با تداوم تحریم چین هم از میادین نفتی ایران فاصله می‌گیرد

به گزارش می‌متالز، چهار سال پس از خروج شرکت چینی «سی. ان. پی. سی» از فاز ۱۱ میدان گازی پارس جنوبی، شرکت ساینوپک چین نیز رسما از ادامه توسعه میادین نفتی ایران، به‌ویژه یادآوران ایران منصرف شد. این خبر به طور رسمی اسفند سال گذشته منتشر شد، اما خیلی زودتر از این زمان آوازه خروج این شرکت بزرگ نفتی به گوش رسیده بود.

در همین زمینه محمدرضا نادری، مجری طرح توسعه میدان نفتی یادآوران، به تجارت‌نیوز گفته بود: با توجه به اوج‌گیری شدید قیمت ارز در بازار نباید نقش‌آفرینی چین در نوسانات بازار ایران را نادیده گرفت. اما اینکه این شرکت چه ارتباطی با مشکلات ارزی ایران دارد جای سوال را باقی می‌گذارد.

توسعه میدان نفتی یادآوران به بن‌بست رسید؟

چین از سال ۲۰۰۵ تاکنون، ۴.۷ میلیارد دلار در ایران سرمایه‌گذاری مستقیم کرده که دو میلیارد دلار آن مربوط به سرمایه‌گذاری ساینوپک در پروژه یادآوران بود که سال ۲۰۰۷ امضا شد. اما شرکت ساینوپک چین فاز اول توسعه میدان یادآوران را تکمیل کرد و تولید این میدان را به بالای ۱۰۰ هزار بشکه در روز رساند، اما به علت تحریم‌ها و البته سودی که کاسبان تحریم از ادامه تحریم‌های ایران می‌بردند از ادامه فعالیت در یادآوران منصرف شد و طبق توافق، به جای پول نقد در ازای سرمایه‌گذاری روزانه ۷۰ هزار بشکه از تولید نفت این میدان را طی سال‌های متمادی دریافت کرد؛ این موضوع به خودی خود نشان می‌دهد که ارتباط ارزی میان این شرکت و ایران وجود نداشته است.

سرمایه‌گذاری در میادین نفتی ایران با تحریم شدنی نیست

در همین باره حسین ملائک، سفیر سابق ایران در چین، گفت: یک تئوری در کشور وجود دارد که مطرح می‌کند معیشت را به سفره مردم گره نزنیم که از دو بخش قابل بررسی است؛ یک بخش اینکه برای رفع نیاز مردم و تامین کالای آن‌ها نفت بفروشیم و مواد ضروری غذایی کشور تامین شود. بر همین اساس هم اجناس در تهران و کلانشهر‌ها به وفور یافت می‌شود، اما این تئوری بخش دیگر هم دارد که مرتبط با رونق کسب و کار است.

وی افزود: در بخش رونق کسب و کار تئوری گره نزدن مذاکرات برجامی به سفره مردم درست عمل نمی‌کند؛ چراکه پول به راحتی نقل و انتقال نمی‌یابد و ارتباطات بین‌المللی هم محدود می‌شود که تقریبا در این بخش‌ها تا حد زیادی کشور متوقف است، به طور مثال یک شرکت برای تولید کنسرو لوبیا هم تا حد زیادی به روابط بین‌المللی احتیاج دارد. با توجه به این مثال باید تاکید شود که درحال حاضر با پاسپورت ایرانی در هیچ بانکی در دنیا نمی‌توانیم نقل و انتقال مالی انجام دهیم و علاوه بر این، هیچ‌کس حاضر نیست در ایران سرمایه‌گذاری کند. چراکه پولش بلوکه می‌شود و عملا سرمایه‌گذاری کشور‌های توسعه‌یافته در ایران ممکن نیست. حتی برای پتروشیمی‌ها هم سرمایه‌گذاری در ایران امکان‌پذیر نیست و این ضرر بسیاری برای کشور دارد.

ملائک خاطرنشان کرد: حتی روسیه و چین هم نمی‌توانند در ایران سرمایه‌گذاری کنند و سرمایه‌گذاری‌هایی هم که صورت می‌پذیرد صرفا برای درآمد‌های بلندمدت و میان‌مدت کشور است و به درد سفره مردم نمی‌خورد.

وی یادآور شد: چینی‌ها در دو پروژه نفتی در ایران سرمایه‌گذاری کردند؛ در بخش اول پارس جنوبی و در بخش دوم که آزادگان بود و بعد از مدتی یادآوران شد و این اقدامات هم در زمان احمدی‌نژاد صورت گرفت. در زمان احمدی‌نژاد تیم وزارت نفت پذیرفت که از نظر سیاسی ایران محدودیت‌هایی دارد و اجازه داد چین با امتیاز‌های خودش پروژه‌ها را پیش ببرد، اما در زمان روحانی، وزیر نفت زیر بار نرفت و نتیجه آن هم خروج چین از پروژه‌ها بود.

ملائک در پایان تشریح کرد: بیژن زنگنه می‌خواست طبق سیاست‌های استاندارد نفتی پروژه‌ها ادامه پیدا کنند، اما چینی‌ها این توان را نداشتند و بیش از این زیر بار تحریم‌ها نرفتند. باید بین اتمی اداره کردن کشور یا فروش نفت با دیپلماسی و بدون تحریم یک راه را انتخاب کنیم. نمی‌توانیم هم سرمایه‌گذاری را انتخاب کنیم هم برای تحریم‌ها چاره‌ای اندیشیده نشود.

منبع: تجارت نیوز