فولاد در حصر دولت

‌می‌متالز - در ایران با وجود شعار‌هایی که در زمینه فولاد برای ارزش آفرینی آن بیان می‌شود، اما هنوز در دوران خام فروشی باقی مانده و کشور‌های همسایه نیز به این موضوع واقف هستند.

به گزارش می‌متالز، در کشور ما تولید فولاد و گسترش این صنعت تاثیرات فراوانی در توسعه اقتصادی دارد. شروع کار این زنجیره از معدن تا فرآوری سنگ آهن و همچنین تولید شمش فولادی ادامه دارد که در آخر به تولیدات محصولات نهایی منجر می‌شود. البته نکته قابل توجه در این رابطه این است که تولید حلقه‌های ابتدایی به صورت مکانیزه انجام می‌شود، اما هرچه به سمت حلقه‌های پایانی این زنجیره نزدیک می‌شویم، میزان اشتغالزایی بیشتر می‌شود.

کشور‌های گوناگون که در این زمینه فعالیت گسترده‌ای دارند برحسب ظرفیت‌ها و منابعی که در اختیار دارند، سیاست‌های مختلفی برای تولید و فعالیت‌های خود در این زمینه به کار می‌گیرند. استرالیا یکی از کشور‌های فعال و پیشرفته در این زمینه می‌باشد، زیرا ذخایر قابل توجهی همچون مواد معدنی و سنگ آهن را داراست.

در صورتی که استرالیا بخش زیادی از ذخایر معدنی خود را صادر می‌کند و احداث واحد‌های فولادی را که آلایندگی زیادی دارند را در دستور کار خود قرار نداده است، با این حال به واردات مواد اولیه برای تولید محصولات نهایی می‌پردازد که با این سیاست مسیر ارز آفرینی در کشورش را طی می‌کند.

در کشور ما، اما با وجود صحبت‌های بسیار و شعار‌هایی که در این زمینه برای ارزش آفرینی بیان می‌شود، صنعت فولاد ایران هنوز در دوران خام فروشی باقی مانده و کشور‌های همسایه نیز به این موضوع واقف هستند همین موضوع سبب شده تا محصولات نهایی ایران در کشور‌های همسایه خریداری نداشته باشد.
‌
می‌توان گفت سیاست‌های اشتباه موجود در کشور مانع بهره مندی کامل از ظرفیت‌های زنجیره فولاد شده است. در حالی که سیاست گذاران همواره از ارزش آفرینی، تکمیل زنجیره تولید و رشد اشتغالزایی توسط بهره گیری از ظرفیت‌های معدنی و تکمیل زنجیره تولید در صنایع معدنی سخن می‌گویند.

البته اخیرا دولت‌ها به بنگاهداری چشم دوخته اند و همین سبب راهبرد‌های اشتباه در صنعت فولاد شده است. اکثر واحد‌های بزرگ صنعت فولاد ایران وابسته به دولت هستند به همین شکل در شرایط موجود حمایت از عملکرد این واحد‌ها به اتخاذ مسیر درست و توسعه واقعی صنعت فولاد ارجحیت دارد.

حمایت‌ها وحصر‌های موجود در این زمینه به اندازه‌ای است که اکنون واحد‌های فولادی کشور مواد اولیه تولید خود را ارزان‌تر از نرخ‌های جهانی دریافت می‌کنند و حتی انرژی و آب ارزان نیز در مسیر تولید خود به کار گرفته اند به همین صورت هزینه‌های کلی تولید آن‌ها کاهش می‌یابد، اما در پایان محصولات تولیدی خود را با نرخ جهانی و ارز آزاد به حلقه‌های بعدی به فروش می‌رسانند.

در همین حال صادرات آن‌ها نیز با انواع معافیت‌های مالیاتی همراه است؛ بنابراین می‌توان گفت سیاست گذاران تنها به دنبال کسب سود لحظه‌ای از سوی بنگاه‌های وابسته به دولت هستند؛ یعنی کسب سود لحظه‌ای بر توسعه و رشد اقتصادی ارجحیت پیدا کرده است. مسیری که در نهایت به نفع اقتصاد کشور نیست و بازنگری در آن ضروری به نظر می‌رسد.

منبع: تحلیل بازار