به گزارش می متالز، به نقل از رویترز، در سال گذشته میلادی رکورد تولید زباله الکتریکی در سطح جهان به ۴۵ میلیون تن رسید؛ زبالههایی که دربردارنده فلزاتی همانند طلا و مس هستند و در تلویزیون، تلفن همراه و دیگر محصولاتی که امکان بازیافت دارند، پیدا میشوند.
این رقم حاصل پژوهشی است که به پشتوانه موسسه دانشگاه سازمان ملل (United Nations University) در ژاپن انجام شد. همچنین براساس گزارش این موسسه، آخرین برآورد از حجم زبالههای الکتریکی مربوط به ۳ سال پیش بود که در نتیجه آن حجم کل زباله جمعآوری شده ۴۱ میلیون تن اعلام شد. از آن سال تا سال گذشته میلادی در نتیجه رشد کاربرد پنلهای خورشیدی و انواع دستگاههای سردکننده، حجم زبالههای الکتریکی ۸ درصد رشد کرد.
در همین راستا یک پژوهش مشترک از سوی موسسه پژوهشی دانشگاه سازمان ملل، اتحادیه بینالمللی مخابرات (International Telecommunication Union) و انجمن بینالمللی زبالههای جامد (International Solid Waste Association) نشان میدهد در سال گذشته وزن زبالههای الکتریکی جهان برابر با حدود ۴۵۰۰ برج، به سنگینی برج ایفل شد (ایفل بیش از ۱۰هزار تن وزن دارد). همچنین براساس این پژوهش ارزش مواد خام بهدست آمده از قراضههای الکتریکی به ۶۴ میلیارد دلار رسید که علاوه بر طلا و مس، شامل فلزاتی همانند نقره، پلاتینوم و پالادیوم نیز میشد.
این ارقام نشانگر رشد فرآیند بازیافت مواد معدنی از زبالههای الکتریکی است، اما در مقایسه با حجم مصرف این ابزار در سطح جهان رقم چندان چشمگیری به شمار نمیآید و همچنان بیشتر زبالههای الکتریکی دفن میشوند، حتی اگر بازیافت آنها از نظر اقتصادی مقرونبهصرفهتر باشد.
رودیگِر کوهِر، مدیر برنامه بازیافت پایدار موسسه پژوهشی دانشگاه سازمان ملل در این باره به رویترز میگوید: آنچه همچنان جای تعجب دارد، این است که تنها ۲۰ درصد از زبالههای الکتریکی در جهان به طور رسمی جمعآوری و بازیافت میشوند.
این موسسه پیشبینی میکند تا سال ۲۰۲۱ میلادی(۱۴۰۰ خورشیدی) حجم زبالههای الکتریکی به ۲/۵۲ میلیون تن افزایش یابد. در این بین چین بزرگترین منبع قراضه به شمار میآید که در سال گذشته میلادی ۲/۷ میلیون تن قراضه تولید کرد و پس از این کشور ایالات متحده امریکا بیشترین تولید قراضه الکتریکی را دارد.
بنا بر این گزارش، بسیاری از افرادی که لوازم برقی خود را به دور میاندازند بیشتر به دنبال این هستند که یک مدل بالاتر از آن را بخرند و گاه به این دلیل خرید وسیله نو را به تعمیر وسیلهای مانند توستر یا اسمارتفون ترجیح میدهند که برایشان ارزانتر تمام میشود.
این در شرایطی است که در سطح جهان همواره بحث و انتقادهای زیادی درباره جوامع مصرفگرا و دورریز مطرح میشود. کوهر میگوید زمانی که ۶۷ کشور جهان دوسوم از جمعیتی را تشکیل میدهند که قوانین وضعشدهای درباره فرآوری زباله الکتریکی دارند، چنین رقم پایینی از میزان زبالههای الکتریکی جمعآوری شده جای تعجب دارد.
هم اکنون در استرالیا و نیوزیلند به ازای هر فرد به طور متوسط ۳/۱۷ کیلوگرم زباله الکتریکی تولید میشود، اما تنها ۶ درصد از زبالههایی که مجموع افراد تولید میکنند، به طور رسمی جمعآوری و بازیافت میشود. بیشترین نرخ جمعآوری قراضههای الکتریکی مربوط به اروپاست که ۳۵ درصد از کل زبالهها را جمعآوری میکند.
آنچه بیش از پیش به بازیافت لوازم الکتریکی اهمیت میبخشد، دستیابی به مواد معدنی کمیاب مانند کبالت و لیتیومی است که در باتریهای برخی از آنها استفاده میشود، در واقع تقاضای اینگونه مواد از عرضه آنها در بازار جهانی پیشی گرفته و دنیای فناوری نیز به دنبال توسعه روشهای نوآورانه برای دستیابی به آنهاست.
چندی پیش نیز موسسه انگلیسی«کِریاِیشِناین» در گزارشی از ورود ۵هزار و ۸۰۰ تن لیتیوم و ۲۲ هزار و ۵۰۰ تن کبالت از باتریهای بازیافتی به بازارهای جهانی خبر داد.
این اتفاق قرار است تا سال ۲۰۲۵ میلادی(۱۴۰۴ خورشیدی) و در چین انجام شود. همچنین انتظار میرود که در سال یادشده بیش از ۶۶ درصد از باتریهای لیتیومیون جهان که حجمی برابر با ۱۹۱ هزار تن دارند، در این غول آسیایی بازیافت شوند که میتواند به توسعه حجم مواد معدنی موجود در این باتریها در بازار جهانی بینجامد.
تحلیلگران کریاِیشِناین، همچنین به فرصتهای احتمالی که در صنعت بازیافت برای خودروسازی وجود دارد، اشاره میکنند. از آنجا که تولید خودروهای برقی، سیری صعودی به خود گرفته، این بخش با استفاده از این فناوری فرصت چشمگیری پیدا میکند تا به منبع پایداری از کبالت و لیتیوم دست یابد.
استفاده از مواد بازیافتی، این توانمندی را به شرکتهای خودروساز میدهد که در هزینههای خود صرفهجویی چشمگیری داشته باشند و در صورتی که چین به بازیافت مواد یادشده موجود در خودروهای برقی بپردازد، میتواند در این صنعت توانمندتر از پیش عمل کند.