چرا افسانه «پایان دادن مسوولان به آلودگی هوا» تمام نمی‌شود؟!

می متالز - یک سال پیش در چنین روز‌هایی اخباری به نقل از مدیران شهری در پایتخت منتشر می‌شد که حکایت از بهبود چشمگیر کیفیت هوای تهران داشت و تفسیر مسوولان از این بهبود، اتخاذ برخی تصمیمات ویژه از جمله اجرای طرح جدید ترافیک و همچنین طرح «کاهش» (همان LEZ) بود. اخباری که حالا ظاهرا اعتبارشان مخدوش به نظر می رسد.

به گزارش می متالز، یک سال پیش در چنین روز‌هایی اخباری به نقل از مدیران شهری در پایتخت منتشر می‌شد که حکایت از بهبود چشمگیر کیفیت هوای تهران داشت و تفسیر مسوولان از این بهبود، اتخاذ برخی تصمیمات ویژه از جمله اجرای طرح جدید ترافیک و همچنین طرح «کاهش» (همان LEZ) بود.

البته این نخستین بار نبود که آلودگی هوا در تهران کاهش می‌یافت و مسوولان برای مصادره این رویداد مثبت به تکاپو می‌افتادند. برای مثال، در ابتدای کار دولت نخست روحانی هم خروج بنزین تولیدی پتروشیمی‌ها از چرخه مصرف و جایگزینی آن با بنزین وارداتی در دستور کار قرار گرفت که به باور معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست، عامل کلیدی بهبود کیفیت هوای تهران بود.

آن ادعا در حالی مطرح می‌شد که در آن سال بارش نزولات جوی به نسبت سال‌های گذشته شدت گرفته بود و همچنین، وزش باد در روز‌های پرشماری به کمک شهروندان تهرانی آمده بود، هرچند نمی‌توان از اقدام موثر دولت برای توقف تولید بنزین‌های آلاینده هم صرف نظر کرد.

واقعیت زمانی بهتر مشخص شد که چند سال گذشت تا همگان دریافتند که هنوز راه زیادی تا مهار آلودگی هوا برای همیشه در کلانشهر‌های کشورمان باقی مانده و تنها با اتکا به برخی طرح‌های محدود نمی‌توان دل خوش به معجزه ماند، بلکه لازم است به دیگر عوامل موثر در آلودگی هوا نیز توجه کرد و طرح جامعی برای رسیدن به آسمان آبی تدارک دید.

همین اشاره به "طرح جامع" کافی است تا فرجام «قانون هوای پاک» برایمان تداعی شود. قانونی که احتمالا مسوولان هم نمی‌دانند چه بود و چه شد، چه برسد به شهروندان، هرچند می‌شود با کنکاش در اخبار پی برد که طی روز‌های اخیر بار دیگر باب اظهار نظر پیرامون آن باز شده و برخی از مسوولان نسبت به بی توجهی به آن انتقاداتی مطرح کرده اند.

روندی برخلاف سال گذشته که مسوولان می‌کوشیدند بهبود کیفیت هوا را ناشی از تصمیمات خود معرفی کنند؛ همان مسئولانی که حالا ترجیح می‌دهند از بی توجهی به حمل و نقل عمومی، فرسودگی این ناوگان، کیفیت پایین خودرو‌های تولید داخل و نقش شان در آلودگی هوا، دور نکردن صنایع از شهر‌ها و چندین و چند نقص و اشکال دیگر سخن بگویند.

اوضاع و احوالی که مجابمان می‌کند اگر ابر و باد و مه و خورشید در کار باشند تا آلودگی هوا کاهش بیابد (درست مانند بادی که امروز در تهران وزیدن گرفت و از غلظت آلاینده‌ها کاست)، برخی ترجیح می‌دهند از دستاوردهایشان در خصوص کنترل و کاهش آلودگی سخن بگوند و عوامل جوی را کم اهمیت جلوه دهند و اگر خلاف آن رخ دهد، تقصیر را گردن دیگران بیاندازند و قصور‌های فراوان و بی توجهی‌ها را یادآور شوند.

فرافکنی‌هایی که می‌بایست نقطه پایان افسانه بهبود کیفیت هوا در سایه اقدامات مسوولان باشد و به طراحی ساز و کار‌های ویژه برای رفع آلودگی در دراز مدت گره بخورد، اما این گونه نمی‌شود. این را می‌شود از تامل در اظهارنظر‌های این روز‌های مسوولان دریافت که شامل هیچ راهکاری برای پایان دادن به آلودگی هوا نمی‌شود.