به گزارش می متالز، این خبر در حالی مطرح میشود که شرکتهای معدنی همواره درتلاش بودهاند از سوختهای فسیلی فاصله بگیرند، هرچند الانجی پایه فسیلی دارد اما نسبت به سوختهای دیگر گزینه مطلوبتری بهشمار میرود.
زمانی این موضوع مطرح شد که از سوختهای اتمی برای رانش کشتیها استفاده میشد اما در عمل مشاهده شد که ریسک کشتی اتمی بالاست و این کشتیها بهویژه انواع روسی آن نتوانستند با چالشهای برآمده از این تغییر کنار بیایند. حالا الانجی گزینه جدیدی است که برای تامین انرژی کشتی به آن روی آوردهاند. در وهله نخست کشتیهایی از الانجی استفاده میکنند که بار آنها سنگ آهن است.
انتخاب سنگ آهن به دلیل ریسک کمتر آن است. تاکنون کشتی باری با سوخت الانجی نداشتهایم و حالا کشتیهایی که قرار است سوختشان الانجی باشد، با این مسئله روبهرو هستند که حجم بار آنها زیاد است و در صورت وقوع حادثهای مانند انفجار، بیمه زیر بار هزینههای کشتی که با سوخت الانجی حرکت میکند نمیرود.
درنتیجه شرکتهای بیمهای روی خوشی به این قضیه نشان نمیدهند؛ چون ریسک حادثه در کشتیهای الانجی بالاتر از سوختهای متداول است. در همین حال مزیت سنگ آهن این است که این کامودیتی ازجمله کمبهاترین کامودیتیهایی بهشمار میآید که به صورت فله جابهجا میشود و در صورت بروز حادثه نیز کمترین صدمه را میبیند. درنظر داشته باشید در یک کشتی فلهبر که بار آن به طور نمونه گندم است، در صورت آتشسوزی تمام بار از بین میرود، اما سنگآهن در حوادث مشابه، کمترین خسارت را میبیند و به همین دلیل گزینه مناسبی برای آزمون و خطا در گذر از سوخت مازوت به الانجی بهشمار میآید تا در ادامه استفاده از این سوختها توسعه یابد.
فاصله گرفتن از نفت و پیدا کردن موارد مصرف برای الانجی، محرکهای اصلی این طرح هستند و به باور من کاهش آلایندگیهای زیستمحیطی که از سوی شرکتهای معدنی به عنوان محرک اصلی این تغییر مطرح میشود، نمیتواند انگیزه واقعی شرکتهای معدنی باشد؛ الانجی هم میسوزد و ایجاد آلایندگی میکند و ادعای دغدغه کاهش آلایندگی بیشتر شبیه زرورق زیبایی است که دلایل اصلی را میپوشاند.