این دریاچه پیش‌تر یک معدن بوده است!

به گزارش می متالز، این کشور به تازگی یکی از معادن متروک زغال‌سنگ را به دریاچه‌ای مصنوعی تبدیل کرده که از جمله اقدامات چشمگیر آن در کاهش آسیب‌های برآمده از مصرف زغال‌سنگ بر محیط‌زیست، به شمار می‌آید.
به نقل از دویچه‌وله، یک معدن زغال سنگ در آلمان به دریاچه‌ای مصنوعی تبدیل شده و تابستان امسال از آن بهره‌برداری می‌شود. هدف اصلی این پروژه بزرگ زیست‌محیطی، ایجاد بزرگ‌ترین دریاچه مصنوعی در اروپا عنوان شده که به وسیله آن، یک منطقه صنعتی را به یک مکان گردشگری تبدیل می‌کند.
البته در یک نمای کلی از این دریاچه بزرگ، کمترین نشانه‌ای از یک معدن زغال سنگ و آنچه پیش از این در آن انجام شده، وجود ندارد. منطقه‌ای که این معدن زغال سنگ در آن قرار گرفته، در گذشته یک منطقه صنعتی بوده که هزاران کارگر در آن مشغول به کار بودند.
این پروژه بزرگ زیست‌محیطی با هدف پاکسازی منطقه‌ای به نام «لوساتیا» اجرا شده است؛ منطقه‌ای که پیش‌تر تامین‌کننده اصلی سوخت خانه‌ها و مراکز صنعتی آلمان بوده است. کاترین وینکلر، رئیس انجمن گردشگری دریاچه لوساتیا در این باره می‌گوید: در این منطقه پیش‌تر زغال‌سنگ از لایه‌های بسیار عمیق زمین استخراج می‌شده است.
 ایده ایجاد این دریاچه، ابتدا بسیار بعید به نظر می‌رسید اما در ۲ دهه گذشته در این منطقه ۲۶ دریاچه شکل گرفته که با ۱۳ کانال به هم متصل شده‌اند و به شکل‌گیری یک دریاچه بزرگ انجامیده است.
 یک مسیر دوچرخه‌سواری به طول صدها مایل نیز در حوالی این دریاچه شکل گرفت و این منطقه حالا نه با زغال‌سنگ بلکه با استفاده از توربین‌های بادی و خورشیدی، انرژی خود را تامین می‌کند.
یویی استین هوبر، سخنگوی شرکت معادن مرکزی آلمان در این باره می‌گوید: این پروژه یک کار منحصر به فرد به شمار می‌آید. ما در این منطقه ۲۵ هزار هکتار چشم‌انداز آبی ایجاد کردیم.
 فضای سبز این دریاچه در منطقه لوساتیا را می‌توان بزرگ‌ترین چشم‌انداز بازسازی شده در اروپا معرفی کرد و شرکت معادن مرکزی آلمان ۱۲.۵ میلیارد دلار برای این پروژه هزینه کرده است.
یکی از چالش‌های طراحان این پروژه، اطمینان از درصد اسیدی بودن آب دریاچه به دلیل وجود مواد معدنی منطقه است تا از امنیت لازم برای مردم و سایر موجودات برخوردار باشد؛ امری که با وارد کردن مقادیر زیادی آب به رودخانه یا وارد کردن آب آهکی برای بالا بردن پی‌اچ آب ممکن شد.
این دریاچه، فواید زیادی برای آلمان دارد. برای نمونه، شهرهایی همچون برلین به آب دریاچه لوساتیا وابسته هستند و این دریاچه مانند ذخیره آب در زمان خشکسالی عمل خواهد کرد. این منطقه همچنین به بزرگ‌ترین آزمایشگاه زمین‌شناسان، اقتصاددانان و زیست‌شناسان تبدیل می‌شود.
با این وجود بنا بر داده‌های منتشر شده در دانشنامه ویکی‌پدیا، زغال‌سنگ همچنان ۲۲.۹ درصد نیاز آلمان به انرژی را تامین می‌کند و بیشتر اتکای این کشور همچنان بر این کانی سیاه پرانرژی و ارزان‌قیمت است و گاز طبیعی با ۲۱.۸ درصد، انرژی هسته‌ای با ۱۰.۸ درصد، آب و باد با ۱.۵ درصد و دیگر منابع تجدیدپذیر با ۷.۹ درصد در رتبه‌های بعدی قرار می‌گیرند.
آلمان متعهد به پروتکل کیوتو و چند معاهده دیگر ترویج تنوع زیستی، استانداردهای گسیل‌کم، بازیافت و استفاده از انرژی تجدیدپذیر و پشتیبانی از توسعه پایدار در سطح جهانی است و دولت این کشور فعالیت‌ها برای کاهش انتشار و تولید گازهای گلخانه‌ای را آغاز کرده اما این کشور بالاترین میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای در اتحادیه اروپا تا سال ۲۰۱۰ میلادی (۱۳۸۹ خورشیدی) را داشته است.
در کنار اینها آلمان همچنان یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان زغال قهوه‌ای (لیگنیت) در جهان به شمار می‌آید. این کشور همراه با یونان، لهستان و جمهوری چک، بیش از یک سوم تولید جهانی لیگنیت را به خود اختصاص داده و این ماده در بخش گسترده‌ای از غرب و شرق این کشور استخراج می‌شود.