به گزارش میمتالز به نقل از استیل مینت، برخی کارخانههای کوچکتر نیز درخواستهایی را به دولت ارائه داده اند که نشان میدهد درصدد کسب تاییدیه برای احداث واحد گندله سازی هستند. اما بر اساس برآوردهای استیل مینت، این ظرفیتهای جدید قبل از سال مالی ۲۰۲۲ راه اندازی نمیشوند.
چنانچه از منظر دولتی نگاه کنیم خواهیم دید که بزرگترین ظرفیت در Odisha و به میزان ۳۷ میلیون تن جای گرفته است و بعد از آن Karnataka با ۲۷ میلیون تن، Jharkhand با حدود ۱۱ میلیون تن و Chhattigarh با حدود ۱۰ میلیون تن قرار دارند.
ایالتهایی مانند Andhra Pradesh و Bengal غربی هریک با ظرفیت ۸ میلیون تنی در این جمع حضور دارند درحالی که سایر ایالتها تقریبا به طور مشترک تنها ۹ میلیون تن را به ظرفیت گندله سازی هند اضافه میکنند.
همچنین تولید واقعی در سال مالی جاری در حدود ۶۷.۷۵ میلیون تن با احتساب صادرات ۱۳.۷۵ میلیون تنی و مصرف داخلی در حدود ۵۴ میلیون تنی تثبیت شده است.
کارخانهها به استفاده از گندله در کورههای بلند به جای سینتر تمایل زیادی نشان میدهند.
پس از یک دوره زمانی کیفیت ماده معدنی کاهش مییابد لذا بر خلاف سینتر، گندله به کارخانهها انعطاف پذیری میدهد تا بتوانند ماده معدنی عیار پایین را مدیریت نمایند.
افزایش استفاده از گندله بیشتر با بهره وری و فشار دولت برای بهره مندی و تشوق برای گندله سازی باز میگردد.
در بلند مدت ذخایر عیار بالای سنگ آهن به پایان میرسد و هزینه سینترینگ ایجاد میکند و همچنین به لحاظ زیست محیطی سازگاری ندارد؛ لذا گندله سازی یک فرآیند پاکتر بوده و کاهش رد پای کربن یکی از دلایل افزایش ظرفیت گندله خواهد بود.
اگر هند قصد دارد به هدف ۳۰۰ میلیون تن ظرفیت نصب شده فولاد خام تا سال ۲۰۳۰ دست یابد این حرکت رو به جلو باید از سوی گندله حمایت شود نه سینتر چراکه اکنون فشارهای زیادی برای کربن زدایی و فولاد سبز وجود دارد.
علاوه بر این گندله امکان صادرات را دارد و درصورت نبود متقاضی داخلی کارخانهها امکان صادرات آنرا دارند.
منبع: کالاخبر