آیا به سرمایه بین المللی احتیاج نداریم؟

می متالز، دکتر پیمان مولوی - امروزه شاید این سوال که آیا ما می توانیم فقط با منابع داخلی مان به رشد مورد اشاره در سند چشم انداز ۱۴۰۴ برسیم فکر بسیاری را به خود مشغول کرده باشد و در این بین در کشاکش رقابت های انتخاباتی تبدیل یه یک مبحث با اهمیت شده است. زمانی که بنگاه های ایرانی مجبور به دریافت منابع مالی با نرخ های بهره موثر ۲۲ درصد به بالا هستند، بازده مورد انتظار سرمایه گذاران در این اقتصاد بیش از این عدد خواهد بود و این روند قدرت رقابت بین بنگاهی را به صورت بین المللی کاهش خواهد داد.
اتفاقی که در ایران به وقوع پیوسته است بالارفتن لجام گسیخته هزینه سرمایه Cost of Capital شرکتهای ایرانی و پروژه های ایرانی است و نفس تولید کنندگان را برای رقابت های جهانی گرفته است.

نظام بانکی ایران با مختصات کنونی خود به عنوان تامین مالی کننده ۸۰ درصدی اقتصاد ایران (۲۰ درصد بازار سرمایه) به سبب مشکلات ساختاری نتوانسته است به وظایف ذاتی خود عمل نماید و هم اکنون با کوهی از مشکلات زیرساختی و ساختاری که از سالهای بسیار دور بر آن تحمیل شده رو در رو است.
برای برون رفت از این مشکل و پایین آوردن هزینه سرمایه در ایران یک راه حل کاهش معنی دار نرخ بهره بدون ریسک و معنی دار شدن آن با نرخ تورم اعلامی است ، سوالی که پیش خواهد آمد این است که آیا اقتصاد ایران آمادگی این شرایط را دارد؟ آیا این اطمینان وجود دارد که با کاهش معنی دار نرخ بهره در ایران خیل عظیم سپرده گذارانی که عادت به دریافت بهره های ۲۰ درصدی کرده اند به رفتار خود ادامه دهند و سرمایه های خود را از بانک ها خارج نکنند؟ 
حال باز می گردیم به نیاز ایران به سرمایه بین المللی، هم اکنون در جهان ۸۰.۰۰۰ میلیارد دلار سرمایه آماده برای سرمایه گذاری در جهان وجود دارد که تمامی کشورها برای جذب آن با هم رقابت می کنند ، بسیاری از این پول ها در بانکهای توکیو ، نیویورک ، لندن و... منتظر یافتن محمل مناسب برای سرمایه گذاری هستند، این سرمایه به کشورهایی راه می یابد که میزان مناسبی از ریسک و بازده را عاید شان نماید.
آیا اقتصاد ایران آمادگی جذب را دارد؟ بعد از برجام و بعد از سالها مشکلات مالی به تازگی چهره ایران برای سرمایه گذاران می رود که روشن تر بشود، آمد و رفت هایی شده است که به زمان احتیاج دارد تا به مرور چهره ایران برای جهانیان روشن تر شود ، اما آیا کافی است؟
رتبه اعتباری بین المللی ایران بعد از برجام به رتبه B رسیده است ولی هنوز در زیر سطح سرمایه گذاری بین المللی قرار دارد. دوستانی که می گویند ما به پول بین المللی احتیاجی نداریم بهتر است دقت کنند که ایران به هیچ وجه در راس کشورهایی که سرمایه های باکیفیت علاقمند به حضور در آنها هستند ، نیست . زیرساخت های مالی ما مشکل دارد و بسیاری از مباحث عادی در کشورهای جهان در ایران تبدیل به یک معضل می شود.
ما به سرمایه با کیفیت بین المللی همانند سرمایه گذاری مستقیم بین المللی احتیاج داریم نه به خاطر فقط حجم پول ، بلکه به سبب ارزانتر بودن آن برای ساختار های مالی شرکت هایمان و پروژه هایمان. ما به سرمایه گذاری بین المللی با کیفیت احتیاج داریم به خاطر انتقال تجربه و دانش بین المللی ، به خاطر امکان ادغام و تملک بین المللی شرکت هایمان برای افزایش رقابت پذیری شرکت هایمان و کیفیت تولیداتمان. ما به سرمایه گذاری بین المللی نیازمندیم چون همانند کشورهای ژاپن ، کره و چین حجم پس انداز ملی کمی داریم و این خلا را سرمایه های با کیفیت  بین المللی می تواند پر کند.
ما به سرمایه با کیفیت بین المللی نیازمنیدم تا تولیدکنندگانمان در مسیر زنجیره ارزش بین المللی قرار گیرند. 
هیچ کشوری در جهان را نمی توانید پیدا کنید که به رشد و توسعه اقتصادی رسیده باشد و از حجم پولهای با کیفیت بین المللی استفاده نکرده باشد.
البته اگر راهی را که روسیه ، تایلند و اندونزی برای جذب پولهای داغ در دهه های گذشته در پیش گرفتند و قبل از نهاد سازی اقداماتی را انجام دادند در پیش گیریم ، این امر خود می تواند موجب سقوط اقتصادمان شود.
نیک است مسولان و فعالان نگاهی دوباره در سال ۲۰۱۷ به جهان داشته باشند و ببینید که سرمایه های بین المللی چگونه می تواند اقتصاد هایی را نجات و اقتصاد هایی را دچار مشکل کند، درس بگیریم و عمل کنیم.
برجام یک آغاز بود و برای ادامه موفقیت آمیز آن باید از جهان و جهانیان یاد بگیریم و از تکرار مکررات و اشتباهات بین المللی خود داری کنیم ، زمان برای کشورهایی که اشتباهات را تکرار می کند بسیار بی رحم خواهد بود.