به گزارش می متالز، اوایل بهمن بود که خبر فروپاشی سد باطله معدن فیجائو متعلق به واله، بزرگترین تولیدکننده سنگ آهن جهان، شوک دیگری به این صنعت وارد کرد و تداعیکننده حادثه مشابهی شد که هنوز داستان آن چندان کهنه نشده بود؛ فیجائو وقتی شکست که فقط ۳ سال و ۲ ماه از شکستن سد معدن سامارکو میگذشت. از قضا آنجا نیز پای واله در میان بود و این شرکت برزیلی در کنار بیاچپیبیلتون استرالیایی، یکی از مالکان این معدن به شمار میآمد. در فروپاشی فیجائو بیش از ۲۰۰ نفر مردند و از وضعیت شماری هنوز هم خبری نیست، هر چند امید به زنده بودن آنها نمیرود. غم از دست رفتن کشتهشدگان که تمام شود و سرنوشت مفقودان هم مشخص شود، نوبت به بازسازی محیطزیستی میرسد که دمار از روزگارش درآمده است. در نهایت طبیعت نیز خود را احیا میکند و روز و روزگار همچنان پیش میرود اما این حادثه پایان ماجرای فروپاشی سدهای باطله نیست، همان طور که آغاز آن هم نبود. در این بین واله اظهار تاسف کرد و فابیوشواترزمن، مدیرعامل تازهوارد آن هم استعفا داد. واله میگوید همه تلاش خود را میکند تا دلایل وقوع این حادثه را دریابد و از تکرار آن جلوگیری کند. دیگر شرکتهای معدنی هم به تکاپو افتادهاند که فکری به حال ایمنی سدهای باطله خود کنند و هزینه بیشتری به این امر اختصاص دهند اما آنچه در این مجال مورد نظر نگارنده است، غافل نبودن اهالی معدن کشور از این تکاپوست. بخش معدن کشور دغدغه رشد دارد و خوب است که این رشد تنها در ارقام تولید و صادرات اتفاق نیفتد. درست است که فعالیت بخش معدن ایران با همه توانمندیاش ابعاد کوچکتری با پروژههای یک غول معدنی مانند واله دارد اما در نهایت خطر، خطر است و در موقعیت مشابه میتواند تکرار شود. اردیبهشت ۱۳۹۳ بود که حادثه معدن زغال سنگ سوما اتفاق افتاد و ۳۰۱ معدنچی به دلیل ضعف ایمنی در معدن و نشت گاز کربن، جان خود را از دست دادند. تنها ۳ سال پس از این حادثه دردناک و در اردیبهشت ۱۳۹۶ بود که حادثه معدن زغال سنگ زمستانیورت در آزادشهر روی داد و مرگ ۴۳ معدنچی، ایران را در غم فرو برد. علت این حادثه هم نشت گاز و وقوع انفجار در معدن بود. اگر به صدای زنگ خطری که با انتشار خبر حادثه معدن سوما بلند شده بود، آن طور که باید توجه میشد بعید بود که دیگر خبر حادثه معدن زمستانیورت به گوش برسد. زمستانیورت تکرار سوما بود و فیجائو تکرار سامارکو؛ امید که امروز برزیل تکرار فرداهای ایران نباشد...