به گزارش می متالز، حوزه ساخت و ساز و مسکن این روزها دورهای خاص و منحصر بفرد را تجربه می کند، از گرانی عجیب و سرسام آور قیمت خرید خانه تا سر به فلک کشیدن هزینه رهن و اجاره بها در نبود نظارتها.
اما گویا قرار نیست ماجرای مسکن و معضلات عدیده آن به همین موارد ختم شود و اگر شما هم این روزها مانند نگارنده مطلب حاضر برای کوچکترین تعمیر در منزلتان به مصالحی ساختمانی بنام سیمان نیاز پیدا کنید و گذرتان به فروشندگان مصالح ساختمانی بیافتد، براحتی متوجه آشفته بازار سیمان از عدم موجود بودن تا احتمال دستیابی به این کالای ساختمانی لوکس این روزها با پرداخت قیمتهای چند برابر نر خ مصوب فروش و وعده تحویل چند هفته ای خواهید شد.
براساس این گزارش، هر کیسه سیمان در درب کارخانه 16 هزار و 800 تومانکه با سودیک هزار تومانی سود عامل و هزینه تخلیه و بارگیری حمل و نقل حدود 20 تا 21 هزار تومان است اما متاسفانه در بازار در صورت پیدا شدن سیمان از 38 هزار تا 40 هزار تومان است.
آنچه در بررسی های میدانی خبرنگار خبرگزاری فارس در این خصوص مشخص شد، این بود که از حدود بیش از یک ماه پیش سیمان در مراکز فروش عمده و خرده این کالای ساختمانی نایاب شده و دلیل آن نیز عدم عرضه تا زمان اعلام قیمت های جدید عنوان می شود.
این موضوع در پیگیری خبرنگار فارس از دست کم ۱۰ فروشنده عمده و خرده در نقاط مختلف شهر تبریز کاملاً واضح بود که عرضه این محصول از مدت ها پیش متوقف شده و تولیدکنندگان به بهانه مشخص شدن قیمت جدید از تحویل سیمان به فروشندگان و مشتریان خودداری می کنند، البته اگر نخواهیم بگوییم برای منفعت بیشتر، سیمان را انبار یا همان احتکار می کنند.
یکی از مصالح فروشان منطقه باسمنج در همین خصوص به خبرنگار فارس می گوید: از آنجایی که زمزمه های افزایش قیمت سیمان از مدت ها پیش به گوش می رسید، حدود یک و نیم ماهی می شود که تحویل این محصول به عاملان فروش یا صورت نمی گیرد و یا بصورت بسیار محدود و البته ویژه و سفارشی در اختیار افرادی خاص قرار داده می شود.
وعده تحویل سیمان با قیمت چند برابری برای یک هفته بعد!
حال تصور کنید در این آشفته بازار مسکن و قیمتهای غیرقابل باور آن، اگر کسی جرأت ساخت مسکن و یا حتی تعمیرات داشته باشد، با چه مصائبی روبهرو خواهد شد، افرادی مانند آقای طاهری که به اجبار و برای نصب آسانسور در منزل چهار طبقه خود در محله باغمیشه تبریز، مجبور به تخریب و بازسازی یک راه پله ناقابل شده و اکنون برای تهیه سیمان مورد نیاز به مشکل جدی برخورده است.
وی در همین خصوص به خبرنگار فارس در تبریز میگوید: برای تهیه تنها 100 کیسه سیمان به هر دری زدهایم و گو. یا قحطی سیمان آمده و در هیچ عامل فروش مصالح ساختمانی چیزی بنام سیمان یافت نمیشود، البته اگر ساخت و ساز شما بیش از یک هزار متر باشد، میتوانید امیدوار باشید که حوالهای حداقل یک ماهه از شرکتهایی مانند سیمان صوفیان دریافت کنید.
وی ادامه می دهد: در غیر اینصورت یا باید ساخت و ساز خود را متوقف کنید و یا اگر مانند من مجبور به اتمام کار هستید، شاید پس از کلی جستجو و سفارش غریبه و آشنا موفق به خرید سیمان کیسه ای ۳۵ تا ۳۸ هزار تومان، آن هم با وعده تحویل حداقل یک هفتهای و در چند مرحله شوید در صورتی که قیمت مصوب و جدید سیمان برای هر کیسه ۲۳ هزار تومان اعلام شده است.
کمبود و نبود ناخواسته یا شاید خودخواسته سیمان محدود به این موارد عمومی نیست و اثرات آن بر امور خیر و جهادی نیز مشهود است، حوزهای که بنا به تصور عموم از حمایتهای ویژه برخوردار است اما بر خلاف تمام این پیش فرضها در شرایط عادی نیز انجام پروژههای جهادی کاری دشوار است، چه رسد به زمانی که مصالحی ضروری مانند سیمان نیز نایاب شود.
گروه جهادی شهید عبداللهی بسیج دانشجویی شهرستان جلفا و منطقه آزاد ارس یکی از همین گروه هاست که با وجود تمام موانع و سختیها، در مناطق محروم شهرستان جلفا و شهرهای اطراف اقدام به ساخت مسکن برای نیازمندان می کنند اما مشکل سیمان اقدامات این گروه جهادی را نیز مختل کرده تا جایی که زینالی مسوول گروه جهادی شهید عبداللهی بسیج دانشجویی شهرستان جلفا و منطقه آزاد ارس از تعطیلی پروژه های عمرانی این گروه خبر می دهد.
به گفته وی بیش از 20 روز است که پنج پروژه عمرانی گروه جهادی شهید عبداللهی در مناطق محروم بخاطر نبود سیمان به تعطیلی کشیده شده و این در حالی است که روزانه چندین کامیون سیمان از جلفا بطرف خدا آفرین و مقاصدی خاص حمل می شود.
در این میان آنچه آشکار و بدیهی است، نبود نظارتی است که محل اعراب و نمود آن در موضوعاتی مانند نبود، احتکار و گران فروشی سیمان است، کالایی مصداقی و مشتی نمونه از بازار انواع کالاهای اساسی و غیراساسی از چیپس و پفک گرفته تا بازار طلا و دلار و بورس که گویا همگی به حال خود رها شده اند و مدتهاست که واژه ای بنام "نظارت بر بازار" مفهوم و کارکرد خود را از دست داده و در عمل وجود خارجی ندارد و در حد سخنرانی های پشت تریبون و وعده های بی سرانجام مسوولان و مدیران قابل رویت است و نتیجه آن چیزی جز فشار حداکثری بیش از پیش بر گرده مردم عادی و عامه نیست.