به گزارش می متالز و به نقل از MINING.COM، معدنکاری آسیا همچنان طی سالهای آتی از دسترسی به منابع پرعیار و هزینه کم نیروی انسانی بهره خواهد برد، اما انتظار میرود که معدنکاران در برخی کشورهای مهم با مسائلی همچون عدم قطعیت خط مشی سیاست، ملیگرایی منابع و حفاظت از محیط زیست دستوپنجه نرم خواهند کرد.
در اندونزی، عدم قطعیت خط مشی سیاست و ملیگرایی منابع همچنان ادامه خواهد داشت و ممنوعیت صادرات کانسنگ نیکل از ژانویه 2020 اعمال خواهد شد. مغولستان نیز با ذخایر پرعیار طلا، مس و زغالسنگ و سبد قوی پروژههای بزرگ آتی همچنان سریعترین رشد ارزش صنعت معدن را در آسیا به نام خود ثبت خواهد کرد. افزایش سختگیری استانداردهای زیستمحیطی در آسیا، به ویژه در بخشهای زغالسنگ و ذوب فلزات، با افزایش هزینه رعایت این قوانین و به تعویق انداختن پروژهها، همچنان به معدنکاران و تولیدکنندگان فلزات صدمه خواهد زد.
چین به عنوان یکی از عوامل اصلی ایجاد ریسک در بازارهای فلزات باقی خواهد ماند. سیاست اقتصاد کلان چین به تلاش خود برای کاهش تاثیر جنگ تجاری با آمریکا و کند شدن کلی رشد اقتصاد در صنایع داخلی ادامه خواهد داد. اگرچه روابط چین و آمریکا در حال حاضر رو به بهود است و امید برای رسیدن به توافق تجاری وجود دارد، اما بعید به نظر میرسد که تا دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در اواخر 2020 توافق واقعی حاصل شود.
پیشبینی میشود که استرالیا در رقابت معدنکاران جهانی و همچنین آسیایی برای کاهش هزینهها، بهبود کارایی و افزایش ایمنی معدن با استفاده از تکنولوژی، پیشرو باشد؛ این کشور از عواملی مانند دسترسی به اینترنت قوی، انرژی برق، نیروی کار ماهر و حمایت دولت بهره میبرد.
بهطور کلی، چشمانداز معدنکاری در عصر تحول فناوری قرار گرفته است و فعالان این صنعت در دوراهی بین گذشتهای سنتی و آیندهای تحولآفرین و پایدار ماندهاند.