عربستان و امارات، در جست‌وجوی مواد معدنی فضا

به گزارش می متالز به نقل از گُلف‌نیوز دولت‌های عربستان سعودی و امارات متحده عربی به فضای خارج از زمین به‌عنوان راهی برای تنوع‌بخشی به داشته‌های برآمده از منابع طبیعی خود نگاه می‌کنند.
تام جیمز از شرکت «ناویستاس‌ریسورسِز» به‌عنوان یک شرکت مشاور انرژی مستقر در لندن و سنگاپور در این باره گفت: دولت‌های نفتی خاورمیانه به‌دنبال سرمایه‌گذاری بر فناوری‌های ماهواره‌ای هستند و تلاش دارند اقتصاد داخلی خود را از یک اقتصاد رقمی به یک اقتصاد دانش‌بنیان منتقل کنند. به نظر می‌رسد این دولت‌های نفتی به‌تازگی تمایل پیدا کرده‌اند که از آب و مواد معدنی موجود در ماه و سایر خرده سیارک‌های فضا سهمی داشته باشند و در همین راستا در تلاش برای سرمایه‌گذاری در جذب کسب‌وکارهای فعال در این زمینه به خاورمیانه هستند. بسیاری از دولت‌های تولیدکننده نفت در خاورمیانه دارای فضاهای بزرگ و خالی‌اند که نسبت به آن جمعیت کمی نیز دارند. همچنین این کشورها از نظر جغرافیایی در نزدیکی خط استوا قرار دارند. جیمز در ادامه می‌گوید: برای خاورمیانه پرتاب موشک و سفینه فضایی یک استراتژی بلندمدت به‌شمار می‌آید.

آنها نفت و گازی دارند که ممکن است برای همیشه نباشد بنابراین به دنبال سرمایه‌گذاری در عرصه‌ای هستند که بتواند آنها را در بخشی از اقتصاد آینده جای دهد. تاکنون امارات متحده عربی تلاش‌های چندجانبه‌ای برای برقراری یک صنعت فضایی با سرمایه‌گذاری بیش از ۵میلیارد دلار داشته است. این پروژه اکنون شامل ۴ ماهواره موجود در فضاست و یک ماهواره نیز قرار است تا سال آینده میلادی پرتاب شود. علاوه بر ماموریت یادشده از سوی امارات متحده عربی بنا بر گزارش بلومبرگ، عربستان سعودی در سال ۲۰۱۵ میلادی (۱۳۹۴ خورشیدی) در زمینه اکتشافات فضایی، قراردادی با روسیه به امضا رساند. علاوه بر مواد معدنی آنچه هیجان بیشتری به معدنکاری در فضا می‌دهد، وجود آب در آنهاست؛ آبی که حیاتی است و می‌تواند چالش‌برانگیز هم باشد. آب در یک پروژه فضایی می‌تواند به هیدروژن تبدیل شود (برای سوخت‌رسانی به سفینه فضایی به کار آید) و همچنین به اکسیژن (تا در تنفس به کار آید) یا بدون دست‌خوردگی برای نوشیدن و سایر مصارف روزانه مصرف شود. در میان انواع سیاره و سیارک‌ها ماه گزینه مناسب‌تری برای معدنکاری به‌شمار می‌آید. سفر به آن تنها ۴ روز طول می‌کشد و مقادیر زیادی هم یخ دارد.
گلدمن‌ساکس در مقام یک شرکت خدمات مالی و بانکداری امریکایی و چندملیتی در گزارش جدیدی که در این باره منتشر کرده می‌گوید: معدنکاری در فضا می‌تواند تحقق‌پذیرتر از آنچه که می‌نماید باشد. بیشتر مواد معدنی موجود در خرده‌سیاره‌ها قرار است در همان جا استفاده شوند و تنها اقلام بسیار نادر و ارزشمند به زمین آورده خواهد شد. برآورد می‌شود که یک سیارک به اندازه یک توپ فوتبال می‌تواند دربردارنده حجمی از پلاتینوم به ارزش ۵۰ میلیارد دلار باشد. معدنکاری در فضا می‌تواند به آفرینش یک اقتصاد نوظهور بینجامد.در عرصه معدنکاری، ناسا (سازمان فضایی ملی ایالات متحده امریکا) تاکنون از همه عملگراتر بوده و یک سفینه به ارزش یک میلیارد دلار در ماه سپتامبر (شهریور) گذشته برای جذب و مکش موادی از یک سیارک به فضا فرستاده است. این سفینه که «بِنو» نام گرفته و ۲۰۰۰ فوت(۶۱۰متر) پهنا دارد، قرار است تا سال آینده میلادی، خود را به یک سیارک رسانده و بخشی از آنچه روی سیارک است را به داخل خود بکشد و البته چند سالی طول می‌کشد تا به زمین بازگردد.
مهم‌ترین اتفاقی که در راستای شکوفایی این بخش رخ داد، به دو سال پیش و سال ۲۰۱۵ میلادی برمی‌گردد؛ زمانی که باراک اوباما رئیس‌جمهور پیشین امریکا قانونی را امضا کرد و در آن، آنچه را که «حقوق دارایی معدنی سیارک‌ها» نامیده می‌شود به رسمیت شناخت. براساس این قانون شهروندان ایالات متحده می‌توانند منابع معدنی سایر سیاره‌ها را در اختیار خود داشته باشند. شرکت‌های خصوصی دیگری مانند «دیپ‌اسپِیس‌اینداستاتریز»، «پلَنتری‌ریسورسِز» و «شاکلتون‌انرژی» درحال‌حاضر در تلاشند تا به ظرفیت‌های معدنی موجود در فضا دست یابند. اما مشکلاتی هم هست؛ پل چوداس اخترشناس و کارشناس خرده‌سیاره در ناسا این پرسش را مطرح می‌کند که با وجود فعالیت‌های انجام شده، معدنکاری در فضا در مقیاس بزرگ تا چه اندازه واقع‌بینانه است؟ سیارک‌های موجود در فضا با سرعت ۱۰هزار مایل در ساعت در حرکت هستند که این اتفاق، ردیابی و تعیین ترکیب اجزای سازنده آنها را مشکل می‌کند. چطور می‌توان فهمید کدام سیارک گران‌قیمت‌ترین ماده معدنی را دارد؟ و مسئله دیگر اینکه معدنکاری در فضا از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است و آیا به صرف این همه هزینه می‌ارزد؟ و پاسخ پیتر استبرِنی برنامه‌ریز ارشد و توسعه‌دهنده کسب‌وکار در دیپ‌اسپیس‌اینداستاتریز امریکایی این است: در هر حال و با در نظر داشتن همه هزینه‌ها هر گونه فعالیت انسانی در فضا به منابع طبیعی نیاز دارد که استفاده از منابع موجود در آن بسیار مقرون‌به‌صرفه‌تر از پرتاب آنها به فضاست.