به گزارش می متالز، در نظرسنجیهایی که از شهروندان کشورهای اندونزی، پاکستان، فیلیپین، ویتنام، افریقای جنوبی و ترکیه در سرمایهگذاری خارجی برای تامین انرژی انجام شده، در همه این کشورها مردم اولویت سرمایهگذاری خارجی را در انرژیهای پاک اعلام کردهاند.
ظهور بحرانهای زیستمحیطی و آثار مخرب آن موجب شده که شماری از بانکهای کشورهای آسیایی هم که همواره سودهای کلانی از سرمایهگذاری در معادن زغالسنگ بهدست میآوردهاند، در این زمینه محدودیتهایی را اعمال کنند.
بر اساس نتایج تصمیمهایی که به طور متناوب با شرکت شمار زیادی از کشورها گرفته میشود، دورنمایی ترسیم میشود که باید تا سال ۲۰۵۰میلادی (۱۴۲۹ خورشیدی) میزان تصاعد گازهای گلخانهای را در کشورشان حذف کنند یا آن را به کمترین میزان ممکن کاهش دهند اما در برخی کشورها این تصمیم با مشکلات خاصی روبهرو میشود که مانعی بر سر راه اجرای آن است.
استرالیا کشوری است که استخراج و فروش زغالسنگ، دومین درآمد ارزی پس از سنگآهن را برای آن دارد و رقمی حدود ۶۰میلیارد دلار استرالیاست.
این کشور بزرگترین صادرکننده زغالسنگ در جهان به شمار میآید و با وجود آگاهی از اینکه استخراج و مصرف کانی سیاه، آینده زیستمحیطی کره زمین را به مخاطره میاندازد، بر این عقیده است.
در واقع تا زمانی که بازار مصرف برای زغالسنگ وجود دارد، در صورتی که استرالیا تولید را کاهش دهد کشورهای دیگر این کمبود را جبران میکنند و نتیجه این خواهد بود که شماری از مشاغل استرالیا از دست خواهند رفت و درآمد کشور نیز کاهش چشمگیری خواهد داشت که به ضرر مردم این کشور خواهد بود.
مردم استرالیا درباره مصرف زغالسنگ متفاوت فکر میکنند؛ گروهی معتقدند که باید ادامه تولید زغالسنگ را تبلیغ کنند و ایجاد شغل و درآمد را ترجیح میدهند. گروه دیگری بر این باورند که با ادامه مصرف زغالسنگ و در پی آن مرگ زمین، شغلی وجود نخواهد داشت.
در برخی کشورهای افریقایی و هندوستان نیز تامین برق با سوخت ارزان زغالسنگ برای تولید برق و تامین رفاه و ارتقای سطح زندگی مردم به آلایندگی فراوان انجامیده است.
اندونزی نیز یکی از کشورهایی است که به دلیل داشتن ذخایر زغالسنگ گسترده، برای تامین برق و رفاه ساکنان کشورش ۱۰۰ نیروگاه زغالسنگی را در آینده نزدیک در دست ساخت دارد و با راهاندازی آنها شرایط خطرناکی از نظر آلودگی و محیطزیست به وجود خواهد آمد.
از سویی دیگر، این کشور در سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۷ میلادی (۱۳۸۰ تا ۱۳۹۶ خورشیدی) بیش از ۲۵میلیون هکتار از پوشش جنگلی را بدون جایگزینی تخریب کرده و این کار را برای تهیه روغن پالم و تامین بخشی از سوخت خودروهایش انجام داده است.
این اتفاق به تخریب محیطزیست و جذب دیاکسیدکربن میانجامد و انتشار گازهای مضر را افزایش میدهد.