مقابله با آلودگی هوا چقدر هزینه دارد؟

به گزارش می متالز، آیا کشورهای جهان می‌توانند انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلودگی هوا را بدون آسیب رساندن به اقتصاد به مقدار خیلی زیادی کاهش دهند؟ یک مدل جدید سیاست نشان می‌دهد که این کار نه‌ تنها امکان‌ پذیر است بلکه برخلاف تصور بسیاری از افراد، هزینه کمتری نیز دارد.

 اقتصاد محیط‌ زیست و رویایی به نام آسمان آبی، زمین سبز!

این مدل که توسط استاد حسابداری دانشکده کسب‌ وکار استنفورد، استفان رایشلستاین و همکار پژوهشگرش، استفان کاملو تهیه شده است، محدودیت غیر قابل‌ تغییری را برای نیروگاه‌های جدید گاز طبیعی در مورد انتشار گاز دی‌ اکسید کربن و آلودگی هوا فقط ۸۰ کیلوگرم مگاوات در ساعت تعیین می‌کند و سپس با استفاده از مشوق‌های اعتباری مالیاتی برای انجام زود هنگام پروژه، به تولیدکنندگان برق ۱۰ سال مهلت می‌دهد تا برای دستیابی به استانداردها، فناوری جذب کربن را توسعه دهند و به کار گیرند.

جذب اولیه کربن، که در آن «فیلترها» در دود کش نصب شده و به‌ طور گزینشی دی‌ اکسید کربن منتشرشده را جذب می‌کنند، برای چندین دهه در اماکن صنعتی مورد استفاده قرار گرفته اما هیچ وقت در نیروگاه‌های برق برای مصارف تجاری استفاده نشده است.

مقابله با آلودگی هوا آنقدری که فکرش را می‌کنید، هزینه روی دست شما و دولت نمی‌گذارد.

کاملو می‌گوید «این فناوری گران است، به خاطر اینکه به‌ طور کامل برای نیروگاه‌های برق توسعه نیافته است، به همین دلیل تعداد آن نیروگاه‌هایی که می‌خواهند از این فناوری استفاده کنند، کم است. جذب کربن در مقیاس بزرگ در چرخه‌ای از هزینه زیاد و مقبولیت کم گیر افتاده است و هیچ مکانیسمی برای کمک به خروج از این وضعیت وجود ندارد.»

در این سیاست فرضی، سازمان حفاظت از محیط زیست، استاندارد جدید تولید گازهای گلخانه‌ای ۸۰ کلیوگرم بر مگاوات ساعت را برای نیروگاه‌های ساخته‌ شده در سال ۲۰۱۷ و پس از آن اعمال می‌کند و این استاندارد تا سال ۲۰۲۷ الزامی می‌شود. سرمایه‌ گذاران نیروگاه‌های برق باید تصمیم بگیرند که آیا بلافاصله از فناوری جدید جذب کربن استفاده کنند و یا نیروگاه‌ها را طبق استاندارد قدیمی بسازند و پیش از پایان مهلت در سال ۲۰۲۷، آنها را بازسازی کنند.

در حالی که نخستین نیروگاه‌ها برای ساخت در زمینه رعایت دقیق‌ تر استانداردها، در ابتدا سرمایه و هزینه‌های تولید بیشتری را متحمل می‌شوند، این مدل سیاست، اعتبارات مالیاتی را برای جبران هزینه‌های افزایش‌ یافته و تشویق برای استفاده زود هنگام از فناوری جذب دی‌ اکسید کربن و مقابله با آلودگی هوا ارائه می‌دهد.

برای به دست آوردن معیارهای هزینه‌ شان، رایشلستاین و کاملو از داده‌های هزینه مهندسی تجربی در نیروگاه‌های برق با سوخت گاز طبیعی و بر اساس آمار آزمایشگاه ملی فناوری انرژی ایالات متحده (NETL) استفاده و با آن افق ۱۰ساله را پیش‌بینی کردند.

رایشلستاین می‌گوید «تعجبمان، وقتی که داده‌ها را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم، از این بود که مشوق‌های مالیاتی مورد استفاده آنقدرها چشمگیر نیست، و به میزان قابل توجهی کمتر از مقداری است که نیروگاه‌های انرژی خورشیدی و بادی دریافت می‌کنند. و اثرات یاد گیری پیش‌ بینی‌شده از زمان پذیرش فناوری، هزینه تولید برق را به میزان قابل کنترلی تا سال ۲۰۲۷ کاهش می‌دهد.»

