یک صنعت ماندگار

به گزارش می‌متالز، براساس مهم‌ترین برنامه‌های اقتصادی ایران و بر مبنای سیاست‌گذاری‌های دولتی، رشد تقاضای پایه برای قطعات ریختگی طی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۴، به طور متوسط سالانه ۷، ۱ درصد پیش‌بینی شده و این در حالی است که این رشد در مقایسه با گذشته، ضریب آهنگ کندتری را نشان می‌دهد. اگر چه صنعت فولاد بر اساس چشم‌انداز تعریف شده تا سال ۱۴۰۴، همچنان به عنوان صنعت غالب غیرنفتی در کشور باقی خواهد ماند، اما بر اساس پیش‌بینی‌های صورت گرفته، صنعت ریخته‌گری اعم از فلزات آهنی و غیر آهنی و همچنین صنایع وابسته به آن از جمله صنعت خودروسازی بیشترین درصد نسبی رشد را تجربه خواهند کرد. به نظر می‌رسد اهمیت و نقش ریخته‌گری تا سال ۱۴۰۴ در صنعت و اقتصاد کشور، با روند رو به رشدی همراه خواهد بود و همزمان با افزایش بهره‌گیری از تکنولوژی‌های جدید، سهم قطعات ریختگی در سبد مصرف داخلی و صادرات افزایش خواهد یافت.

طبق پیش‌بینی‌های انجام شده، تولید قطعات ریختگی طی دهه آینده افزایش پیدا خواهد کرد و رشد سهم قطعات چدنی در تولید قطعات ریختگی، باعث خواهد شد تا صنعت ریخته‌گری سهم خود را در برآورده ساختن نیاز پایه صنعت خودروسازی و سایر صنایع وابسته به آن حفظ کند. صنعت ریخته‌گری در داخل کشور نه تنها می‌تواند در تامین قطعات فولادی، چدنی و آلیاژ‌های پایه مس به خودکفایی دست پیدا کند بلکه قابلیت تولید قطعات باکیفیت و استاندارد نیز توسط فعالان این صنعت وجود دارد. این در حالی است که کشور طی دهه پیش رو، نیازمند افزایش ظرفیت بسیار زیادی برای تولید قطعات ریختگی خواهد بود؛ به طوری که تصور می‌شود تا سال ۱۴۲۰، باید در حدود پنج میلیون تن ظرفیت جدید در کشور ایجاد شود و تقریبا نیمی از این افزایش ظرفیت باید در حوزه‌های چدن و فولاد صورت پذیرد.

با این وجود، فعالان این صنعت مادر به دنبال اعمال تحریم‌های ظالمانه و همچنین عدم حمایت تولید در زمینه اعطای تسهیلات کم بهره و همچنین کاهش هزینه‌های تولید اعم از بیمه و مالیات، با مشکلات فراوانی اعم از تامین نشدن برخی مواد اولیه مورد نیاز که در داخل کشور تولید نمی‌شوند و همچنین تامین سرمایه در گردش، کافی دست و پنجه نرم می‌کنند. ضمن اینکه علی‌رغم اهمیت این صنعت، سرمایه‌گذاری‌‎های لازم جهت توسعه آن نیز صورت نپذیرفته و این در حالی است که برای رفع نیاز تقاضای داخلی در سال‌های پیش رو، افزایش سرمایه‌گذاری بیش از پیش احساس می‌شود؛ چراکه تاسیس واحد‌های جدید مورد نیاز در دهه‌های آینده همزمان با رشد و پیشرفت تکنولوژی انواع روش‌های ریخته‌گری در جهان، مستلزم سرمایه‌گذاری هنگفتی است و بر همین اساس اهمیت حمایت دولت از بخش خصوصی و نقش پررنگ این بخش در صنعت ریخته‌گری قابل لمس خواهد بود.

در پایان می‌توان گفت صنعت ریخته‌گری طی سالیان اخیر به واسطه عوامل تکنولوژیک و اقتصادی دچار تحولات گسترده‌ای شده است که در واکنش به سیاست‌گذاری بخش‌های مرتبط به ویژه در قیمت‌گذاری فلزات آهنی و غیرآهنی، باید فرایند‌های دیگری، چون عرضه و تقاضا و بررسی نیاز داخل و در ادامه حضور موفق در بازار‌های صادراتی و بین‌المللی طی یک برنامه‌ریزی دراز مدت، مد نظر قرار داده شود. ضمن اینکه دولت باید زمینه حمایت از واحد‌های کوچک ریخته‌گری در راستای تامین نقدینگی و همچنین به کارگیری از تجهیزات و ماشین‌آلات مورد نیاز را فراهم سازد تا این صنعت بتواند همچنان به روند رو به رشد خود ادامه دهد و کشور را از هرگونه واردات قطعات مورد نیاز در صنایع وابسته بی‌نیاز سازد.

یادداشت: مختار پاکزاد

منبع: فلزات آنلاین