به گزارش می متالز، ما باید در کنار فعالیتهای معدنی به محیطزیست خود نیز احترام بگذاریم زیرا در غیر این صورت شاهد توسعه معادن نخواهیم بود.احترام به حفظ محیطزیست و توسعه فعالیت معدنی باید دوسویه باشد. به بهانه حفظ محیطزیست نمیتوان و نباید ادامه روند فعالیت معدنی را متوقف کرد. وقتی به طبیعت دست میزنیم باید برای کاهش آسیبهایی که به آن وارد کردیم نیز تلاش کنیم. به این معنا که اگر معدنکاری دست به جابهجایی بزند، باید برای جبران آن در جای دیگر فضای سبز ایجاد کند تا به تعادل زیستمحیطی آسیب وارد نشود. معدنکاران خارج از ایران، چالشهایی که این بخش به محیطزیست وارد میکند را به کمترین میزان رساندهاند و در کمتر کشوری چنین مشکلی را مشاهده میکنیم. از اینرو امیدوارم که در ایران نیز این مشکل رفع شود.
اما باید بپذیریم که در ایران، فرهنگ کاربرد فناوری ضعیف است. ما آخرین فناوری روز را وارد کردیم اما هنوز فرهنگ استفاده از فناوری را فرا نگرفتهایم. از اینرو باید روی این مسائل کار کنیم و باید از هر فرصتی برای رشد فرهنگ و اقتصاد بهره بگیریم چراکه فرهنگ و اقتصاد دو بال توسعه هستند و باید همگام آنها را جلو ببریم.
این نکته را باید در نظر گرفت که بسیاری از معادن در نزدیکی روستاها هستند. وقتی میخواهیم به یک معدن برسیم باید از مسیر روستا رد شویم. معادن برای بسیاری از روستاها آبادانی و شغل ایجاد کردهاند و اگر آسیب جدی متوجه محیطزیست میکردند بدون تردید خود روستاییان مانع ادامه فعالیت معدنکاران میشدند. در پایان بر این نکته تاکید میکنم که اصل بر حفظ محیطزیست است و اگر فعالیت معدنی باعث آسیب رساندن به آن میشود، به همان میزان باید برای جبران آن تلاش شود و فضای سبز در مناطق دیگر ایجاد کنیم.
محسن شرکا - عضو خانه صنعت و معدن