به گزارش میمتالز به نقل از فولادبان، به دنبال بحران مالی جهانی در سالهای ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹، صنعت فولاد اروپا تقریباً ۳۵ میلیون تن کاهش تقاضای دائمی را تجربه کرد به طوری که تقاضای فولاد از ۱۸۸ میلیون تن (متوسط ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸) به ۱۵۳ میلیون تن (متوسط ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۹) کاهش یافت. این افت تقاضا به دلیل کاهش فعالیت حفاری و فقدان پروژههای بزرگ خط لوله، کاهش تقاضا از همه بخشهای مصرف نهایی، بهویژه ساختوساز خصوصاً در جنوب اروپا و صنعت نفت و گاز بوده است.
اروپا زمانی صادرکننده خالص محصولات فولادی بود، اما از سال ۲۰۱۶ واردکننده خالصشده و واردات خالص آن در سال ۲۰۲۰ به حدود سه میلیون تن رسیده است. افزایش واردات، همراه با کاهش تقاضای ساختاری، کاهش استفاده از ظرفیت صنعت فولاد اروپا را تسریع کرد.
علیرغم بهبود تقاضا و افزایش قیمت محصولات فولادی در پایان سال ۲۰۲۰ و آغاز سال ۲۰۲۱ به طوری که از سپتامبر ۲۰۲۰ تا ژانویه ۲۰۲۱ قیمت کویل نورد گرم افزایش ۴۶ درصدی را تجربه کرد، بحران کرونا چالشهای ساختاری صنعت فولاد اروپا را تشدید کرد.
افزایش قیمتها ناشی از کمبود موقتی تأمین کالا بود، زیرا تقاضا به دلیل رونق تولید خودرو و ساختوساز با سرعتی بسیار سریعتر از ظرفیت تولید فولاد در اتحادیه اروپا بهبود یافت. به طور کلی، استفاده از ظرفیت تولید در صنعت فولاد اروپا در سال ۲۰۲۰ تقریباً به ۶۳ درصد کاهش یافته است. پیشبینی میشود طی سه سال آینده، استفاده از ظرفیت تولید بین ۷۰ تا ۷۵ درصد بهبود یابد و انتظار میرود تقاضای ۱۴۰ تا ۱۵۰ میلیون تن در سال داشته باشد؛ بنابراین برای دستیابی به یک استفاده پایدار از ظرفیت حدود ۸۵ درصدی، ۲۵ تا ۳۰ میلیون تن ظرفیت مازاد نیاز است.
بعلاوه، حاشیه سود مواد اولیه بیش از حد ناپایدار و نامشخص خواهد بود و چالش برنامهریزی آیندهنگر برای تولیدکنندگان فولاد اروپا را به میزان قابل توجهی افزایش میدهد. از عوامل کلیدی این نوسانات میتوان به افزایش نفوذ چین و سایر بازارهای بزرگ فولاد بر پویایی قیمت در اروپا، تغییرات ظرفیت تولید اروپا، نوسان قیمت مواد اولیه و نوسانات ارز اشاره کرد.
منبع: فولادبان