«برکلی»، معدنی که گودال مرگ شد

به گزارش می متالز، هیچ موجود زنده‌ای قادر به زندگی در این دریاچه نیست و اطراف آن هم هیچ گیاهی رشد نمی‌کند. آب این گودال به شدت اسیدی و سمی است و تنها یک جرعه از آن کافی است تا سیستم گوارش را سوراخ کند. این گودال تا به حال ده‌ها هزار کشته داده است.
به نقل از دامن‌اینتِرِستینگ، گودال «بِرکلی» به نام گودال مرگ یا سمی‌ترین گودال جهان شهرت پیدا کرده است. این منطقه همیشه این عنوان مرگبار را نداشته و روزگاری به عنوان ثروتمندترین تپه جهان شناخته و میلیون‌ها تن مس، نقره، طلا و سایر فلزات از آن استخراج می‌شد، اما دیگر خبری از آن روزگار پرهیاهو نیست و این معادن به حال خود رها شده‌اند. گودال بِرکلی یک معدن روباز مس بود که پس از پایان حفاری‌ها به مرگبارترین گودال جهان تبدیل شد. این گودال دست‌کم ۱۶۰۰متر طول، ۸۰۰متر عرض و ۵۴۰متر عمق دارد و تا عمق ۲۷۰متری آن با آبی پر شده که اسیدی و بسیار سمی است.
تا اواسط قرن ۲۰ میلادی و در نخستین سال‌های دهه ۱۹۵۰میلادی(۱۳۲۹ خورشیدی) شرکت معدنکاری «آناکوندا» مسئولیت حفاری‌های این منطقه را بر عهده داشت اما در همان دهه، هزینه‌ عملیات حفاری بسیار بالا رفت و این شرکت به ناچار به روش کارآمد و مقرون به صرفه «برداشتن نوک کوه» روی آورد. به این ترتیب نوک کوه و تپه‌ها برداشته و آنقدر حفاری می‌شد تا به معدنی روباز تبدیل شود. بر اساس نیاز به مس برای ساخت تلویزیون، تلفن، رایانه، اتومبیل و... حجم بسیار زیادی از این فلز از این معدن استخراج شد و هرچه مس بیشتری استخراج می‌شد عمق این معدن بیشتر می‌شد.
در سال ۱۹۸۳میلادی(۱۳۶۲خورشیدی) آنقدر مس از این معدن استخراج شد که ذخایر پرعیار آن به پایان رسید و شرکت آناکوندا دیگر ‌نتوانست به استخراج از این معدن اقدام کند، بنابراین به کار آن پایان داد. زمانی که معدن در حال استخراج بود، پمپ‌های قدرتمند با مکش بالا آب باران و برف را به سرعت از این گودال خارج می‌کردند، اما پس از متروک شدن معدن، آب باران به‌تدریج در این گودال جمع شد. آب جمع شده در گودال باعث تراوش فلزات و مواد معدنی سمی به صخره‌های اطراف گودال شد. آب به‌تدریج همانند آب لیمو اسیدی شد و بخار سمی از مواد خطرناکی مثل آرسنیک، سرب و روی به وجود آورد و در نهایت به ایجاد سمی‌ترین گودال جهان انجامید.
سمی‌ترین گودال جهان سال‌ها به حال خود رها شده بود و برای هر موجود زنده‌ای که به آن نزدیک می‌شد، آسیب‌زا بود. در سال ۱۹۹۵میلادی (۱۳۷۴خورشیدی) گروهی از قوها به این دریاچه آمدند و بر اساس گزارش‌ها ۳۴۲ قو جان خود را از دست دادند. دلیل مرگ آنها نیز سوراخ شدن مری پس از نوشیدن آب اسیدی گزارش شد. مرگ و میرهای برآمده از این گودال به همین جا ختم نشد. در سال ۲۰۱۶میلادی(۱۳۹۵ خورشیدی) باز هم ۱۰هزار قوی مهاجر روی این دریاچه فرود آمدند و کشته شدند، به گونه‌ای که اجساد آنها سطح دریاچه را به طور کامل سفیدپوش کرد. این گودال تاکنون تلفات جانی انسانی نداشته، اما افراد زیادی بر اثر برخورد آب سمی با بدن‌شان دچار جراحت‌های پوستی و سطحی شده‌اند. امروز بِرکلی به عنوان سمی‌ترین گودال جهان به یک جاذبه توریستی تبدیل شده و گردشگران زیادی از سراسر جهان برای دیدن این گودال مرگبار به این منطقه سفر می‌کنند. برکلی تنها معدن متروکی نیست که برای محیط‌زیست اطرافش آسیب‌زا شده است. معادن متروک در سراسر جهان این ظرفیت را دارند که تهدیدی جدی برای سلامت انسان و محیط‌زیست پیرامون خود به شمار آیند. در برخی موارد، سازمان‌های مسئول حفاظت از محیط‌زیست، این زمین‌ها را بازرسی می‌کنند و اقدامات مرتبط با پاکسازی آنها را انجام می‌دهند و گاه با بکارگیری روش‌های خلاقانه دوباره از این معادن استفاده می‌کنند. نمونه‌هایی از کارهای انجام شده در این زمینه، نصب تجهیزات مرتبط با انرژی‌های تجدیدپذیر در زمین‌های آلوده و تبدیل آنها به موزه یا دریاچه مصنوعی بوده است. تبدیل یک معدن زغال‌سنگ متروک در آلمان به بزرگ‌ترین دریاچه مصنوعی در اروپا به نام دریاچه لوساتیا، نمونه‌ای از این اقدامات خلاقانه است.