باید مطالبات تعهدی جایگزین مطالبات نقدی شود

می متالز - رئیس انجمن سنگ آهن ایران گفت: دولت باید متوجه شود سیاست‌های محدودکننده، کارساز نبوده و باید سیاست رهاسازی را پیش بگیرد. همچنین تبدیل مطالبات نقدی به مطالبات تعهدی و وظیفه‌ای می‌تواند از اقداماتی باشد که بسیار کمک‌کننده به رونق تولید باشد.

به گزارش می متالز، مهرداد اکبریان، اظهار کرد: بخش تولید کشور یا همان بخشی که قرار است جلو ایستاده و تولید را انجام دهد؛ امروز به شدت نیازمند سیاست رهاسازی است. معنای آن این است که دولت از بار و تورم بخشنامه‌ها و قوانین متعددی که پی در پی به صورت فصلی، ماهانه و روزانه صادر می‌شود، کم کند و شرایط را برای کار آفرینی و توسعه واحدهای تولیدی فراهم و آسان کند.

وی افزود: علاوه بر این بهتر است که مطالبات دولت از بخش تولید کشور از مطالبات نقدی به مطالبات وظیفه‌ای، تعهدی و موضوعی کشیده شود. به عبارت دیگر به جای آنکه ابتدای هر ماه مقدار مشخصی در قالب جرایم مختلف، بیمه‌های متعدد، مالیات‌ها، انواع تعرفه‌ها، عوارض صادراتی، حقوق دولتی و غیره به صورت نقدی پرداخت شود؛ این مبالغ کنترل، با شرایط روز منطبق و مدیریت شود. به عبارت دیگر به جای آنکه از واحدهای تولیدی مطالبات نقدی گرفته شود، مطالبات موضوعی و تعهدی باشند.

رئیس انجمن سنگ آهن ایران تصریح کرد: به‌طور مثال دولت به کارخانه‌ها اعلام کند که امسال موظفید مواد اولیه مورد نیاز و مصرفی چند کارخانه را تهیه و تحویل دهید، اشتغال‌زایی را تا انتهای سال ۳۰ درصد افزایش دهید، اکتشافات خود را تکمیل کرده، بخش ارتباط با دانشگاه‌ها را برای هزینه‌های پژوهشی و مطالعاتی فعال و زنده نگه دارید یا تجهیزات صنایع معدنی را در کارخانه‌ها ارتقا دهید و به دنبال ارزش افزوده باشید. در این صورت مسلماً بخش تولیدی کشور موفق خواهد شد.

اکبریان با تاکید بر اینکه موارد ذکر شده به صورت کلی بیانگر سیاست رهاسازی است، گفت: این سیاست دقیقاً در مقابل سیاستی است که دولت در یکی دو سال گذشته پیش گرفته است که در واقع سیاست‌های محدودکننده، منقبض کننده و دست و پاگیر این صنعت بوده است.

وی تصریح کرد: سیاست‌های اجرا شده موجب گرفته شدن سرعت فعالیت‌ها شده که دقیقاً نقطه مقابل " رونق تولید " به عنوان شعار سال است. اگر سیاست‌های گرفتار کننده با وجود تحریم‌ها و فشارهای مالی که بر دولت وارد می‌شود، ادامه‌دار باشند، دولت برای جبران خسارات خود فشار را به بدنه تولید کشور وارد می‌کند؛ آن هم تولیدی که در شرایط روز خود گرفتار شده است. در نهایت دولت دیگر نه تولید خواهد داشت، نه صنایع کارآمد خواهند بود و نه درآمدی از جانب آن‌ها حاصل خواهد شد.

منبع: ایسنا