراد تاجران بلندپرواز بودند که هیچ تجربه قبلی در زمینه راه آهن، مهندسی یا ساخت و ساز نداشتند.

آن‌ها برای تامین مالی پروژه وام‌های زیادی گرفتند و از خلأ‌های قانونی برای دریافت بیشترین بودجه ممکن از دولت برای ساخت مسیر برنامه ریزی شده خود استفاده کردند.

پس از اینکه ژنرال گرنویل دوج، به عنوان مهندس ارشد کنترل این پروژه را به دست گرفت، سرانجام یونیون پسیفیک در می ۱۸۶۶ شروع به حرکت به سمت غرب کرد.

این شرکت متحمل حملات خونین به کارگران خود توسط بومیان آمریکایی شد.

این حملات قابل درک بود، زیرا این پروژه‌ها که توسط سفیدپوستان در حال پیشروی بود تهدیدی برای سرزمین‌های مادری بومیان به حساب می‌آمد.

با این حال، یونیون پسیفیک نسبتاً در مقایسه با پیشرفت کند شرکت رقیب آن‌ها از طریق سیرا، سریع در سراسر دشت حرکت کرد.

در سال ۱۸۶۵، پس از مبارزه با حفظ کارگران به دلیل دشواری کار، چارلز کراکر (که مسوول ساخت و ساز برای سنترال پسیفیک بود) شروع به استخدام کارگران کرد.

در آن زمان، حدود ۵۰ هزار مهاجر در سواحل غربی زندگی می‌کردند؛ بسیاری از آن‌ها در زمان اکتشافات طلا به این کشور رفته بودند.

در مقابل، نیروی کار یونیون پسیفیک عمدتاً مهاجران ایرلندی و کهنه سربازان جنگ داخلی آمریکا بودند.

در تابستان ۱۸۶۷، یونیون پسیفیک در وایومینگ قرار داشت و تقریباً چهار برابر بیشتر از سنترال پسیفیک پیشرفت در پروژه داشت.

با این حال، سنترال پسیفیک در اواخر ژوئن از میان کوه‌ها عبور کرد و در نهایت بخش سخت این پروژه را پشت سر گذاشت.

سپس هر دو شرکت به سمت سالت لیک سیتی حرکت کردند.

در اوایل سال ۱۸۶۹، شرکت‌ها تنها چند مایل از یکدیگر فاصله داشتند و در ماه مارس، رئیس‌جمهور وقت آمریکا اعلام کرد که از ارائه بودجه فدرال تا زمانی که دو شرکت راه‌آهن بر سر یک نقطه ملاقات توافق کنند، خودداری می‌کند.

آن‌ها در نهایت بر سر موقعیت به هم رسیدن ریل‌ها در نزدیکی سالت لیک سیتی به توافق رسیدند.

در ۱۰می، پس از چندین تاخیر، انبوهی از کارگران و مقامات بلندپایه نظاره گر جهش نهایی بودند که ریل‌های کار گذاشته شده توسط سنترال پسیفیک و یونیون پسیفیک را به هم پیوند می‌داد.

ساخت راه آهن بین قاره‌ای دسترسی به بخش غربی آمریکا را برای توسعه سریعتر آسان‌تر کرد.

با تکمیل مسیر، زمان سفر برای انجام سفر ۳ هزار مایلی در سراسر آمریکا از چند ماه به کمتر از یک هفته کاهش یافت.

اتصال غرب و شرق آمریکا صادرات اقتصادی منابع غربی به بازار‌های شرق را آسانتر از گذشته کرد.

راه آهن همچنین گسترش به سمت غرب را تسهیل کرد و درگیری‌ها را بین قبایل بومی آمریکا و مهاجرانی که اکنون دسترسی آسان تری به سرزمین‌های جدید داشتند تشدید کرد.

منبع: خبرگزاری میزان