نوردکاران با یک‌سوم ظرفیت کار می‌کنند

به گزارش می متالز، البته مشکلات این واحدهای پایین‌دست فولاد با رکود ساخت‌وساز و ایجاد واحدهای نوردی بیش از نیاز داخل آغاز شده است که در گره خوردن با سایر مشکلات سبب شده با نیم یا حتی یک‌سوم ظرفیت مشغول کار باشند. درحال‌حاضر یکی از مهم‌ترین مشکلات این واحدهای تولیدی نبود نقدینگی است.

۲ مشکل نوردکاران

دو مشکل اصلی نوردکاران نقدینگی و نبود بازار صادراتی است. این مطلب را مجید محمودی، کارشناس فولاد عنوان و اظهار کرد: نوردکاران که بیشتر متعلق به بخش خصوصی هستند، به طور عمده میلگرد تولید می‌کنند که این‌روزها این واحدهای پایین‌دست فولاد با دو مشکل عمده روبه‌رو هستند. یکی از مهم‌ترین مشکلات نوردکاران تامین مواد‌اولیه یا به عبارت دیگر شمش است. از آنجا که این واحدهای تولیدی نقدینگی مناسبی ندارند، به صورت نقدی قادر به تامین شمش موردنیاز خود از بازار نیستند. برای نمونه اگر بخواهند شمش را به صورت نقدی از فولاد خوزستان، فولاد کاوه جنوب یا فولاد خراسان خریداری کنند، قادر به تامین نیاز کارخانه خود نیستند؛ چراکه فولادسازها ترجیح می‌دهند به‌صورت نقدی بفروشند.
محمودی در پاسخ به این پرسش که آیا واحدهای نوردی قادر به تامین کالای خود به‌وسیله بورس کالا نیستند، عنوان کرد: خرید از بورس کالا نیز به صورت نقدی انجام می‌شود. هرچند پیش‌شرط صادرات شمش در کشور عرضه در بورس است، اما خریدها بیشتر به صورت نقدی انجام می‌شود.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: با وجود اینکه شمش در داخل تولید می‌شود، فولادسازهای بزرگ ترجیح می‌دهند صادرات داشته باشند؛ چراکه هم قیمت‌های جهانی بالاتر است و هم به صورت نقدی ارز خود را دریافت می‌کنند. هرچند در بازار داخلی نیز ترجیح می‌دهند محصول خود را به صورت نقدی بفروشند.
این کارشناس فولاد با بیان اینکه نوردکاران برای تامین مواداولیه شمش لازم را در اختیار ندارند، گفت: با توجه به این شرایط نوردکاران با نصف یا یک‌سوم ظرفیت مشغول کار هستند.
محمودی در ادامه خاطرنشان کرد: زمانی که نوردکاران یک محموله را خریداری می‌کنند، ممکن است تا چند وقت قادر به خرید نباشند، از این رو خط تولید آنها تا زمانی که قادر باشند شمش خریداری کنند، می‌خوابد. وی در ادامه یادآور شد: این کمبود نقدینگی روی تامین قطعات یدکی و پشتیبانی خط هم تاثیرگذار است. از این‌رو با توجه به این شرایط بخش خصوصی نوردکاری به سمت کار کردن دستمزدی می‌رود.
محمودی با اشاره به سایر مشکلات نوردکاران عنوان کرد: مشکل دیگر نوردکاران به صادرات برمی‌گردد، با توجه به قوانین دست‌وپاگیری که هم‌اکنون در کشور وجود دارد، تولیدکنندگان به‌راحتی قادر به صادرات نیستند. از آنجاکه بازار داخلی کشش لازم را برای نوردکاران ندارد، عرضه و تولید بیشتر از تقاضاست و از آنجا که ساخت‌و‌ساز در رکود است، این بازار را نیز به‌دنبال خود به رکود برده است.
وی در ادامه یادآور شد: البته انجمن تولیدکنندگان فولاد به‌دنبال این است که تسهیلاتی را برای نوردکاران ایجاد کند تا آنها با صادرات محصولات خود به نرخ جهانی و بالاتر از نرخ داخلی بخشی از نقدینگی خود را تامین کنند. این کارشناس فولاد در پایان تاکید کرد: نبود نقدینگی و صادرات دو مشکل اصلی نوردکاران است.

بازاری اشباع شده

البته برخی کارشناسان معتقدند، واحدهای نوردکاری در چند سال گذشته به اشباع رسیده‌اند، از این‌رو با تمام ظرفیت قادر به تولید نیستند. درباره مشکلات نوردکاران حامد افسای، کارشناس فولاد عنوان کرد: در چند سال گذشته نوردکاران با مشکل اساسی روبه‌رو بوده‌اند؛ یکی نبود تقاضا در بازار و دیگری ایجاد بیش از حد واحدهای تولیدی نوردکاری.
افسای با بیان اینکه با رکود ساخت‌وساز مشکل نوردکاران آغاز شد، عنوان کرد: بازار واحدهای نوردکاری به‌دلیل رکود مسکن، در رکود چندساله به‌سر می‌برد. این درحالی است که واحدهای نوردی با هزینه‌های نیروی انسانی روبه‌رو هستند، اما با حاشیه سود پایین و حتی گاهی ضرر به کار خود ادامه می‌دهند.
وی با تاکید بر اینکه نوردکاران چندان به کیفیت توجه نمی‌کنند، اظهار کرد: موضوع دیگر اینکه تولیدکنندگان نورد در سال‌های گذشته به ارتقای کیفیت محصولات خود توجه نکرده‌اند. اگر کیفیت محصولات خود را ارتقا می‌دادند، با توجه به رکود ساخت‌وساز در بازار داخلی قادر بودند به سمت صادرات بیشتر گام بردارند. این کارشناس حوزه فولاد در پاسخ به این پرسش که آیا واحدهای نوردکاری خود را به فناوری روز مجهز کرده‌اند، عنوان کرد: بیشتر واحدهای نوردکاری با فناوری قدیمی مشغول کار هستند و همین موضوع باعث افزایش نرخ تمام‌شده آنها شده است.
افسای همچنین در پاسخ به این پرسش که با توجه به اشباع شدن نوردکاری در ایران می‌توان خطوط تولید آنها را تغییر کاربری داد، گفت: تغییر کاربری خطوط واحدهای نوردکاری امکانپذیر نیست؛ چراکه باید تمام خط تولید را تغییر دهند که این امر مستلزم هزینه‌های بالایی است، از این رو این کار از لحاظ اقتصادی به‌صرفه نیست.
وی به پراکندگی واحدهای نوردی نیز اشاره کرد و گفت: موضوع دیگر پراکندگی واحدهای نوردی در کشور است که این موضوع نیز به نوبه خود باعث افزایش هزینه‌های حمل‌ونقل برای این واحدها شده است.
این کارشناس فولاد همچنین در پاسخ به این پرسش که آیا صادرات راه نجات واحدهای نوردکاری به‌شمار نمی‌رود، عنوان کرد: تولیدات واحدهای نوردکاری از کیفیت بالایی برخوردار نیست، از این‌رو برای ‌رفتن به سمت صادرات باید در وهله نخست به سمت محصولات کیفی بروند.