دوزخی به نام معدن گوگرد در اندونزی

به گزارش می متالز، واقعیت این است که صدها نفر در اندونزی هر روز زندگی خود را به خطر می‌اندازند تا یکی از عناصر مهم و موردنیاز برای تولید طیف گوناگونی از کالاها را تامین کنند؛ این عنصر، سولفور یا همان گوگرد نام دارد.
گوگرد ماده‌ای تُرد و غیرفلزی است که از آتشفشانی در اندونزی خارج می‌شود و شب‌هنگام درخششی به رنگ آبی دارد. البته همه گوگرد جهان از اندونزی تامین نمی‌شود اما هر روز معدنکاران بسیاری به این آتشفشان می‌روند و هزاران پوند از تکه‌های سولفور را جمع می‌کنند تا به چین و جنوب شرق آسیا صادر شود.
به نقل از بزینس‌اینسایدر، دهانه این معدن گوگرد در نزدیکی دهانه آتشفشان«کاواای‌جِن» در شرق جزیره جاوا در اندونزی قرار دارد. این آتشفشان به استخری از آب فیروزه‌ای‌رنگ شبیه است. از این آتشفشان هر روز چیزی شبیه به یک مایع آبی‌رنگ بیرون می‌ریزد که به نظر می‌رسد مواد مذاب باشد اما در واقع نوری است که در نتیجه سوختن گازهای سولفوریک ایجاد می‌شود؛ در واقع حرارت زیاد و فشار گازهای سولفوریک در واکنش با هوا باعث تولید نور آبی تیره می‌شود. مواد مذاب مایع و حاوی گوگرد از دهانه آتشفشان به داخل معدن، جاری و در آنجا سفت شده و تبدیل به یک کیک زرد گرانبها یا همان مواد سولفاتی می‌شود که آماده برداشت است.
این آتشفشان از سال۱۳۴۷ خورشیدی(۱۹۶۸ میلادی) فعال شده و ۵۰ سال است که از آن گوگرد برداشت می‌کنند. در این معدن گوگرد، هر روز حدود ۳۰۰ کارگر مسیر ۳کیلومتری را در شیبی تند و روی صخره‌های سنگی طی می‌کنند و پس از پایان این مسیر در عمق ۹۰متری در شکم آتشفشان فرو می‌روند تا با میله‌ای فلزی گوگرد را خارج کنند. به دلیل همین شرایط بسیار خطرناک، این کارگران، گوگرد را طلای شیطان می‌نامند. البته همه چیز همین نیست و گازهای سمی که در فضای کار از شکاف صخره‌ها خارج می‌شود، چشم‌ها، گلو و ریه‌های کارگران را می‌سوزاند و حتی می‌تواند دندان‌های آنها را حل کند؛ در چنین شرایطی فقط کسانی که پول خریدن یک ماسک مناسب را دارند می‌توانند از آن استفاده کنند و آنهایی که چنین امکانی ندارند باید یک حوله یا روسری خیس را گاز بزنند تا به آنها کمک کند که در زمان کار نفس بکشند. یکی از خبرنگاران بی‌بی‌سی انگلیسی در توصیف خود از آن محل می‌گوید: یک روز متوجه ابری سمی در فضا شدم که میزان آلودگی آن ۴۰ برابر سطح هوای امنی است که در انگلیس وجود دارد، اما با وجود چنین اتفاقی باز هم کارگران باید به کار خود ادامه می‌دادند.
این معدن گرمای سوزانی دارد که باعث می‌شود برخی کارگران در شب که هوا خنک‌تر است، کار کنند. در ۴۰ سال گذشته، آسیب‌های مربوط به شرایط کاری در این معدن باعث مرگ ۷۰ نفر شده که مرگ بسیاری از آنها در نتیجه تماس با گازهای مضر بود. علاوه بر تحمل طی کردن مسیر صخره‌های سخت و آلودگی هوای محیط، کارگران این معدن بیشتر از زخم‌ها و آسیب‌های وارد بر پشت خود و زخم پاها در رنجند. این آسیب‌ها از وزن زیاد باری که جابه‌جا می‌کنند، به وجود می‌آید. باری که آنها بلند می‌کنند می‌تواند تا ۹۰ کیلوگرم وزن داشته باشد. همچنین به دلیل نگه داشتن سبدهای چوبی، پوست بیشتر آنها ضخیم، پینه‌بسته و چروک است. جای زخم یا سوختگی بر بدن آنها می‌ماند و ترمیم نمی‌شود.
کارگران این معدن پس از اینکه بارشان را از آتشفشان به کمپ می‌برند، زمانی برای استراحت ندارند و متوسط امید به زندگی در آنها ۵۰سال است. به دلیل شرایط شغلی سخت، کارگران سعی می‌کنند فرزندان خود را از کار در معادن بازدارند اما گاهی چاره دیگری نیست. به این کارگران ۷۸ سنت در ازای تحویل هر ۲۲ پوند(حدود ۱۰ کیلوگرم) گوگرد پرداخت می‌شود که رقم آن برای هر بار به ۵ دلار می‌رسد و اگر آنها بتوانند در یک روز ۲بار به معدن بروند، می‌توانند روزانه ۱۰ دلار کار کنند.
این بار به کارخانه‌ای که در پای کوه آتشفشان است برده می‌شود و کارگران کارخانه، قطعات گوگرد را فرآوری می‌کنند. این ماده در تولید برخی از محصولات خانگی، لوازم آرایش، دارو، مواد آتش‌زا، پودر شوینده و شکر به کار می‌رود. روزانه حدود ۱۵ تن سولفور از معادن استخراج می‌شود. تا ۲۰۰ سال پیش، معادن گوگرد فقط در ایتالیا، نیوزیلند، شیلی و اندونزی وجود داشت اما شرایط وحشتناک کار و ظهور تکنیک‌های جدید باعث شده در بسیاری از کشورها، از نیروی انسانی برای استخراج طلای شیطان استفاده نشود.
خبرگزاری الجزیره در دی ۱۳۹۲(ژانویه ۲۰۱۴) این تصاویر را از معادن گوگرد اندونزی منتشر کرد.