به گزارش می متالز، این اتفاق در سراسر جهان کم و بیش در حال روی دادن است. آسیبهای زیستمحیطی و افزایش گرمایش زمین که نتیجه استفاده از سوختهای فسیلی است، از یک سو به نامطلوب بودن آن دامن میزند و از سوی دیگر محدود بودن ذخایر آن، صنایع نیازمند به انرژی از جمله معدن را به تکاپو میاندازد تا به دنبال منابع دیگری از تولید انرژی باشند که این ضعفها را پوشش دهند. ساخت پنلهای خورشیدی برای تبدیل نور خورشید به برق، گزینه خوبی است که ایران نیز با داشتن روزهای آفتابی در یک سال میتواند از آن بهره ببرد، هر چند چنین ایدهای تا عملی شدن در کشور فاصله بسیاری دارد. ایران نفت و گاز دارد و وجود همین ذخایر، هزینه انرژی را در کشور پایین میآورد و توجه به گزینههایی مانند انرژی تجدیدپذیر را بیشتر به فانتزی تبدیل میکند، آن هم در شرایطی که نور خورشید در ساعتهایی از شبانهروز نمیتابد و از ضعفهای این فناوری با همه پاکیاش به شمار میآید، اما اگر تفاوت هزینه تولید برق با سوختهای فسیلی و انرژیهای پاک در کشوری که انرژی در آن ارزان است محل توجه نباشد، گرمایش کره زمین موضوعی فراملی است که نمیتوان آن را نادیده گرفت. درحالحاضر به نور خورشید برای تولید برق نیازی نداریم، اما میدانیم نسلهای آیندهای که قرار است هزاران سال پس از ما زمین را مأوا و زیستگاه خود قرار دهند به سیارهای نیاز دارند که دمای آن متعادل باشد. چنین نکتهای با توجه به اینکه ایران توافق آب و هوایی پاریس را امضا کرده و پذیرفته که برای انتشار گازهای گلخانهای تلاش بیشتری کند، اهمیت بیشتری پیدا و لزوم توجه بیشتر به این مقوله را گوشزد میکند.
ثمن رحیمی راد / روزنامهنگار