ذوب صفحات یخ سطح آب دریاها را تا سال ۲۱۰۰ بیش از ۳۸ سانتی‌متر افزایش می‌دهد

به گزارش می متالز، مطالعات نشان می‌دهد گازهای گلخانه‌ای ناشی از فعالیت‌های انسانی، مانند دی‌اکسید‌کربن، به‌طور چشمگیری در تغییرات آب‌و‌هوا و گرم‌شدن دما در سیاره زمین مؤثر است. با گرم‌شدن آب‌وهوای کره‌ی زمین، صفحات یخ در گرینلند و قطب جنوب ذوب می‌شوند. بیش از ۶۰ دانشمند حوزه‌ی یخ و اقیانوس و اتمسفر در قالب تیمی بین‌المللی با انجام مطالعه‌ای تازه، تخمین می‌زنند این صفحات یخ ذوب‌شده چقدر موجب افزایش سطح جهانی دریا خواهند شد.

سوفی نوویکی، مدیر پروژه، دانشمند مطالعات اقلیمی، محقق دانشگاه بوفالو و عضو سابق مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا، در بیانیه‌ای اعلام کرد: یکی از نگرانی‌های اصلی درباره‌ی میزان افزایش سطح آب‌های آزاد در آینده، میزان ذوب صفحات یخ است. اینکه آن‌ها می‌توانند چقدر در افزایش سطح آب‌های کره‌ی زمین مؤثر باشند، به تغییرات آب‌و‌هوا بستگی دارد.

نتایج مطالعه نشان می‌دهد اگر انسان به انتشار گازهای گلخانه‌ای با سرعت کنونی ادامه دهد، صفحات یخی ذوب‌شده‌ی گرینلند و قطب جنوب تا بیش از ۲۸  سانتی‌متر موجب افزایش سطح جهانی دریا‌ها خواهد شد. این مطالعه‌ی جدید بخشی از «پروژه‌ی مقایسه‌ی بین مدل صفحات یخ» (ISMIP6) است که مرکز گادرد ناسا آن را هدایت می‌کند. تیم ISMIP6 با مطالعه‌ی نحوه‌ی تغییر سطح دریا در شرایط متفاوت انتشار کربن، چگونگی افزایش سطح دریا را بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۱۰۰ بررسی کرد. پژوهشگران دریافتند که با انتشار زیاد گازهای گلخانه‌ای، مانند آنچه اکنون مشاهده می‌کنیم، در طول این دوره‌ی زمانی، سطح یخ ذوب‌شده‌ی گرینلند حدود ۹ سانتی‌متر سطح جهانی دریاها را افزایش خواهد داد. با کم‌شدن انتشار این گازها، تخمین زده می‌شود این میزان به ۳ سانتی‌متر کاهش یابد.

پیش‌بینی ازبین‌رفتن صفحات یخ در قطب جنوب کمی ‌دشوارتر است؛ زیرا در‌حالی‌که با افزایش دما صفحات یخ در ضلع غربی قطب جنوب همچنان فرسایش می‌یابند، به‌دلیل افزایش بارش برف، در بخش شرقی قطب جنوب صفحات یخی دوباره تشکیل می‌شوند. به‌همین‌دلیل، تیم تحقیقاتی با طیف وسیعی از احتمال‌های ذوب صفحات یخ‌های قطب جنوب رو‌به‌رو هستند.

براساس مطالعات تیم تحقیقاتی، از‌بین‌رفتن صفحات یخ در قطب جنوب می‌تواند سطح دریا را تا ۳۰ سانتی‌متر افزایش دهد. درصورت انتشار بیشترین میزان گازهای گلخانه‌ای، پیش‌بینی می‌شود بخش غربی قطب جنوب به‌تنهایی باعث افزایش ۱۸ سانتی‌متری در سطح آب‌های آزاد جهان شود. این افزایش سطح جهانی آب‌های آزاد فقط پیش‌بینی‌هایی برای سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۱۰۰ محسوب می‌شود و از‌دست‌دادن صفحات یخ درخورتوجهی که پیش‌تر در دوران پیش از صنعتی‌شدن و دوره‌ی مدرن اتفاق افتاده است، در این محاسبه گنجانده نشده است.

هلن سروسی، دانشمند مطالعات اقلیمی در آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا در کالیفرنیای‌جنوبی، هدایت پروژه‌ی ISMIP6 مدل‌سازی صفحات یخی قطب جنوب را برعهده داشته است. وی در بیانیه‌ی مذکور اعلام کرد:

منطقه‌ی دریای آموندسن در بخش غربی قطب جنوب و ویلکس‌لند در بخش شرقی قطب جنوب دو منطقه‌ی بسیار حساس به گرم‌شدن درجه‌ی حرارت اقیانوس و تغییر جریان‌های آب هستند و با ذوب یخ‌های زیادی در این مناطق رو‌به‌رو خواهیم بود. با نتایج جدید، می‌توانیم تلاش خود را در مسیر صحیح متمرکز کنیم و بدانیم برای ادامه‌ی پیشرفت، پیش‌بینی‌ها باید روی چه مواردی کار شود.

نتایج تازه با برآوردهای نهاد تغییرات اقلیمی وابسته به سازمان ملل (IPCC) مطابقت دارد. گزارش ویژه‌ی سال ۲۰۱۹ این نهاد درباره‌ی اقیانوس‌ها و کریوسفر نشان داد که ذوب یخ‌ها به افزایش حدود یک‌سوم کل سطح جهانی آب‌های آزاد منجر می‌شود. طبق گزارش سال ۲۰۱۹ IPCC، ذوب یخ‌های گرینلند بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۱۰۰ از ۸ تا ۲۷ سانتی‌متر سطح جهانی آب دریاها را بالا خواهد برد. طبق این گزارش، تخمین زده می‌شود که در قطب جنوب، ذوب صفحات یخ ۳ تا ۲۸ سانتی‌متر به سطح آب دریاها بیفزاید.

هایکو گولزر، از دانشگاه اوترخت هلند که اکنون در مرکز تحقیقات نروژ (NORCE) فعالیت می‌کند، در همان بیانیه تشریح کرد: گستردگی پروژه‌ی ISMIP6 به‌گونه‌ای بود که اکثر گروه‌های مدل‌سازی صفحات یخ را در سراسر جهان گردهم آورد و سپس با گروه‌های دیگر از مدل‌سازی اقیانوسی و جوّی نیز ارتباط برقرار کرد تا به درک جامعی از اتفاقات پیش روی صفحات یخ برسیم.

نوویکی، مسئول پروژه افزود: برگزاری کارگاه‌ها و کنفرانس‌ها با دانشمندانی از سراسر جهان که درزمینه‌ی مطالعات اقلیمی مربوط به ذوب‌شدن یخ‌ها و تغییرات جوّی و مدل‌سازی اقیانوسی کار می‌کنند، بیش از شش سال به‌طول انجامید تا درنهایت بتوانیم پیش‌بینی‌های میزان افزایش سطح دریاها را بهبود ببخشیم. همه‌ی ما مشتاقانه در پی رفع مشکل افزایش میزان آینده سطح آب‌های آزاد هستیم؛ بنابراین، به این داده‌ها نیاز داریم.

نتایج این تحقیق ۱۷ سپتامبر در نسخه‌ای ویژه از نشریه Cryosphere منتشر شد.