زنگ خطر بی‌آبی برای معادن جهان به صدا درآمد

به گزارش می متالز، با وجود تلاش‌های موفقیت‌آمیز برای مدیریت مصرف بهینه آب، قوانین سخت زیست‌محیطی که هر روز ابعاد گسترده‌ای نیز به خود می‌گیرد، هزینه کار را برای معدنکاران بالا می‌برد، به ویژه برای آن دسته که در مناطق خشک فعالیت می‌کنند یا در مجاورت جوامع پرجمعیت هستند. کارول کووان، معاون ارشد مدیرعامل مودی است و در این باره می‌گوید: کشورهای بسیاری از جمله پرو، شیلی، استرالیا، افریقای جنوبی و مغولستان، پروژه‌های معدنی بزرگی در اختیار دارند که با مشکل کاهش دسترسی به آب روبه‌رو هستند.
او می‌افزاید: در ۲۰سال آینده، همه این کشورها در نسبت بین «برداشت آب» و «ذخایر آب» در موقعیت «خطر بالا» یا «خطر بسیار بالا» قرار دارند، به این معنا که مصرف آنها در مقایسه با موجودی‌شان بالا یا بسیار بالاست و چنین اتفاقی، شرکت‌های معدنکار را در تامین منابع قابل اطمینان و قابل اتکای آب دچار مشکل خواهد کرد.
شیلی به عنوان بزرگ‌ترین تولیدکننده مس و دومین منبع لیتیوم جهان، یکی از چندین قلمروی حاضر در زمین است که در آن معدنکاران به زودی با محدودیت‌های مصرف گسترده آب روبه‌رو می‌شوند. نهاد مرتبط با منابع آب این کشور در ابتدای امسال میلادی اعلام کرد شمار آنچه در سراسر این کشور مناطق ممنوع نامیده می‌شود، به بیش از ۲برابر افزایش خواهد یافت و از ۳۰منطقه به ۷۰منطقه خواهد رسید. در حوالی مناطق ممنوعه نیز هیچ مجوز معدنکاری داده نخواهد شد.
در همین حال پیش‌بینی می‌شود تقاضای شرکت‌ها برای آب در پی کاهش عیار کانی‌ها تا سال ۲۰۲۹میلادی (۱۴۰۸خورشیدی) ۱۲درصد افزایش یابد. معدنکاران با کاهش عیار کانی‌ها مجبور هستند مواد بیشتری برای ادامه سطوح تولید فرآوری کنند. وقتی معدنکاران از آب‌های سطحی استفاده می‌کنند که زندگی جوامع محلی به آن آب‌ها وابسته است، زمینه برای بروز ناآرامی‌های اجتماعی و اعمال قوانین سختگیرانه در فرآیندهای مجوزدهی فراهم می‌آید. اعتراض به معدنکاری در سراسر جهان در چند سال گذشته و در کشورهایی مانند پرو، مکزیک، ارمنستان، استرالیا و امریکا سبب تاخیر در ساخت معادن جدید یا توسعه معادن فعال شده است.
بنا بر نظر مودی، شرکت‌های معدنکار در سراسر جهان می‌توانند با صرف سرمایه بالاتر و هزینه‌های عملیاتی مرتبط با تامین ذخیره مطمئن آب، مصرف را مدیریت کنند. در همین حال کوچیلکو(کمیسیون مس شیلی) پیش‌بینی می‌کند شرکت‌های معدنکار با ساخت واحدهای بزرگ آب‌شیرین کن با این چالش روبه‌رو شوند. به طور مثال بی‌اچ‌پی بیلتون، بزرگ‌ترین شرکت معدنکار جهان درحال‌حاضر بیش از ۴۰درصد آب موردنیاز خود را از اقیانوس تامین می‌کند. این شرکت ۳.۴۳میلیارد دلار صرف یک واحد آب‌شیرین‌کن برای معدن اسکوندیدا در شیلی کرده است. این واحد شامل ۲خط لوله برای انتقال آب به ارتفاع ۳هزار و ۲۰۰متری بالای سطح دریا می‌شود. این شرکت همچنین متعهد شده تا سال ۲۰۳۰میلادی (۱۴۰۹خورشیدی) استفاده از آب شیرینی را که از منابع سطحی و زیرزمینی شیلی تامین می‌شود، متوقف کند.
در همین راستا شرکت امریکایی سوتِرن‌کاپِر نیز در پروژه معدن تیامارا در پرو به ارزش ۱.۴میلیارد دلار طرحی برای یک واحد آب‌شیرین‌کن در دست دارد. این طرح ۱۰۰میلیون دلار هزینه دارد و پیش‌بینی می‌شود با عملیاتی شدن آن از نگرانی معترضان برای استفاده از آب‌های سطحی و زیرزمینی منطقه کاسته شود.
شماری دیگر از شرکت‌های معدنی نیز بر استفاده از آب بازیافت شده متمرکز شده‌اند. آنها این کار را با تصفیه و استفاده دوباره آبی انجام می‌دهند که در بخش‌های گوناگون فرآوری مصرف می‌شود، مانند آبی که در سدهای باطله جمع می‌شود.
کووان که پیش‌تر به عنوان معاون ارشد مدیرعامل مودی معرفی شد، در این باره می‌گوید: در شرایطی که انتظار می‌رود ذخایر آب به پایان برسد، این احتمال وجود دارد شرکت‌های معدنی کوچک‌تر که با بودجه‌های کمتر کار می‌کنند، در تهیه منابع آب با مشکلات جدی رو‌به‌رو شوند و از پس هزینه‌های شیرین کردن آب یا بازیافت برنیایند.
واحدهای آب‌شیرین‌کن علاوه بر صرف هزینه بالا برای محیط‌زیست آسیب‌زا هستند. در واقع در این واحدها به طور معمول شورابه به جامانده بار دیگر به منابعی برمی‌گردد که آب‌شور از آن گرفته شده است.

 این اتفاق باعث از بین رفتن تعادل در ترکیب کلی آب می‌شود که اتفاق خوشایندی برای زیست‌بوم منطقه به شمار نمی‌آید. این داده‌نما را بنیاد منابع جهانی منتشر کرده و در آن شدت بحران کم‌آبی را در سطح جهان تا سال ۲۰۴۰میلادی (۱۴۱۹خورشیدی) به تصویر کشیده است. مناطق پررنگ نشان‌دهنده کشورهایی است که مصرف آب آنها در مقایسه با موجودی‌شان، بیشتر و در نتیجه بحران کم‌آبی در آنها جدی‌تر است. در مقابل، مناطق کمرنگ‌تر را خطر کمتری تهدید می‌کند.