نام و نوای استاد زنده است
از آن زمان که انسان بر زمین هبوط کرد، هنر وصله جان آدمیان گشت. هزاران سال است که هنر و خاصه موسیقی روان انسان را صیقل میدهد و شاهراه و ابزار وصل و معرفت شده است. انسان را از خود میرهاند و به معنا میرساند. برای استاد عثمان محمدپرست موسیقی جان زندگی بود که نغمه سازش جان میبخشید و افلاک و املاک را به خروش در میآورد. استاد عاشقانه از عشق مینواخت و هنرش بیداری روح و جان انسان بود.
من که شبها ره تقوی زده ام با دف و چنگ
این زمان سر به ره آرم چه حکایت باشد،
چون نای نوای عثمان به گوش جان رسید ما نیز، چون او شدیم.
این عِلْمِ موسِقی بَرِ من، چون شهادت است.
چون مومِنَم شهادت و ایمانَم آرزوست.
اما مرگ هیچگاه پایان راه نیست و هنر زنده است و انسانهای بزرگ با مرگ دوباره زاده میشوند. بی شک نام استاد بخشی جدایی ناپذیر از هویت دار و دیار خواف و ایران است که ما ایرانیان به هنر شهره ایم.
چون به هنر زیست جاودانه میماند.
روحش شاد و یادش گرامی