به گزارش می متالز، معدن طلای اندریان (آستارکان) مدت هاست به علت آلایندگی زیست محیطی و حواشی متعددی مانند نحوه واگذاری و برداشتهای غیر رسمی از آن در تیتر رسانه هاست و انتقادات تندی از وضعیت زیست محیطی این معدن و عملکرد مسوولان مربوطه درباره آن در رسانهها مطرح شده است.
معدن طلای اندریان در مراتع و محدوده روستاهای اندریان، میوه رود، آستارکان و روستای جوانان گروه در منطقه دیزمار خاروانا و در شهرستان ورزقان قرار گرفته است.
در استحصال معدن طلای اندریان از روش لیچینگ سیانوری که روشی خطرناک و آلاینده است استفاده میشود؛ در این معدن برای استحصال طلا از«سیانید سدیم» استفاده میشود که مادهای بسیار خطرناک، سمی است و از مشتقات سیانور است.
استفاده از مشتقات سیانور از بزرگترین مشکلات زیست محیطی این معدن است که مورد انتقاد شدید کارشناسان و رسانهها قرار گرفته است. نشت و تبخیر این ماده خطرناک در پروسه بهره برداری از معدن طلای اندریان که در نهایت ممکن است با بارش باران جذب خاک منطقه و آبهای زیرزمینی شود، مهمترین معضل زیست محیطی این معدن است که این اشکال ناشی از فرایند تولید است که عملاً امکان پیشگیری از احتمال تبخیر سیانور در هیپهای بزرگ این معدن وجود ندارد. به گفته کارشناسان، میزان کاهش میزان ظرفیت محلول در مخزن الکترولیز مساوی با همان میزان تبخیر و نفوذ این ماده خطرناک به طبیعت است که تقریبا روزانه حجم قابل توجهی را شامل میشود.
از سوی دیگر این معدن در ارتفاعی بیشتر از یک هزار متر از روستاها و رودخانههای مجاور قرار دارد که احتمال نفوذ و نشت سیانور به منابع آب و خاک منطقه همچون آبهای زیرزمینی و چشمهها از یک طرف و خطر نشت سیانور به رودخانههای مجاور را بیشتر کرده است.
سید طاهر جلیلی مدیر حراست و مشاور مدیرعامل شرکت زرین داغ آستارکان در جمع خبرنگاران، نشت سیانور از این معدن را اقدامی عمدی و خرابکارانه دانست و اظهار کرد که شواهد امر هم حاکی از این موضوع دارد.
سید طاهر جلیلی ادامه داد: سرمایه گذار این معدن آرامش ندارد و به سبب انتقادات مداوم و تنشهای ناشی از بهره برداران غیر رسمی در استرس شدیدی قرار دارد و این باعث میشود برنامه ریزی لازم برای تولید قابل انجام نباشد.
وی افزود: بر اساس مصوبه شورای تامین، شرکت بهره بردار موظف است اقدامات لازم برای کاهش ریسک زیست محیطی فعالیت این معدن را انجام دهد، اما دوستانی که انتقاد میکنند در حالی که این معدن را از نزدیک ندیده اند، آرامش را از مدیران این شرکت سلب میکنند.
مدیر حراست شرکت زرین داغ آستارکان به فعالیت بهره برداران غیر رسمی و تنشهای ناشی از سوی این افراد اشاره کرد و گفت: هفته گذشته نیروی انتظامی مسیرهای غیر مجاز دسترسی این افراد را مسدود کرد، اما آنها یک روز پس از ترک منطقه توسط نیروی انتظامی به کار خود ادامه دادند.
جلیلی بیان کرد: اهالی منطقه شرکت بهره بردار و حتی وزارت صنعت را محق واگذاری این معدن نمیدانند و خود را مالک معدن میدانند، هر چند معدن جزو انفال الهی و سرمایههای ملی کشور است، اما رواج این روشها و تنشهایی که به دنبال آن در منطقه ایجاد شده، نهادینه کردن یک روند غیر قانونی است.
وی افزود: حالا چه روش غلط یا درست، هر آنچه که در این معدن انجام میشود، تحت نظارت محیط زیست قرار دارد، اما محیط زیست نمیتواند هیچ نظارتی روی عملیات بهره برداران غیر مجاز داشته باشد.
در ادامه موسی سایخانوو، مدیرعامل خارجی شرکت زرین داغ آستارکان به عنوان بهره بردار معدن طلای اندریان با انتقاد از پلمپ و توقف عملیات این معدن، مسوولان آذربایجان شرقی را با لحنی تند تهدید کرد در صورت عدم رفع پلمپ این کارخانه اقدام به ترک کارگاه میکند، او حتی برای مسوولان استان ضرب الاجل یک هفتهای هم تعیین کرد.
موسی سایخانوو در جمع خبرنگاران گفت: سرمایه گذاری ما در این معدن ۱۰ سال پیش آغاز شده است، اما مشکلات زیادی در راه فعالیت ما ایجاد شده و امروز به خاطر مشکلات حفاران غیرمجاز و توقف فعالیت ما توسط محیط زیست، سه ماه است که تولید در این شرکت متوقف شده و ما به طور کامل حقوق و مزایای کارکنان را پرداخت کرده ایم و یک ریال هم بدهی نداریم، اما اگر تا یک هفته آینده نتوانیم در اینجا تولید داشته باشیم، مجبور میشویم شرکت را تعطیل کنیم و کارگاه را ترک کنیم.
مشاور مدیرعامل شرکت بهره بردار معدن طلای اندریان هم افزود: کار ما اینجا قانونی است و سال ۹۱ مجوز بهره برداری این معدن را گرفتیم و سال ۹۶ مجوز بهره برداری کارخانه را گرفتیم و همه مجوزهای لازم را داریم و اینکه مجوزی کم داشته باشیم، چنین چیزی نیست و لطفاً این موضوع را فراموش کنید.
نصیر نوری بیان کرد: از نیروی انتظامی به عنوان خبرنگار بپرسید که چرا مشکلات ناشی از بهره برداران غیر رسمی را حل نمیکند؟ ما در اینجا سرجمع ۱۰۰ هکتار معدن کاری میکنیم و تعرضی به منافع روستائیان نکرده ایم و اینکه ما منابع طبیعی را تخریب کرده ایم، عوارض آن را به دولت پرداخت کرده ایم و به ازای هر هکتار برای معدن که تحویل میگیریم، مقدار معینی عوارض به منابع طبیعی پرداخت میکنیم که روستائیان منطقه میتوانند خسارت خود را از منابع طبیعی دریافت کنند. اما وقتی این خسارت را بگیرند، باید تعداد دامهای خود را کاهش دهند و برای اینکه تعداد دامهای خود را بیشتر کنند، از دریافت خسارت هم چشم پوشی میکنند.