به گزارش می متالز، کلانتری بیان داشت: متاسفانه هر چه صنعت آب بر وجود دارد، وارد این سرزمین شده است. یک کارخانه یک میلیون تنی فولاد سالانه حداقل به ۱۵ تا ۲۰ میلیون مترمکعب یا در هر ثانیه ۵۰۰ تا ۶۰۰ لیتر آب نیاز دارد.
به گفته کلانتری، پتروشیمیها هم همین وضع را دارند اما آنها را به استان های داخلی آوردند. متاسفانه سیاستها در راستای حفظ محیط زیست و منافع ملی نبوده و هر کسی یا دستگاهی هر طور که خودش تشخیص می داد، عمل کرده است.
کلانتری در اهمیت محیط زیست برای کشورهای پیشرفته گفت: در دهه ۱۹۷۰ که بنده در آمریکا تحصیل می کردم یک برنامه توسعه آینده داشتند که بر اساس آن می بایست صنایع آلوده کننده محیط زیست مانند فولاد، خودرو و کشتی سازی را به بیرون از کشور و ترجیحا به آسیا بفرستند که ایران هم آن زمان یکی از مقاصد بود.
وی ادامه داد: برنامه ریزان در نظر داشتند فقط صنایع پاک مانند آی تی، مواد صنعتی یا تکنولوژیکی برتر در آمریکا بماند. در واقع زمانی که آنها به فکر محیط زیست خود بودند در اینجا از موضوع محیط زیست فقط ما یک شکاربانی داشتیم.
وی تصریح کرد: به دکتر تجریشی معاونت محیط انسانی دستور دادم که از ابتدای امسال برای هیچ کارخانه فولاد و پتروشیمی در داخل سرزمین موافقت صادر نشود. احداث این دو صنعت از این پس فقط به شرط احداث در سواحل کشور مجاز خواهد بود.
این گزارش می افزاید: صنعت پتروشیمی در ایران دارای مزیت های بی نظیری است که در هیچ نقطه از جهان مشابه آن را نمی توان یافت. این مزیتهای بی نظیر – و نه کم نظیر – موقعیتی برای صنعت پتروشیمی ایران ایجاد کرده که بی بدیل است.
از سوی دیگر شهرستان پارسیان در فاصله ۲۵ کیلومتری عسلویه قرار گرفته است و جانمایی منطقه ویژه صنایع انرژی بر پارساین با هدف رونق صنعت پتروشیمی در منطقه کوشکنار واقع در شهرستان پارسیان صورت گرفت. استقرار صنایع پتروشیمی در منطقه ویژه صنایع انرژی بر پارسیان از مزیت دسترسی به خوراک کافی و ارزان، اعم از خوراک مایع و گاز، دسترسی به سواحل طولانی و آب کافی و همچنین نزدیکی به مبادی صادراتی برخوردار خواهند بود.
در هیچ کشوری، حتی در کشورهای دارای صنعت پتروشیمی پیشرفته نیز تمامی این مزیتهای مناسب در کنار هم موجود نیست. این موضوعی است که هیچگاه از دید مدیران صنعت پتروشیمی ایران نیز پنهان نمانده و در مقاطع زمانی مختلف، بر بهره گیری از توان و پتانسیل موجود تاکید کرده اند.
رضا نوروززاده مدیرعامل شرکت ملی صنایع پتروشیمی نیز چند بار بر مزیتهای بالقوه منطقه ویژه صنایع انرژی بر پارسیان و لزوم استقرار صنایع پتروشیمی در این منطقه تاکید و از این منظر فراهم ساختن زمینه برای سرمایه گذاری بخش خصوصی را از اولویت های مهم صنعت پتروشیمی ذکر کرده است.
مدیران و دست اندرکاران قبلی صنعت پتروشیمی نیز چنین دیدگاهی داشتند اما گاه برخی عوامل بیرونی در اتخاذ تصمیماتی که منجر به توسعه صنایع پتروشیمی در مناطقی به دور از سواحل و آب کافی شده تاثیرگذار بوده است.
این درحالیست که طی سالهای اخیر تمایل به احداث صنایع پتروشیمی در مناطق داخلی کشور کاهش یافته و بیشتر روی احداث صنایع تکمیلی پتروشیمی در نقاط مختلف کشور تاکید صورت می گیرد با این حال همچنان برخی با دیدگاههای منطقه ای و محلی، در پی توسعه پتروشیمی در داخل کشور هستند. اما چه کسانی در ایجاد چنین رویکردی مقصر بوده اند؟