به گزارش می متالز، محسن ظهوریان اظهار داشت: شرکت ذوب فولاد بارثاوا که با استفاده از کورههای القایی ۲۵ تنی و شارژ کورهها با نسبت مساوی از قراضه و آهن اسفنجی، به تولید محصولات فولادی میپردازد، همچنان در تامین قراضه آهن و فولاد مورد نیاز خود با مشکل مواجه است.
وی در این خصوص اذعان کرد: قراضه آهن و فولاد به شدت در بازار کم و در عین حال گران شده است به طوری که اگر یک شرکت ذوب، به حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ تن قراضه نیاز داشته باشد، طبق روال نمیتواند بیش از ۱۵۰ تن آن را تامین کند. تازه این در شرایطی است که قیمت قراضه در بازار به دو هزار و 800 تا دو هزار و850 تومان رسیده است و حاشیه سود بسیار پایینی برای تولیدکننده دارد. شرایط به وجود آمده، فولادسازان دارای کورههای القایی را مجبور به استفاده از آهن اسفنجی با نسبت بالا در کوره میکند.
ظهوریان در خصوص استفاده از آهن اسفنجی به عنوان ماده اولیه اصلی کورههای ذوب نیز یادآور شد: البته استفاده از آهن اسفنجی نیز به معنی حاشیه سود بالا برای تولیدکننده نیست زیرا قیمت این ماده اولیه به مرز دو هزار تومان رسیده و با احتساب ارزش افزوده و هزینههای جاری دیگر، قیمت تمام شده محصول ما را از مرز دو هزار و 400 تومان فراتر میبرد و درواقع تنها حسن استفاده از آن، در دسترستر بودن آن است.
مدیرعامل شرکت ذوب فولاد بارثاوا درباره انواع قراضه مورد استفاده در کورههای ذوب این شرکت، بیان کرد: با توجه به تنظیم آنالیز مذاب در فرآیند ذوب، تقریبا تمام انواع قراضههای آهن و فولاد اعم از سوپرویژه، ویژه و معمولی در کورههای ما برای تولید فولاد ساختمانی قابلیت استفاده دارند که البته ما با توجه به در نظر گرفتن قیمت و خلوص، استفاده از قراضههای آهنی سنگین را به انواع دیگر ترجیح میدهیم. ما حتی گاهی برای تنظیم آنالیز ذوب، از چدن نیز در کورهها استفاده میکنیم.
وی با ذکر این نکته که برای تامین قراضه آهن و فولاد برای کورههای ذوب، راههای متعددی وجود دارد، ابراز کرد: به کارگیری نمایندگان خرید از بنگاهها، شرکت در مزایدهها، واردات و قرارداد با واسطههای بازار قراضه از راههای متداول برای تامین قراضه آهن و فولاد برای کورهها است اما ما معمولا نیاز شرکت به آهن قراضه را از طریق خرید این ماده اولیه از بازار تامین میکنیم.
ظهوریان درباره امکان واردات قراضه آهن و فولاد برای تامین نیاز کارخانهها، اضافه کرد: البته میتوان این امکان را برای واردات قراضه از برخی کشورها ایجاد کرد ولی به نظر میرسد حتی در بهترین حالت و قیمت تمام شده مطلوب، هزینه حملونقل آن به قدری زیاد باشد که نه تنها صرفه اقتصادی نداشته باشد بلکه موجب زیاندهی واحد نیز شود.
وی همچنین در این مورد، عنوان کرد: انجام تهاتر با کارخانههای نورد و استفاده از ضایعات آنها نیز میتواند به عنوان راه حلی برای تامین قراض محسوب شود ولی این کار نیز فقط برای کارخانههای کوچک قابل اجرا است زیرا حجم قراضههای نو در خط تولید کارخانهها آن قدر نیست که بتواند حجم مورد نیاز قراضه برای کورههای بزرگ را تامین کند.
مدیرعامل شرکت ذوب فولاد بارثاوا در مورد هزینههای حملونقل در صنعت فولاد، بیان کرد: یکی از عوامل موثر در تامین مواد اولیه اعم از آهن اسفنجی یا قراضه و نیز فروش محصولات در دنیا، هزینه حمل آن است که در این مدت افزایش چشمگیری داشته و به یکی از معضلات این صنعت در کشور تبدیل شده است. در حال حاضر، حمل بار کارخانههای فولادسازی در فاصلهای مثل مشهد تا تبریز، به ازای هر کیلو بالغ بر ۱۵۰ تومان میشود. افزایش هزینههای حملونقل در این صنعت باعث میشود تا علاوه بر کاهش میزان فروش محصولات، تولیدکننده فولاد به جای معیار قرار دادن کیفیت در انتخاب ماده اولیه، مسافت را معیار قرار دهد.
وی درباره مشکلات موجود در صنعت فولادسازی، با اشاره به قیمتهای غیر واقعی قراضه آهن و فولاد و آهن اسفنجی، خاطرنشان کرد: مشکلات ما در این صنعت تنها به مواد اولیه مربوط نیست؛ قیمتهای دستوری موجود، اصحاب صنعت را تحت فشار میگذارد؛ مالیاتها، تامین قطعات مورد نیاز، مشکلات موجود در مسیر صادرات و بسیاری عوامل دیگر سبب شده که امروز حال صنعت فولاد کشور رضایتبخش نباشد. به همین دلیل میبینیم که بسیاری از همکاران ما که تهدید نوسانات لحظهای قیمت، همواره در کمین آنها است، به بهانههایی مثل تعمیرات خط تولید، کار را متوقف کردهاند تا ببینند عاقبت این وضعیت آشفته بازار، چه خواهد شد.
ظهوریان در پایان توضیح داد: در حال حاضر درآمد یک جرثقیل ۲۰ تنی در حال کار، بیش از یک کارخانه تولید فولاد است که ارزشی بالغ بر ۲۰۰ میلیارد تومان دارد و برای تولید هر کیلو فولاد، ۱۰۰ تومان سود دریافت میکند. با این شرایط، صنعت فولاد به خصوص در بخش خصوصی نمیتواند تا مدت زیادی دوام بیاورد و هر نوسان کوچک قیمت در بازار ممکن است عدهای از صنعتگران ما را به سوی ورشکستگی هدایت کند. در این شرایط فولادسازان با معجره، کارخانههای خود را سر پا نگه داشتهاند.