به گزارش می متالز، انگلیسیها میگویند فولاد کشور تاب چالشهای برآمده از برکسیت را ندارد. چین هم فولاد ارزان وارد بازار میکند، امریکا تعرفههای واردات را بالا برده و تیسِنکروپ آلمانی هم با تاتااستیل هندی ادغام شده است. همه اینها فولاد انگلیس را تضعیف کرد. حدود ۳ سال پیش بود که گروه کارخانجات رِدکار، یکی دیگر از واحدهای فولادی انگلیس هم بسته شد و حالا این دومین اتفاق از این نوع است. البته بریتیشاستیل خواست از دولت وام بگیرد اما با درخواست او موافقت نشد. به نظر میرسد انگلیس به دنبال افزایش واردات فولاد است. فقط فولاد نیست، کشورهای اروپای غربی نیز اندکاندک از صنایع آلاینده رو برگرداندهاند. اخبار مرتبط با تعطیلی واحدهای استخراج زغالسنگ در آلمان، اسپانیا و انگلیس و رویارویی فرانسه با کانی سیاه در یک سال گذشته به گوش و چشم آشناست. به نظر میرسد قاره سبز میخواهد سبز بماند و آلودگی فولاد و زغالسنگ را به آسیا به ویژه جنوب شرق آن بسپارد. اروپای غربی همواره بیشتر از سایر نقاط جهان از دغدغههای زیستمحیطی خود سخن میگفته و ترجیح میدهد بر منابع تجدیدپذیر و پاک انرژی تمرکز کند.
توافق آب و هوایی پاریس، مصداق عملکرد اروپای غربی در این باره است. در این راستا بعید به نظر نمیرسد صنعتی آلاینده مانند فولاد را همانند زغال سنگ کنار گذارد یا دستکم به تامین نیازهای داخلی بسنده کند.
اینجا ۲ روی یک سکه است؛ یک رو ورشکستگی و تعطیلی واحدهای فولادی و روی دیگر انزوای یک صنعت آلاینده در قاره سبز. گویا ورشکستگی، درآمدی بر انزوای همیشگی است.