بازگشت به ریشه‌های فولاد

‌می‌متالز - در روز پایانی سمپوزیوم فولاد ۱۴۰۴، وقتی نام دکتر «مهدی نصر‌آزادانی» به عنوان مرد سال فولاد ایران خوانده شد، بسیاری از حاضران لبخند زدند؛ لبخندی از جنس رضایت و یادآوری. این انتخاب تنها تجلیل از یک مدیر نبود، بلکه اَدای احترام به نسلی است که از دل ذوب‌ آهن اصفهان برخاست و ریشه‌های صنعت فولاد کشور را آبیاری کرد و در پهنه ایران زمین پرورش داد.

‌می‌متالز - یادداشت از «علی‌حسین غریبی»: «مهدی نصر‌آزادانی» فرزند همان نسلی است که فولاد را نه در دفترها، بلکه در گرمای کارگاه و صدای فوران کوره‌ها معنا کرد. او از روز‌هایی می‌آید که تولید هر تیرآهن و هر ریل ملی، ماجرایی از ایمان، تلاش و آزمون بود. سال‌ها در ذوب‌ آهن زیست، آموخت، آزمود و با دستانی که بوی خاک و آتش می‌داد، در پروژه‌هایی، چون ریل ملی، ورق سبا و بعد‌ها در صبا فولاد خلیج فارس، نقش‌آفرینی کرد.

اما آنچه «مهدی نصر» را از بسیاری دیگر متمایز می‌کند، نه فقط کارنامه اش، که اِرق و تعصب ذوب‌آهنی اوست؛ همان پیوند ناگسستنی با مبدأیی که هنوز در سخنانش جاری است. او بار‌ها گفته است که هر چه دارد، از مدرسه‌ای به نام ذوب‌ آهن دارد — مدرسه‌ای که اخلاق حرفه‌ای، سخت‌کوشی و وفاداری را به شاگردانش می‌آموزد.

انتخاب او در سمپوزیوم فولاد امسال، بار دیگر نشان داد که پیشگامان ذوب‌ آهن اصفهان به عنوان ارزشمندترین سرمایه‌های صنعت فولاد ایران تا همیشه ماندگار هستند. مردانی که امروز در اقصی نقاط این مرز پُر گهر منشأ توسعه و پویایی هستند، اما روح مشترک‌شان، هنوز از دل ذوب آهن می‌تپد.

نصر‌آزادانی در سخن خود از خود نگفت؛ از «ما» گفت. از پیشکسوتان و گمنامانی که صنعت فولاد را به امروز رسانده‌اند. این فروتنی و جمع‌نگری، همان خصلتی است که ذوب‌ آهن در او پَرورده است.

در روزگاری که گاه عنوان‌ها زود فراموش می‌شوند، شاید معنا و ماندگاری در همین است: در بازگشت به ریشه‌ها، در یادآوری این حقیقت که ذوب‌ آهن هنوز دانشگاه انسان‌سازیِ فولاد ایران است و شاگردانش، هر جا که باشند، چراغی از آن روشن نگه داشته‌اند.

بازگشت به ریشه‌های فولاد

تفاوت‌های کلیدی میان دولت و شرکت‌های دولتی در مالکیت اموال و شخصیت حقوقی دولت سهامدار است، نه مالک! (۱ نظر)