استخراج اورانیوم از آب دریا

به گزارش می متالز، به نقل از ماینینگ، یک گروه از دانشمندان دانشگاه استنفورد واقع در سانفرانسیسکو در ایالت کالیفرنیای امریکا در حال کار روی روش جدیدی هستند که با استفاده از آن می‌توانند از آب اقیانوس‌ها اورانیوم استخراج کنند.
این روش به‌ویژه در مناطقی موثر و کاراست که هیچ معدن اورانیومی ندارد اما در تامین سوخت نیروگاه‌های هسته‌ای، نیاز به اورانیوم است.
هدف اصلی این گروه از پیگیری این پروژه، پیدا کردن جایگزینی بود که در استخراج مواد رادیواکتیو با محیط‌زیست موافق باشد و نسبت به روش‌های کنونی استخراجی آسیب کمتری به آن وارد کند.
سال‌هاست که وجود نشانه‌های اورانیوم در آب دریا واقعیتی شناخته شده است اما آنچه تاکنون مانع رشد این فناوری بوده، این مسئله است که میزان اورانیوم قابل استخراج از این روش، کم و استخراج آن سخت است و اگر پژوهشگران دانشگاه استنفورد بتوانند ثابت کنند روش آنها از نظر هزینه مقرون به صرفه است، شرایط به سرعت تغییر می‌کند.
«یی سوی» یکی از پژوهشگران این گروه پژوهشی می‌گوید: مشکل اصلی این است که غلظت اورانیوم محلول در آب دریا، همچون یک دانه ریز نمک حل شده در یک لیتر آب بسیار ناچیز است اما اقیانوس‌ها بسیار پهناورند و اگر ما بتوانیم این مقادیر بسیار کم را در شرایطی که از نظر اقتصادی به صرفه باشد، استخراج کنیم ذخیره‌ای که در اختیار داریم، بی‌پایان است.
اورانیوم در تماس با اکسیژن اقیانوس، ترکیب اورانیل تشکیل می‌دهد و این گروه تصمیم دارد ذخایر گسترده اورانیل را با استفاده از ترکیب «آمیداُکسیم» جمع‌آوری کند؛ ترکیبی که فقط اورانیل را از آب می‌گیرد. آمیداُکسیم، جفتی از الکترودهای کربنی را پوشش می‌دهد که می‌توانند میزان زیادی از اورانیلی را که قابلیت فرآوری دارد، انباشته کنند.
دانشمندان متوجه شدند با این روش می‌توانند ۳برابر بیشتر از روش‌های دیگر اورانیل به‌دست آورند. این روش همچنین الکترودها را برای استفاده‌های بعدی تغذیه می‌کند.
با وجود این موفقیت‌ها، برای اجرای این پروژه در مقیاسی بزرگ راهی طولانی وجود دارد و برای تجاری‌سازی آن نیاز است مزایای این روش استخراجی از هزینه‌ها بیشتر باشد.
این فرآیند همچنین به تجهیزاتی نیاز دارد که امکان تصفیه مقادیر زیاد آب را فراهم کنند.
«سوی» می‌گوید: هنوز کارهای زیادی باید انجام دهیم اما اینها گام‌های بزرگی بوده که عملی برداشته شده است.
یافته‌های این تیم پژوهشی در نشریه «نِیچر» منتشر شده و نشان می‌دهد اگر این پروژه با موفقیت پیش رود، این روش می‌تواند باعث تولید انرژی هسته‌ای با استفاده از اورانیومی که از آب دریا به‌دست آمده شود و آب دریا را به عنوان روشی تجدیدپذیر در تولید انرژی به روش‌های دیگر اضافه کند؛ روش‌هایی که پیش از این با نور خورشید و باد ممکن بوده است.
چونگ لیو، پژوهشگر دوره فوق‌دکترا و یکی دیگر از اعضای این تیم پژوهشی نیز به آزمایش این فیبرهای ترکیبی کربن‌آمیداکسیم استنفورد و مقایسه آن با فیبرهای آمیداکسیم دیگر پرداخت و برای نخستین بار آزمایش کرد که هر کدام از انواع فیبرها، فیبرهای قدیمی استاندارد و فیبر جدید ترکیب، پیش از رسیدن به حد اشباع، چقدر اورانیل جذب می‌کنند و دریافت که وقتی فیبر قدیمی استاندارد به حد اشباع برسد، فیبر ترکیبی ۹ برابر فیبر قدیمی استاندارد اورانیل جذب می‌کند.
پروفسور استیون چو، فیزیکدان برنده جایزه نوبل و عضو دیگر این تیم پژوهشی نیز درباره پژوهش‌های انجام شده برای استخراج اورانیوم از آب دریا می‌گوید: پژوهش‌های انجام شده برای استخراج اورانیوم از آب دریا موازی با ایمنی رآکتور و چالش زباله است.
در این قرن، برای حل کسری برق نیاز است از منابع موجود استفاده شود.
به اعتقاد من انرژی هسته‌ای باید بخشی از این منابع باشد و باید اطمینان پیدا کرد که دسترسی به اورانیوم، بخشی از راه‌حل انرژی کربن آزاد است.
گفتنی است انرژی هسته‌ای درحال‌حاضر ۲۰درصد برق در ایالات متحده امریکا و ۱۳درصد برق سراسر جهان را تولید می‌کند.
جهان برای پل زدن به سمت آینده سوخت فسیلی، به انرژی هسته‌ای نیاز دارد.
استخراج اورانیوم از آب دریا مشکلات امنیتی استخراج اورانیوم زمینی را ندارد، با این حال هنوز کارهای بسیاری برای انجام دادن در این حوزه وجود دارد.