فروش گاز مشعل پالایشگاه نهم به بخش خصوصی آغاز شد

به گزارش می متالز، این اتفاق نافرخنده در حالی به وقوع می‌پیوندد که بسیاری از کشورهای صاحب تکنولوژی برای این موضوع چاره‌هایی خاص اندیشیده اند و از فرآیند تولید محصولات هیدروکربوری ارزش افزوده بیشتری می‌آفرینند.

مشعل‌های گاز عسلویه به عنوان پایتخت انرژی و قطب استقرار بزرگترین پالایشگاه‌های گازی و صنایع پتروشیمی کشور آلودگی شدید هوا و محیط زیست را سبب شده و سلامتی بسیاری ازفعالان در این منطقه را به خطر انداخته است.

بر اساس آمارهای ارائه شده هم اکنون سالانه 150 میلیارد متر مکعب گاز در جهان تحت عنوان فلرینگ (سوزاندن گازها توسط مشعل) به مواد آلاینده تبدیل می‌شود که طبق آمارهای بانک جهانی این رقم چیزی معادل یک سوم مصرف گاز کل اروپا است.

پیش از این رسانه‎ها در این خصوص نوشتند ایران نیز یکی از کشورهایی است که باتوجه به حجم بالای تاسیسات نفت و گاز، باید برای کاهش میزان فلرینگ خود تلاش‌های فراوانی داشته باشد و راهکارهای مناسبی نیز اخذ کند.

ایرنا چندین ماه پیش در گزارشی آورده بود: مطابق تعهدات بین المللی ایران در کنفرانس پاریس، مقرر شده بود در صورت برقرار بودن تحریم‌ها، کشورمان 4.5 درصد گازهای گلخانه ای خود را کاهش دهد و در صورت برداشته شدن کامل تحریم‌ها، تعهد ایران مبنی بر کاهش 12 درصدی گازهای گلخانه ای بوده است.

حسین یگانه رئیس اداره پایش محیط زیست استان بوشهر در همین زمینه به این خبرگزاری گفته بود: روزانه هشت میلیون مترمکعب گاز توسط پالایشگاه‌های پارس جنوبی فلرسوزی می‌شود که این حجم معادل یک سوم گاز ترش مصرفی در پالایشگاه اول پارس جنوبی است.

یگانه بیان کره بود: روزانه هزار تن گاز اس او 2 و یکهزار و 500 تن گاز سی او 2 از مجموع 10 پالایشگاه فعال پارس جنوبی و روزانه 800 تن سی او 2 از واحدهای پتروشیمی فعال منطقه در اثر فلرسوزی در فضای منطقه منتشر می‌شود.

وی با بیان اینکه در حدود 88 درصد آلایندگی‌های پالایشگاهی از فازهای جدید گازی است گفت: فازهای یک تا 10 (پالایشگاه‌های 1 تا 5) به عنوان پالایشگاه‌های قدیمی منطقه به حساب می آیند.

اینک به نظر می‌رسد با رویکرد جدید صنعت نفت ایران، این صنعت آرام آرام به سوی جمع آوری و استحصال این گازها تمایل پیدا کرده است. طرح‌هایی مانند "آماک" (میادین آب تیمور، منصوری، اهواز و  کوپال) یکی از این طرح‌ها بود که کلید اجرایی شدنش پیش از این خورده بود.

در آخرین تحولات مربوط به گازهای فلر در پارس جنوبی نیزروز گذشته خبر رسید که نخستین قرارداد فروش گاز مشعل پالایشگاه نهم مجتمع گاز پارس جنوبی بین مجتمع گاز پارس جنوبی و یک پیمانکار داخلی امضا شد.

شرکت ملی گاز ایران در این خصوص خبر داد: جواد سهیلی، سرپرست مدیریت بازرگانی مجتمع گاز پارس جنوبی در این باره گفته است: همسو با تحقق اهداف زیست محیطی منطقه و اصلاح الگوی مصرف، قرارداد فروش گاز مشعل فاز ۱۲ بین مجتمع گاز پارس‌جنوبی و یک شرکت داخلی به مبلغ ۸ میلیون و ۴۸۰ هزار دلار به مدت ۲ سال امضا شد..

سهیلی اظهار کرد: با توجه به تجدیدناپذیری انرژی‌های فسیلی، میزان افزایش سطح گازهای گلخانه‌ای و دی‌اکسید کربن، اهمیت مبحث صرفه‌جویی، مصرف بهینه انرژی و جلوگیری از هدررفت و آلودگی محیط زیست، موضوع فروش گاز مشعل پالایشگاه نهم (فاز ۱۲) مطرح شد و مورد بررسی قرار گرفت.

وی با بیان این‌که به منظور تحقق اهداف زیست محیطی منطقه و اصلاح الگوی مصرف بر مبنای صرفه‌جویی در هزینه‌کرد منابع انرژی، مجتمع گاز پارس جنوبی آمادگی انتقال بخشی از گازهای واحد مرکاپتان‌زدایی پالایشگاه نهم را دارد، گفت: بر اساس شیوه‌نامه دادوستد شرکت ملی گاز با خریداران گاز مشعل مبنی بر اعلام فراخوان عمومی فروش گاز مشعل، درخواست مصوبه پیش فراخوان مزایده عمومی یک مرحله‌ای از سوی امور پیمان‌های پالایشگاه نهم برای کمیسیون مناقصات ارسال شد.

سرپرست مدیریت بازرگانی مجتمع گاز پارس جنوبی با اشاره به موارد مطرح شده برای استفاده از گاز مشعل فاز ۱۲، اظهار کرد: در طرح اول بهره‌برداری و تبدیل گاز مشعل به محصولی دیگر نظیر برق، راهکار کوتاه‌مدت و صدور گاز مشعل به خارج از کشور به منظور صادرات محصول جدید در بازه زمانی بلندمدت در نظر گرفته شده است.

سهیلی تصریح کرد: در صورتی که زمینه خرید گاز مشعل در قالب قرارداد بلندمدت فراهم شود، امکان خاموش کردن همه مشعل‌های منطقه پارس جنوبی وجود دارد و شریک‌های تجاری نیز حاضر به سرمایه‌گذاری در این زمینه هستند.

در حال حاضر این رویکرد در حالی شکل اجرایی به خود پیدا کرده است که پیگیری کاهش و یا برطرف کردن فلرینگ حجم بالایی از گازهای اسیدی و تاثیر آن بر محیط زیست منطقه در واحدهای پالایشگاهی فعال طبق برنامه زمانبندی از طریق مجتمع گازی پارس جنوبی اجرا شده است. با این اوصاف باید منتظر ماند تا مجموعه نهاد بزرگ نفتی کشور همچنان پیگیر این نگاه باشد تا هم فضای کار و زندگی در مناطق نفتی با سلامت کارکنان و محیط زیست توام باشد و هم منابع کشور حیف و میل نشود.