به گزارش می متالز، رسیدن به این سطح تولید از طرفی نیازمند افزایش سرمایهگذاری در زیرساخت کشور و از طرف دیگر نیازمند جذب سرمایهگذار خارجی برای حوزه فولاد است. در سالهای گذشته با وجود مزایای زیاد بخش فولاد، کشور نتوانسته است که در جذب سرمایهگذار خارجی موفق عمل کند. نداشتن دیپلماسی اقتصادی مناسب، بیثباتی در قوانین و سیاستهای کشور، ریسک بالای سرمایهگذاری در ایران از جمله علتهای این عدم موفقیت است. بنابراین رسیدن به سطح تولید برنامهریزی شده در سند چشمانداز نیازمند بهبود روابط ایران با سایر کشورهای دنیا و برقراری روابط سیاسی است. از این رو برجام برای سرمایهگذاران داخلی و خارجی گامی لازم بود. اما تنها برجام برای جذب سرمایهگذاران خارجی کافی نیست و باید در کنار آن با تثبیت قوانین و کاهش ریسکهای سرمایهگذاری در کشور، فضا را برای حضور سرمایهگذران خارجی فراهم کرد.
میزان تولید فولاد کشور در سال گذشته حدود 18 میلیون تن و ظرفیت تولید در این بخش حدود 24 میلیون تن اعلام شده است. بنابر سند چشمانداز کشور باید تا سال 1404، میزان تولید فولاد کشور به 55 میلیون تن در سال برسد. محقق شدن این امر از طرفی نیازمند ایجاد زیرساختهای مناسب و از طرف دیگر نیازمند حضور سرمایهگذاریهای جدید است. مسلما بخشی از این سرمایه مورد نیاز باید توسط سرمایهگذار خارجی تامین شود. با توجه به اهمیت جذب سرمایهگذار خارجی در سالهای گذشته اقداماتی صورت گرفت اما با وجود تلاشهای صورت گرفته در سالهای اخیر، همچنان میتوان گفت که کشور در جذب سرمایهگذار خارجی با مشکلات متعددی روبهرو است.
انتظار میرفت که پس از برجام حضور سرمایهگذاران خارجی در کشور افزایش یابد. این اتفاق نیز تا حدی رخ داد و گروههای سرمایهگذاری زیادی پس از برجام وارد کشور شدند؛ اما از میان آنها تعداد کمی به سرانجام رسید. این عدم موفقیت در جذب سرمایهگذران خارجی را میتوان بهنوعی شکست دیپلماسی اقتصادی کشور دانست. اولین قدم برای موفقیت در یک کار بینالمللی، ایجاد اعتماد و اطمینان برای سرمایهگذراران است. صنعت فولاد ایران دارای مزایایی است که میتواند برای سرمایهگذار خارجی جذابیت داشته باشد؛ اما این جذابیتها زمانی نتیجه بخش هستند که اطمینان و امنیت سرمایهگذاری در کشور بهوجود آید.
صنعت فولاد ایران دارای مزایایی است که در صورت استفاده مناسب و بهجا، از طرفی قابلیت جذب سرمایهگذاران خارجی را دارد و از طرف دیگر صنعتی سودآور محسوب میشود. از جمله این مزایا عبارت هستند از: وجود نیروی کار تحصیلکرده و ارزان، دسترسی به منابع انرژی با قیمتهایی پایینتر از میانگین قیمتهای جهانی، وجود تمام مواد اولیه مصرفی در این صنعت در داخل کشور و... که میتوان از تمامی این عوامل در جهت ایجاد صنعتی رقابتپذیر و توسعه سرمایهگذاری استفاده کرد. با داشتن تمامی این مزایا باید تولید فولاد در کشور به تولید با هزینه کمتر منجر شود. اما این اتفاق در واقعیت نمیافتد که علت این امر چالشهایی است که این صنعت در کشور با آن مواجه است.