به گزارش میمتالز، یکی از اصلیترین محورهای توسعه یافتگی برای هر کشوری، شاخصهای آن کشور در صنعت فولاد است چراکه این صنعت به عنوان صنعتی مادر شناخته میشود و تداوم حیات بسیاری از صنایع پاییندست از جمله صنایع مهم کشتیسازی، خودروسازی و حتی صنایع دفاعی به فولاد وابسته است.
امروز همه ژاپن را به عنوان کشوری شاخص در توسعه صنعتی میشناسند، اما وقتی به تاریخ ژاپن به ویژه بعد از پایان سالهای اشغال توسط آمریکا نگاه میکنیم، میبینیم پایه رشد و توسعه شتابان این کشور با تمرکز بر روی صنعت فولاد انجام شده است و با تکیه بر این صنعت ژاپنیها موفق شدند صنعت کشتیسازی و خودروسازی خود را توسعه دهند و در کمتر از ۱۰ سال بعد از پایان اشغال آمریکا، اقتصاد ملی خود را احیا کنند.
وقتی کشوری شکست خورده مانند ژاپن بتواند با تکیه بر صنعت فولاد اقتصاد خود را نجات دهد، جمهوری اسلامی ایران با توجه به ظرفیتها و مزیتهایی که دارد باید به طریق اولی از صنعت فولاد بهره ببرد، اما شرط این مهم حاکم کردنِ عقلانیت و منطق در تصمیمگیریها و توجه به آمایش سرزمینی است.
طبق اسناد بالادستی و آمایش سرزمینی، صنایع فولادی به عنوان صنایعی آب بَر باید در پهنههایی که دارای منابع آب پایدار هستند مستقر شوند و با توجه به این اصل مهم در حال حاضر پر بارانترین نقطه ایران را نیز نمیتوان منطقهای با آب پایدار قلمداد کرد بنابراین سواحل جنوبی ایران به دلیل اتصال به اقیانوسها و آبهای آزاد بهترین نقطه برای استقرار صنایعِ دارای نیاز آبیِ بالا هستند.
در گذشته، «بزرگترین واحد فولادی غرب آسیا» از شهر بندرعباس به فلات مرکزی ایران منتقل شده است، امروز هیچ کارشناس و متخصصی را نمیتوان یافت که از این تصمیم دفاع کند، اما اینکه با وجود مضرات چنین تصمیماتی بخواهیم به جای انتقال صنعت به ساحل، آب را برای تداوم حیات این صنایع به کویر برسانیم یعنی هیچ درسی از اشتباهات گذشته نگرفتهایم و همچنان در بر همان پاشنهی پیشین میچرخد.
اولین الزام برای حیات هر صنعتی توجیه اقتصادی است و آبی که در مبدا مترمکعبی ۴۰ تا ۶۰ هزار تومان شیرینسازی میشود زمانی که بعد از طی هزاران کیلومتر مسیر به واحد تولیدی برسد با چه قیمتی قرار است احیاگر صنعت باشد؟ و این یعنی افزایش قیمت تمامشدهی محصولی که برای صادرات باید دوباره از کویر مرکزی ایران پا به پای خطوط انتقال آب خود را به بندرعباس برساند.
یکی از توافقات بینالمللی در سطح کشورهای جهان، تلاش برای حذف گازهای آلایندهای، چون دی اکسید کربن است.
بیش از ۶۰ کشور دنیا و کشورهای اتحادیه اروپا تعهد کردهاند که تا سال ۲۰۵۰ تولید کربن خود را به صفر برسانند، طبق این پیمان تنها محصولاتی در بازار این کشورها امکان ورود خواهند داشت که در فرآیند تولیدشان کربنی وارد هوا نکردهاند، بر همین اساس صنعت فولاد جهانی در حال ورود به عرصهای جدید است تا بتواند فولاد را با کمترین آلایندگی تولید کنند.
اگر واحدهای تولیدی کشورمان نخواهند خود را با این فرآیند وفق دهند قطعاً آینده را به طور کامل از دست خواهند داد و هیچ کشوری فولاد تولیدی ایران را نخواهد خرید و این یعنی محور توسعه در کشور که در شرایط ارزی سخت یکی از بازوهای تأمین ارز نیز به شمار میآید از بین خواهد رفت.
عباس نجفیزاده استاد دانشگاه و رئیس هیات مدیره انجمن تولیدکنندگان آهن و فولاد ایران در حاشیه اولین کنفرانس ملی آهنسازی در بندرعباس، گفت: صادرات فولاد ایران در آینده با مشکلاتی روبهرو خواهد شد چراکه کشورهای دنیا در حال تعقیب رد پای کربن در محصولات فولادی هستند از این رو واحدهای فولادی کشور ناگزیر هستند از همین الان برای حذف کربن از فرآیندهای تولید فولاد اقدام کنند.
وی تاکید دارد که دنیا امروز مشتری «فولاد سبز» است و فولاد سبز را محصولی با کمترین تولید کربن، بدون ضایعات و قابل بازیافت معرفی میکند.
نجفیزاده یادآور شد: هر تن فولاد تولیدی در ایران بهطور متوسط ۱.۴۱ تن دی اکسید کربن تولید میکند که این حجم تولید دی اکسید کربن بالاتر از میانگین جهانی است.
طبق اعلام خلیل قاسمی مدیرکل صنعت، معدن و تجارت استان هرمزگان، هرمزگان در حال حاضر سومین قطب تولید فولاد در کشور است، اما با بهرهبرداری از طرحهای توسعهای به قطب نخست و بزرگترین تولیدکننده فولاد در کشور تبدیل خواهد شد.
وی هرمزگان را برای توسعه صنایع فولادی مستعد میداند و تاکید دارد: فولاد برای توسعه به سنگ آهن به عنوان مواد اولیه نیاز دارد که خوشبختانه ذخایر سنگ آهن هماتیت در شمال هرمزگان و شمال شهر بندرعباس به ۸۰۰ میلیون تن رسیده است.
مدیرکل صنعت، معدن و تجارت خاطرنشان کرد: هدفگذاری شده است تا حجم تولید فولاد در استان هرمزگان به ۱۰ میلیون تن برسد.
منبع: خبرگزاری مهر