غایب‌های بزرگ یک پیمان ۲۴ ساله

می متالز - سازمان جهانی کار ۲۴ سال پیش، «پیمان امنیت و سلامت در معادن» را تصویب کرد.

به گزارش می متالز، حالا ۳۱ کشور عضو آن هستند که متعهد شده‌اند دغدغه بیشتری درباره ارتقای امنیت نیروی کار در پروژه‌های معدنی داشته باشند و نه تنها برای امنیت و سلامت کارگران معدنی بکوشند بلکه بر کاهش آسیب‌های زیست‌محیطی برآمده از فعالیت‌های معدنی‌شان نیز تمرکز کنند، در حالی که در ۱۹۵ کشوری که در جهان وجود دارد رقم ۳۱ چندان چشمگیر نیست و در این فهرست ۳۱ موردی، جای خالی کشورهای بزرگ معدنکار مانند استرالیا و چین نیز بسیار احساس می‌شود. پس می‌توان نتیجه گرفت این پیمان هنوز نخستین گام‌ها را برای الزامی کردن مقررات خود طی کرده است. همین‌طور نمی‌توان نادیده گرفت که این کار، گام بسیار مهمی در احقاق حقوق کارگران معدن به شمار می‌آید که بدون اغراق در دل خطر کار می‌کنند، به ویژه اگر معدن محل کار آنها از نوع زیرزمینی باشد. یادآوری حادثه معدن زیرزمینی استخراج زغال‌سنگ زمستان‌یورت که ۲ سال پیش در همین روزها در استان گلستان اتفاق افتاد به خوبی می‌تواند گویای زخمی باشد که این گونه حوادث بر روان جامعه بر جای می‌گذارد.
البته فقط ایران نیست و هر کجا که معدن هست بدون شک خطر هم هست و معدنکاران حتی آنهایی که در امن‌ترین معادن کار می‌کنند و بالاترین اصول امنیتی در فضای کاری‌شان رعایت می‌شود، یک سال هم از مرگ و میر ناشی از خطرهایی که در ذات معدنکاری وجود داشته در امان نبودند و خلاصه اینکه معدن هر سال در سراسر جهان قربانی داده و تلخ‌تر اینکه همچنان هم می‌دهد و شمار بیشتر این قربانیان را کارگران تشکیل می‌دهد.
اما از معدنکاری نمی‌توان صرفه‌نظر کرد. قرن‌هاست که منابع معدنی، بخش بسیار مهمی از نیازهای بشر را تامین می‌کنند و جهان بدون مواد معدنی را نمی‌توان تصور کرد. تنها چاره‌ای که می‌ماند تمرکز بیشتر بر اصولی است که رعایت آنها می‌تواند به حفظ جان کارگران معدن بینجامد و شمار تلفات جانی را کمتر کند. در چنین حالتی، پیمان امنیت و سلامت در معادن به چشم می‌آید و لزوم چنین رویکردی را نشان می‌دهد و اینکه تنها ۳۱ کشور جهان، این پیمان را امضا کرده‌اند، نشان می‌دهد آنچه تاکنون اهمیت بیشتری داشته و اکنون نیز دارد، سودآوری معادن است حتی به بهای از دست رفتن جان نیروی کارگر انسانی.
این نکته نیز بسیار قابل توجه است که جای نام ایران در فهرست کشورهای عضو پیمان یادشده خالی است، در حالی که ایران نیز در گروه کشورهایی است که از بخش معدن خود درآمدزایی می‌کنند و بی‌شک کارگران شاغل در این بخش، در آفرینش این درآمد برای ارتقای اقتصادی کشور بی‌تأثیر نیستند.

منبع: صمت