110 هزار تن سنگ آهن بدون مشتری باقی ماند

می متالز - بازار سنگ آهن صادراتی کشور همواره دارای جذابیت و کشش است؛ چرا که چین به‌عنوان بزرگ‌ترین واردکننده سنگ آهن، همواره بازار جذابی برای صادرکنندگان دارد. اما طی 2 هفته اخیر عرضه‌های سنگ آهن در رینگ صادراتی بورس کالا بدون متقاضی باقی می‌ماند. در حقیقت عدم توافق فروشندگان با خریداران مانع از انجام معاملات شد.

به گزارش می متالز، چین در دو دهه گذشته همانند یک آهنربای غول‌پیکر، به‌عنوان مرکز جذب سنگ آهن در دنیا عمل کرده و بسیاری از کشورهای تولیدکننده و شرکت‌های بزرگ سنگ آهنی، چین را مقصد محصولات سنگ آهنی خود قرار دادند. بازار جذاب چین در این سال‌ها مقصد سنگ آهن ایران نیز بوده است و بسیاری از تولیدکنندگان ایران حتی در مقیاس کم، تلاش می‌کردند که به این بازار راه یابند.

از جمله راه‌های صادرات سنگ آهن ایران، بورس کالا بود که بخش مهمی از صادرات سنگ آهن کشور از طریق آن صورت می‌گرفت. به‌طور معمول نیز شرکت‌های دولتی سنگ آهن دانه‌بندی شده را صادر می‌کردند؛ چرا که مصرف این نوع از سنگ آهن در کشور ما بسیار کمتر از سایر محصولات مانند کنسانتره و گندله است. از آنجایی که شرکت‌های دولتی موظف به عرضه محصولات خود در بورس کالا هستند، در نتیجه پای ثابت بورس کالا برای سنگ آهن صادراتی، شرکت‌های دولتی به‌شمار می‌روند.

در سال جاری با توجه به نوسانات قیمت سنگ آهن، میزان صادرات این کالا به چین کاهش یافت و رینگ صادراتی بورس کالا نیز از این موضوع تأثیر پذیرفت به‌طوری که برخی از عرضه‌های سنگ آهن بدون متقاضی باقی می‌ماندند. البته علت انجام نشدن این معاملات در ماه‌های اخیر توافق نکردن بر سر قیمت‌های پایه بود.

همان‌طور که نمودار 1 نشان می‌دهد از ابتدای شهریور ماه 275 هزار تن سنگ آهن دانه‌بندی شده از سوی 2 شرکت مجتمع سنگ آهن فلات مرکزی ایران و مجتمع سنگ آهن سنگان در بورس کالا عرضه شد که با وجود تقاضای 495 هزار تنی در بورس کالا، تنها 110 هزار تن سنگ آهن مورد معامله قرار گرفت و به فروش رفت.

نکته قابل توجه این است که سنگ آهن معامله شده در بورس کالا متعلق به مجتمع سنگ آهن فلات مرکزی ایران بود که با وجود قیمت‌گذاری 33 دلاری به‌ازای هر تن از سنگ آهن این شرکت به‌عنوان قیمت پایه، توانست محصول خود را معامله کند. اما مجتمع سنگ آهن سنگان 3 نوبت و هر بار 55 هزار تن عرضه کرد که نتوانست معامله‌ای را صورت دهد. حتی این شرکت تقاضایی در حدود 275 هزار تن داشت؛ اما مشکل اصلی آن بود که مشتریان قیمت‌های پایه برای عرضه را قبول نداشتند. به‌طوری که از یک سو قیمت‌های عرضه مجتمع سنگان 26، 16 و 19 دلار بر تن و از سوی دیگر، قیمت پیشنهادی متقاضیان 17، 11 و 7 دلار بر تن بود. بنابراین اختلاف فاحش میان قیمت عرضه و تقاضا مانع از انجام معاملات شد و هیچ یک از عرضه‌های مجتمع سنگان به فروش نرفت.