به گزارش می متالز، گرچه ایران یکی از کشورهای معدنی جهان محسوب می گردد و به لطف ذخایر غنی و متنوع اش، از جمله طلا، مس، سنگ آهن، روی، تیتانیوم، کرومیت و غیره انتظار می رفت تاکنون به یک قدرت معدنی در جهان تبدیل شده باشد ولی هنوز تا رسیدن به این جایگاه، راه زیادی متصور است.
ایران درصد قابل ملاحظه ای از ذخایر فلزات پایه دنیا را در دل خود جای داده است که در بسیاری از کنفرانس های بین المللی مایه مباهات ماست ولی به همان نسبت سال ها تعلل در ایجاد ارزش افزوده از این ذخایر اثبات شده، بسی مایه تاسف است.
در اینجا از مبحث اکتشافات، پتانسیل های معدنی و نواحی امید بخش می گذریم تا بیشتر روی وضعیت معادن موجود کشور متمرکز شویم.
بنا به برخی از آمار تعداد کل معادن کشور در حدود ٧٠٠٠ معدن می باشد، که با همین بضاعت و روی کاغذ، ایران برای بسیاری از شرکت های صاحب تکنولوژی های معدنی جهان، یک بازار کلیدی محسوب می گردد. اما همچنان اکثر معادن ما، از بعد استفاده از تکنولوژی های روز، در تنگنا قرار دارند و برنامه جامع و یکپارچه ای برای نوسازی تجهیزات قدیمی و فرسوده خود و استفاده از فناوری های نوین، ندارند که این نقیضه در پاره ای از موارد به حوادثی مرگبار ختم می گردد.
هر یک از معادن بزرگ کشور، به مانند پارک ژوراسیکی هستند که اگر خود را با استانداردها و تکنولوژهای روز دنیا تطبیق ندهند، زودتر از انتظار حیاتشان خاتمه خواهد یافت.
برای افزایش بهره وری در معادن کشور نیاز به نوسازی و استفاده از تجهیزات، ماشین آلات و تکنولوژی های جدید و کارآمد می باشد که بر حسب تجربه اینجانب، این مهم در موارد ذیل ضروری تر است :
اهمیت موارد فوق الذکر در خصوص فعالیت معادن زیر زمینی، به مراتب بیشتر و حساس تر است، هر چند که هنوز معدن زیر زمینی ایی به معنای واقعی آن در کشور نداریم.
با توجه به فقدان دانش و تجربه معدنکاری زیرزمینی در کشور، معتقدم که ستادی متشکل از خانه معدن، سازمان زمین شناسی و اکتشافات معدنی، ایمیدرو، ایمپاسکو برای مدیریت جامع و توسعه اصولی این نوع معادن، از بعد تکنولوژی های اکتشاف، عملیات استخراج و راهکارهای فرآوری مورد نیاز است.
قطعا تعامل بیشتر با کشورهایی چون استرالیا و سوئد که در معدنکاری پیشرفته و پایدار زیر زمینی کارنامه درخشانی دارند، و تحلیل تجربه های آنها، درس های بسیاری به لحاظ فنی، مدیریتی و اقتصادی برای کارشناسان و مدیران ما خواهد داشت.