کاوال ریج، پروژه‌ای با نرخ بازده داخلی 47 درصد

به گزارش می متالز، در سال‌های اخیر، خبرهای گوناگونی از تعطیل شدن و تعیین ضرب‌الاجل برای بستن نیروگاه‌های زغالی در مناطق مختلف جهان به گوش می‌رسد که برای بازار زغال‌سنگ خبر خوبی نیست. در حالی که ریوتینتو خبر از فروش معادن زغالی خود می‌دهد، در برخی از نقاط جهان، هنوز هم پروژه‌های مختلفی برای تولید زغال‌سنگ در دست اجراست. صعود قیمتی اخیر این ماده خام نیز به این امر کمک کرده است.

یکی از مهم‌ترین پروژه‌هایی که در حال حاضر در دست انجام است، به کاوال ریج (Caval Ridge) معروف است. کاوال ریج نام معدنی در ایالت کوئینزلند استرالیاست. این پروژه، محصول همکاری شرکت‌های میتسوبیشی و بی.اچ.پی (BMA) است. این معدن از دو سایت مجزا به نام‌های هورس پیت (Horse Pit) و هیفورد پیت (Heyford Pit) تشکیل شده است. سایت هیفورد پیت، طی سال‌های گذشته، توسعه پیدا کرده و اکنون بخشی از معدن پیک دانز محسوب می‎شود. هورس پیت، بخش معدنی جدیدی است که توسعه آن به تازگی آغاز شده است. مدیر عملیات شرکت بی.اچ.پی، مایک هنری (Mike Henry) معتقد است که این پروژه، حلقه اتصالی بین معدن و کارخانه زغال‌شویی خواهد بود. وی افزود: «سرمایه‌گذاری برای این پروژه، در راستای رسیدن به اهداف شرکت انجام  شده بود و بدین ترتیب با بالا بردن بهره‌وری و استفاده از ظرفیت تولید باقی‌مانده، رقابت‌پذیری زغال‌سنگ تولیدی ما در بازار جهانی، باز هم بیشتر می‌شود.»

بخش اعظم این پروژه شامل ساختن 11 کیلومتر مسیر حمل و نقل زمینی برای انتقال زغال‌سنگ خام از معدن پیک داونز (Peak Downs) تا زغال‌شویی کاوال ریج است. این واحد برای تولید سالانه 10 میلیون تن زغال‌سنگ ساخته شده است اما هم اکنون سطح تولید آن بین 6 تا 7.5 میلیون تن در سال است. علت اصلی این بازده نامناسب، ظرفیت پایین معدن این واحد است. احداث این مسیر زمینی، به کاوال ریج اجازه می‌دهد تا این واحد زغال‌شویی، به حجم خوراک خود اضافه کرده و از ظرفیت باقی‌مانده خود، استفاده کند. هزینه این پروژه توسعه‌ای، در حدود 204 میلیون دلار است و هزینه سرمایه‌گذاری شده برای تولید هر تن زغال‌سنگ اضافه شده به حجم تولید (جمعا 3.5 میلیون تن در سال)، حدود 58 دلار خواهد بود. علت این شدت سرمایه‌‌گذاری پایین، این است که در هنگام ساخت تجهیزات، کارخانه زغال‌شویی و زیرساخت‌‌های کاوال ریج در 7 سال پیش، هزینه سرمایه‌گذاری برای ظرفیت تولید سالانه 10 میلیون تن انجام شده است. از همین رو، اکنون که با انجام این پروژه توسعه‌ای، امکان بهره‌برداری از ظرفیت باقی‌مانده فراهم شده، به علت اینکه هزینه ساخت تجهیزات، پیش‌تر در هزینه سرمایه‌گذاری حجم تولید پیشین (6 تا 7.5 میلیون تن در سال) لحاظ شده است، هزینه سرمایه‌‌گذاری 3 و نیم میلیون تن باقی‌مانده، کم خواهد بود. بنابراین با تخمین هزینه تولید و پیش‎‌بینی قیمت زغال‌سنگ، نرخ بازده داخلی این پروژه، حدود 47 درصد خواهد بود. جریان وجوه نقد تجمعی این پروژه، طی سال‌های آتی، در نمودار زیر آورده شده است.

آغاز فروش زغال‌‎سنگ تولیدی از این پروژه، در پایان سال 2018 خواهد بود. از این سال به بعد، با افزایش درآمد فروش، جریان وجوه نقد تجمعی، به سمت مثبت شدن پیش می‌رود. همانطور که در نمودار نیز مشاهده می‌شود، نقطه سر به سر پروژه کمی قبل از آغاز سال 2020 خواهد بود و پس از این سال، پروژه وارد مرحله سودآوری می‌شود. شایان ذکر است که هزینه سرمایه‌گذاری این پروژه توسعه‌ای، در سال سوم بهره‌برداری از آن، به طور کامل جبران خواهد شد. همانطور که گفته شد، نرخ بازده داخلی این پروژه از 45 درصد بیشتر بوده و به همین دلیل، در فهرست پروژه‌های قابل سرمایه‌گذاری قرار گرفته است.