به گزارش می متالز، یکی از فلزاتی که بسیار در زمین یافت میشود و انسان امروزی زیاد از آن استفاده میکند، آلومینیوم است؛ این فلز در حالت طبیعی مضر نیست، ولی با تغییراتی که بشر بر روی آن ایجاد می کند وبه دلیل استفاده زیاد از آن، می تواند وارد بافتهای ما شود و منجر به بیماری مسمومیت ناشی از آلومینیوم شود.
مسمومیت ناشی از آلومینیوم می تواند منجر به بروز بیماریهایی نظیر آلزایمر، بیماری کبدی، مشکلات پوستی، مشکلات گوارشی، سوزش ناحیه شکم، اختلالات یادگیری و خستگی و .....شود.
«کارشناسان در جدیدترین پژوهشهای خود دریافتند فلز آلومینیوم میتواند سبب ابتلای افراد به بیمار MS (multiple sclerosis) شود؛ به نظر میرسد آلومینیوم سبب تحریک ژنهای عامل بیماری MS شود.
دربیماری ام اس، که در دسته بیماریهای خود ایمنی است، سیستم ایمنی بدن به اشتباه به عصبها حمله میکند و سبب ایجاد عارضههای مختلف برای بیماران ازجمله ناتوانی درحفظ تعادل، خستگی، درد در تمامی ماهیچه ها، احساس سوزن سوزن شدن درنوک انگشتان و کف پا، نابینایی موقت، فلجی و لمس، ناتوانی درتکلم و مواردی از این دست میشود.»
آزمایشها روی ۱۴ بیمار نشان داده است در سلولهای مغزی تمام آنها نشانههایی از فلز آلومینیوم وجود دارد.
یافتههای پیشین همچنین نشان داده است وجود فلز آلومینیوم دربدن میتواند زمینه ساز ابتلا به بیماری زوال عقل باشد.
فلز آلومینیوم در بسیاری از محصولهای آرایشی، بهداشتی و درمانی ازجمله ضد تعریقها وجود دارد و بر اثر استفاده به تدریج جذب بدن میشود و اثر مخرب خود بر سیستم ایمنی بدن را میگذارد.
پژوهش روی ارتباط ابتلا به ام اس و وجود فلز آلومینیوم در سلولهای مغزی افراد به وسیله دانشمندان دانشگاه کیل (Keele University) انجام شده است.
در کالبد شکافی و بررسی سلولهای مغزی افراد متوفی بر اثرابتلا به آلزایمر هم نشانههایی از وجود فلز آلومینیوم وجود دارد و سطح این فلز در مغز مبتلایان به آلزایمر بیشتر از افراد غیر بیمار بوده است.
بیماری ام اس، نوعی بیماری خود ایمنی است که بر مغز و نخاع بیماران اثر میگذارد، بر اثر این بیماری سیستم ایمنی به اشتباه به پوشش محافظتی عصبها حمله کرده و آنها را از بین میبرد و به این ترتیب بیمار دچار عارضههای مختلف میشود.
مقدار آلومینیوم موجود در محیط و مواد غذایی و استفاده روزافزون از آن در صنایع، تماس و دریافت این عنصر را اجتناب ناپذیر می کند. اگرچه آلومینیوم تاکنون به عنوان یک عنصر بی ضرر مطرح شده است ولی مطالعات نشان می دهد که این عنصر می تواند لااقل در دراز مدت اثراتمنفی روی قسمت های مختلف بدن داشته باشد. توصیه می شود به همراه بررسی عمیق تر اپیدمیولوژیکی روی افرادی که در معرض تماس بیشتر با این عنصر هستند و نیز اثر این عنصر روی فعالیت اندام های مختلف اقدامات محافظتی لازم برای افرادی که در تماس با این عنصر هستند بصورت جدی در نظر گرفته شود.