سود کمتر واحدهای تولیدکننده نیکل کم‌عیار مغولستان نسبت به چین

می متالز - چندین سال است که نیکل کم‌عیار به‌عنوان یک جایگزین مناسب با فرونیکل از سوی چین معرفی شده است. این محصول که ابتدا به صورت انحصاری در چین تولید می‌شد؛ بعدها با افزایش تقاضای جهانی به‌ویژه از سوی چین، تولید آن در اندونزی و فیلیپین نیز از سر گرفته شد.

به گزارش می متالز، مغولستان نیز از تولیدکنندگان کوچک این محصول به‌شمار می‌رود اما با چالش‌هایی در تولید مواجه است که منجر به کاهش سودآوری واحدهای تولیدی آن شده است.

چین اصلی‌ترین مصرف‌کننده نیکل کم‌عیار (Nickel Pig Iron) در جهان است. این کشور نیکل کم‌عیار مصرفی خود را علاوه بر تولید داخل از کشورهای اندونزی و فیلیپین تأمین می‌کند. در این بین مغولستان که به جمع کشورهای تولیدکننده این محصول پیوسته است از محدودیت‌های خاص خود در بازار رقابت تأثیر پذیرفته است. در عین حال که این محصول که با عنوان کلی نیکل کم‌عیار شناخته می‌شود خود دارای درجات مختلفی از عیار است. بر اساس تحقیقات مؤسسه بازار فلزات شانگهای، کارخانه‌ها و واحدهای تولیدی نیکل کم‌عیار در چین در اواخر ماه مارس سال جاری به دلایل مختلف سودهای مطلوبی را شاهد بوده‌اند، در حالیکه واحدهای مغولستان به همان اندازه سوددِه نبوده‌اند.

در حالی که بر اساس اطلاعات مؤسسه بازار فلزات شانگهای برخی از کارخانه‌های تولیدکننده نیکل کم‌عیار در استان شاندونگ (Shandong) چین بیش از 30 درصد از افزایش سود را در عملکرد مالی خود ثبت کردند، در استان‌های جیانگ‌سو (Jiangsu) و استان فوجیان (Fujian) میزان سود حاصل شده چیزی بین 20 تا 30 درصد بوده است. با این حال، در کشور مغولستان، میزان سوددهی واحدها کمتر از 5 درصد ثبت شده است.

یکی از دلایل افزایش سوددهی تولیدکنندگان نیکل کم‌عیار در استان شاندونگ، مانند Shandong Xinhai Technology، استفاده از نیروگاه‌های داخلی و متعلق به واحدهای تولیدی است. این کار مزیت‌های بسیاری را برای این واحدها در بر دارد. نتیجه این کار استفاده از مزیت کاهش در هزینه‌های انرژی‌بر سایر رقبا در استان‌های جیانگ‌سو و فوجیان است.

تولیدکنندگان نیکل کم‌عیار در داخل کشور مغولستان نیز، با هزینه‌های بالای حمل‌ونقل واردات مواد اولیه نیکل رو‌به‌رو هستند. این تولیدکنندگان همچنین واحدهای کوچکتری نسبت به شاندونگ هستند و به‌دلیل ظرفیت تولید پایین‌تر، از قدرت چانه‌زنی کمتری نسبت به سایر رقبا برخوردارند.

با توجه به اینکه چیزی حدود 20 درصد انرژی بیشتر برای راه‌اندازی و بهره‌برداری از کوره‌های الکتریکی نسبت به کوره‌های روتاری کلین الکتریکی (RKEF) نیاز است و کوره‌های مشغول به کار در مغولستان از کوره‌های الکتریکی معمولی نوع اول استفاده می‌کنند، این امر هزینه‌های تولید نیکل کم‌عیار را بسیار بالابرده است.

علاوه بر موارد یاد شده باید افزود هزینه های حمل‌ونقل برای کک‌های آماده و نیمه آماده به‌عنوان دیگر ماده اصلی مورد نیاز برای تولید نیکل کم‌عیار، در واحدهای تولیدی این محصول در فوجیان نیز بیشتر است؛ چرا که بیشتر آن‌ها در خارج از فوجیان و در استان شاآنشی (Shaanxi) تولید می‌شود. این موضوع نیز از دلایل کمتر بودن سود حاصل شده در فوجیان نسبت به شاندونگ است. نمودار 1 میزان سوددهی واحد‌های تولیدی نیکل کم‌عیار را در 3 ماه نخست سال 2018 برای 4 منطقه تولیدکننده نشان می‌دهد.