به گزارش می متالز، عمده‌ترین کاربرد درب‌های ضدانفجار (Blast doors) در تانک‌ها، دفاتر نظامی و واحدهای آزمایشی (آزمایشگاه‌های کوره‌های بلست (Blast)) است. از دیگر کاربردهای این درب‌ها در مراکزی که امکان انفجار وجود دارد (مثل بیمارستان‌ها) است. این درب‌ها فشار انفجار را کنترل کرده و از نشت انفجار و آتش‌سوزی به سایر بخش‌های بیمارستان جلوگیری می‌کنند. این درب‌ها عمدتاً برای اتاق‌های ICU و CCU به‌کار می‌روند. از دیگر موارد کاربرد این محصول، درب‌های بانک و گاوصندوق‌هاست. این درب‌ها عموماً از جنس آلومینیوم و فولادند.
تست‌های انجام‌شده برروی این درها، براساس استاندارد ایزو (ISO) و GSA می‌باشد و متداول‌ترین آزمایش مورد بررسی تست TNT است. در این تست کنترل فشار انفجار از 5/4 متر آغاز و تا 100 متر مورد بررسی قرار می‌گیرد و معمولاً در حین آزمایش، از 100 کیلوگرم نیتروتولوئن استفاده می‌شود.
نوع تست بستگی به کاربرد درب دارد، مثلاً درب بانک یا بیمارستان با تسهیلات نظامی تفاوت دارد. میزان مقاومت درب براساس مقاومت دربرابر تست‌ها سنجیده می‌شود. تست‌ها در سه مرحله انجام و مقاومت دربرابر هر تست به‌صورت G1 (تست 1)، G2 (تست 2) و G3 (تست 3) نشان داده می‌شود. برای مثال برای درب بیمارستان دارابودن استاندارد G2 ضروری است.
درب‌های ضدانفجار عموماً تقویت شده‌اند. درواقع این درب‌ها را با موادی نظیر بتن‌های ضدانفجار (با پرکننده و ژل‌های میکروسیلیسی به‌عنوان مواد افزودنی) تقویت می‌کنند. این بتن‌ها که به بتن‌های نظامی ضدگلوله و انفجار معروف هستند، در لایة میانی درب قرار می‌گیرند و از پنج طرف توسط فولاد احاطه میشوند. لایة تقویتی در برخی از موارد که به مقاومت بیشتری نیاز است، به‌صورت دو لایة بتنی اعمال می‌گردد.
پناهگاه‌های ضدانفجار:
پناهگاه‌های ضدانفجار به مکان‌هایی گفته می‌شود که مردم به‌منظور محافظت خود دربرابر فشار انفجار، به آن پناه می‌برند. این پناهگاه‌ها عموماً موجب حفظ جان افراد یا اجناس از شوک امواج یا فشار بالا میشوند. پناهگاه‌های ضدانفجار در انواع زیرزمینی، بالای زمین و چندمنظوره موجودند.
طراحی پناهگاه ضدانفجار:
پناهگاه‌های ضدانفجار عموماً امواج ناشی از انفجار نزدیک را منحرف کرده و از آسیب‌دیدگی گوش و اجزاء داخلی افرادی که در این پناهگاه‌ها قرار دارند، جلوگیری می‌کنند. درحالی‌که چهارچوب یک خانة عادی با فشاری معادل psi3 (20 کیلوپاسکال) تخریب می‌گردد، پناهگاه‌های ضدانفجار، فشارهای چند صد psi را متحمل می‌گردند. این مسأله احتمال تخریب پناهگاه در اثر بمب را کاهش می‌دهد.
از مهم‌ترین پارامترهایی که لازم است برای یک پناهگاه ضدانفجار درنظر گرفت، درب این پناهگاه‌هاست. این پناهگاه‌ها تنها شامل یک ساختمان ضدتخریب برای موارد جنگ، زلزله و ... نمی‌شوند، بلکه پناهگاه‌های زیرزمینی که برای آزمایش‌های موشکی استفاده میشوند نیز، از این دسته‌اند. در پناهگاه‌های زیرزمینی، درب‌ها استحکامی معادل دیوارها دارند. معمولاً درب مورد استفاده در آنها از نوع درب دریچه زیرزمینی است که کوچک و ارزان‌قیمت می‌باشد. این درب‌ها عموماً از جنس فولاد بوده و قاب آن نیز از نوع فولادی است که در بستر بتنی نصب گردیده است. درصورتی‌که درب در سطح واقع شود و در مجاورت موج انفجار یا فشار بالا قرار گیرد، درب و قاب طوری تعبیه میشوند که درب در قاب اصطلاحاً "گیر" کند و فشار انفجار نتواند آن‌را جابجا نماید.
درب‌های به‌کار رفته در ساختارهای ضدانفجار از جنس فولاد تقویت‌شده می‌باشند. در بسیاری از موارد، این ترکیبات از سه لایه تشکیل میشوند که دو لایة آن فولادی و لایة میانی بتن و ترکیبی از پلی‌اتیلن است. در اینجا پنجره مفهوم چندانی ندارد و تنها منفذ قابل اطمینان به خارج از پناهگاه، منافذ هوایی است که برای تهویة هوا (با یا بدون دستگاه تهویه) درنظر گرفته میشوند.
دالان‌های زیرزمینی مترو، ساختاری مشابه پناهگاه را دارند. در جنگ جهانی دوم، مردم لندن و مسکو با پناه‌گرفتن در ایستگاه‌های زیرزمینی مترو، از جان خود محافظت کردند. در نیمة دوم قرن بیستم، متروهای احداث‌شده در اروپای شرقی و شوروی ساختار ضدانفجار داشتند.
عنصر اصلی ساختارهای فوق (چه بدنه و چه درب) فولاد ضدزنگ می‌باشد.
