چرا دنیا این همه فولاد دارد؟

‌می‌متالز - دو کوره غول پیکر در کارخانه فولاد پورت تالبوت، بزرگ‌ترین کارخانه فولاد بریتانیا، این هفته همچنان به سختی کار می‌کردند و مقادیر زیادی آهن مذاب را بیرون می‌ریختند.

به گزارش می‌متالز، اما تولید فولاد از سنگ آهن در اینجا ممکن است به زودی به پایان برسد. در پایان ماه مارس، مالک کارخانه، تاتا استیل، گفت که این عملیات بیش از یک میلیون پوند (۱.۴۵ میلیون دلار) در روز به دلیل قیمت پایین فولاد در بازار‌های جهانی ضرر می‌کند و قصد دارد کارخانه را تعطیل کنده یا به فروش برساند.

صنعت فولاد بریتانیا تنها صنعت فولاد در غرب نیست که از قیمت پایین فولاد رنج می‌برد. هم بلژیک و هم ایتالیا برای باز نگه داشتن کارخانه‌های فولاد خود همچنان هزینه می‌کنند، چرا که عرضه بیش از حد و عدم تقاضای کافی عامل کاهش قیمت‌ها شده است.

پس چه چیزی باعث مازاد فولاد جهان می‌شود؟

ادوین باسون از انجمن جهانی فولاد، می‌گوید که سقوط قیمت فولاد عمدتاً نتیجه کاهش تقاضا و تا همین اواخر افزایش تولید در چین است. بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۴، تولید جهانی از حدود ۸۰۰ میلیون تن به حدود ۱.۶ میلیارد تن در سال دو برابر شد که عمدتاً ناشی از افزایش تولید در چین بود. تا سال ۲۰۱۴، تقاضای چین تقریباً با همان نرخی که کارخانه‌های فولاد آن تولید می‌کردند افزایش یافت، به این معنی که تأثیر آن بر بقیه جهان محدود بود. اما با پایان یافتن رونق ساخت‌وساز، تقاضا کاهش یافت و فولادسازان دولتی کشور را واداشت تا مازاد رو به رشد خود را در بازار‌های خارجی بفروشند. صادرات فولاد از چین از ۴۵ میلیون تن در سال ۲۰۱۴ به ۹۷ میلیون تن در سال گذشته افزایش یافت. این امر تقاضا‌هایی را از سوی شرکت‌های رقیب برای حمایت از آنچه آنها به عنوان دامپینگ می‌بینند، برانگیخته است.

بسیاری از اقتصاددانان استدلال می‌کنند که یارانه‌های دولتی مسوول افزایش ظرفیت تولید در این صنعت است که تا این حد ادامه دارد. سیل فولاد چین در سرتاسر جهان باید باعث می‌شد که تولیدکنندگان در جا‌های دیگر کوره‌های خود را خاموش کنند و در نهایت به عرضه و تقاضا به تعادل جدیدی برسند. اما از آنجایی که فولاد اغلب به عنوان یک صنعت استراتژیک در نظر گرفته می‌شود و مشاغل زیادی را در مناطقی که کارفرمایان کمی وجود دارد ایجاد می‌کند، دولت‌ها معمولاً مشتاق حمایت از آن هستند، چه از طریق یارانه‌ها یا ملی کردن. چین برای مدت طولانی بیش از حد فولاد تولید کرده است، زیرا مقامات حزب کمونیست منطقه ای، که کارخانه‌های فولاد محلی را کنترل می‌کنند، ترجیح می‌دهند به کارخانه‌های محلی خود یارانه بدهند تا آنها را باز نگه دارند تا اینکه خطر بیکاری و ناآرامی‌هایی را که ممکن است به دنبال تعطیلی آنها ایجاد شود را به جان بخرند. در اروپا، ایتالیا ۲ میلیارد یورو برای حمایت از کارخانه فولاد ایلوا در تارانتو هزینه کرده است؛ و حتی در بریتانیا، دولت محافظه‌کار تمایل خود را برای تصاحب ۲۵ درصد از سهام فولاد پورت تالبوت ابراز کرده است.

ماه گذشته، OECD، باشگاهی از کشور‌های ثروتمند، جمعی از وزرا را در بلژیک تشکیل داد تا در مورد اقدامات مقابله با بحران گفتگو کنند. اما تا زمانی که کشور‌ها یارانه کارخانه‌های خود را متوقف نکنند، یا تعرفه‌هایی برای افزایش مصنوعی قیمت‌ها اعمال نکنند، پیشرفت به سمت پایان دادن به مازاد فولاد کند خواهد بود.

منبع: ایفنا