به گزارش میمتالز، شرکتهای اصلی که بر این اصل توافق کردند عبارت بودند از: شرکت اماراتز گلوبال آلومینیوم (EGA)، شورای آلومینیوم استرالیا، اتحادیه آلومینیوم ایالاتمتحده، مجموعه آرداگ (Ardagh)، اتحادیه آلومینیوم کانادا، انستیتوی تولیدکنندگان قوطی آلومینیومی، انستیتوی آلومینیوم اروپا، شرکت نوولیس، انستیتوی آلومینیوم ژاپن و ...
براساس توافق صورتگرفته، ابتدا سعی برآن خواهد بود که تا سال ۲۰۳۰، جهان به هدف بازیافت ۸۰ درصد دست یابد و سپس تا سال ۲۰۵۰، بازیافت ۱۰۰ درصدی صورت خواهد گرفت.
بهمنظور دستیابی به این استاندارد، ضروری است اهداف در حد جهانی و ملی نهاده شوند. لازم است که کشورها اهداف بازیافت خود را بهصورت مستقل پایهگذاری کنند و سیاستهای جدیدی را تعریف نمایند؛ لذا میبایست سیاستهای جدیدی بهمنظور جمعآوری با کمیت و کیفیت، صورت پذیرد تا بتوان به اهداف بلندمدت بازیافت رسید.
بهگفتهی کریستین کینگ (Kristen king)، یکی از مدیران آرداگ، اگر همکاری لازم در راستای بازیافت قوطی صورت پذیرد، درمجموع میتوان در مصرف انرژی صرفهجویی لازم داشت که در ابعاد بینالمللی منتهی به انقلاب بزرگی در راستای مصرف انرژی کمتر خواهد شد. همچنین با بازیافت بیشتر ضایعات زیستمحیطی تولیدشده بهشدت کاهش خواهند یافت.
شایان ذکر است که دستیابی به این اهداف بدون سیاستگذاری مناسب، ممکن نخواهد بود. بهطورکلی مهمترین چشمانداز موردنظر، عاریکردن صنعت آلومینیوم از آلایندههای کربنی است و این امر اصلیترین هدفی است که در COP۲۸ مقرر شد.
درحالحاضر کل صنعت آلومینیوم برسر یک اصل مهم توافق دارند و آن اصل غیرقابل انکار بودن اهمیت بازیافت فلز آلومینیوم در کاهش آلایندههای کربنی تولید شده است.
درواقع باید گفت بهمنظور استفاده هرچه بیشتر از فلز آلومینیوم بهعنوان فلز برتر، لازم است مشکل زیستمحیطی آن حل شود.
بر اساس آنالیز صورتگرفته از سوی انستیتوی بینالمللی آلومینیوم، پیشبینی میشود که مصرف آلومینیوم بازیافتی تا سال ۲۰۳۰ به حدود ۳۶ میلیون تن برسد که از سال ۲۰۱۹ با نرخ رشد ترکیبی سالانه ۳.۶۵ درصد، درحال رشد است.
منبع: باشگاه آلومینیوم