مشوق‌های مالیاتی ارائه‌ شده از جمله مواردی است که امروزه برای حمایت از رواج فناوری انرژی خورشیدی و بادی مورد استفاده قرار می‌گیرد: اعتبار مالیاتی سرمایه‌ گذاران برای جبران هزینه‌های افزایش‌ یافته سرمایه ارائه می‌شود و اعتبار مالیات تولید به‌ازای هر کیلو وات‌ ساعت انرژی تولید شده بازپرداخت می‌شود.

در این مدل سیاست، اعتبارات دو سال اول چشمگیر است، اما هم‌زمان با گسترش استفاده از فناوری جذب کربن و به دلیل کاهش هزینه این فناوری، اعتبارات با گذشت زمان صفر می‌شود. پیش‌ بینی می‌شود کل هزینه تشویقی در طی ۱۰ سال، به ۶.۶ میلیارد دلار برسد. (فقط در سال ۲۰۱۳، نیروگاه‌های بادی و خورشیدی تقریبا ۵.۴ میلیارد دلار اعتبارات مالیاتی مربوط به انرژی را دریافت کردند.)

رایشلستاین می‌گوید «مشوق‌ها برای ایجاد انگیزه در تولید کنندگان برای پیشرفت در مسیر هستند.» در همین زمان، پذیرش زود هنگام، صنعت را ترغیب می‌کند تا روند کار را در یک سطح تجاری در مقیاس بزرگ به انجام برساند. او می‌گوید «این فناوری به‌ گونه‌ای است که در آینده با قیمت کمتری در دسترس همه قرار می‌گیرد.»

در سطح جهانی انتظار می‌رود که دیر یا زود مقررات جدی در مورد انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلودگی هوا وضع خواهد شد. بنابراین با داشتن فناوری جذب کربن و کاهش هزینه‌های آن، وضعیت شما در آینده بهتر از زمان حاضر خواهد بود.

طبق بررسی‌های آنها، اگر هر کارخانه‌ای که در سال ۲۰۱۷ ساخته شده، از جذب کربن استفاده کند (به‌ جای بازسازی) و در نتیجه هزینه فناوری را به‌ سرعت کاهش دهد، مشوق‌های مالیاتی در سال ۲۰۲۶ می‌تواند به صفر برسد.

در همین زمان، تولید گازهای گلخانه‌ای و ایجاد آلودگی هوا نسبت به نیروگاه‌های گاز طبیعی امروزی ۸۰ درصد کاهش پیدا می‌کند و هزینه تولید یک کیلو وات‌ ساعت برق در سال ۲۰۲۷ (بر اساس ارزش دلار در حال حاضر) ۷.۸ سنت خواهد بود، فقط ۱.۲ سنت بیشتر از هزینه متوسط در حال حاضر.

کاملو می‌گوید « در مورد چشم‌ انداز این موضوع، اگر این وسیله کل افزایش هزینه را روی دوش مصرف‌ کنندگان قرار دهد، می‌توانید انتظار داشته باشید که هزینه برق ۱۰ تا ۱۲ درصد افزایش پیدا کند.»

رایشلستاین و کاملو اعتقاد دارند که برآوردهای آنها محافظه‌ کارانه است. آنها این موضوع را فقط در یک وضعیت محدود ایالات متحده مد نظر قرار داده‌اند، و تاثیر مقبولیت گسترده جذب کربن در خارج از کشور را که می‌تواند روی قیمت فناوری داشته باشد، محاسبه نکرده‌اند. و آنها از قابلیت تجاری‌ سازی جذب کربن استفاده نکرده‌اند، که در حال حاضر برای کابردهای صنعتی به فروش می‌رسد، مانند بهبود بازیافت گاز و نفت و ایجاد یک جریان درآمد اضافی.

رایشلستاین می‌گوید که از نظر اراده سیاسی برای اتخاذ چنین سیاستی، واشینگتن در این زمینه به بن‌ بست رسیده است و رهبران کسب‌ وکار علاقمند هستند تا فناوری کاهش گازهای گلخانه‌ای را به‌عنوان یک سیاست تضمینی قبول کنند. او می‌گوید «در سطح جهانی انتظار می‌رود که دیر یا زود مقررات جدی در مورد انتشار گازهای گلخانه‌ای و مقابله آلودگی هوا وضع خواهد شد. بنابراین با داشتن فناوری جذب کربن و کاهش هزینه‌های آن، وضعیت شما در آینده بهتر از زمان حاضر خواهد بود.»