دردی مزمن بر جان «ذوب» / سنگینی بدهی‎ها مجالی به سهامداران نمی‎دهد

به گزارش می متالز، نسبت جاری شرکت «ذوب آهن اصفهان» در رقم مساعدی قرار ندارد. طبق آخرین صورت مالی منتشر شده، نسبت جاری معادل 0.67 است.

شایان ذکر است که نسبت جاری بیانگر توانایی شرکت در پرداخت بدهی‎های کوتاه‌مدت از طریق دارایی‎های کوتاه‌مدت، است. البته نسبت جاری نمی‎تواند به تنهایی ملاک تحلیل باشد و همیشه نسبت آنی نیز باید مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. این نسبت توانایی انجام تعهدات کوتاه‎مدت، با استفاده از دارایی‎های با نقدینگی بسیار زیاد را می‎سنجد.

نسبت آنی این شرکت نیز در محدوده نارنجی 0.4 قرار می‎گیرد. بر اساس نتایج این دو نسبت، شرکت «ذوب آهن اصفهان» در پرداخت تعهدات کوتاه‌مدت خود دچار مشکل است.

به سراغ تحلیل فاصله ساختار بدهی می‎رویم تا بدهی‎های این شرکت در ترازوی سنجش قرار گیرد و با سایر شرکت‎های هم‎گروه مقایسه شود.

تحلیل فاصله ساختار بدهی «ذوب آهن اصفهان» نشان می‎دهد که نسبت به سایر شرکت‎های هم‌گروه، در اغلب موارد بالاترین رتبه و میزان را دارد. با ثبت 90857 میلیارد ریال بدهی در آخرین صورت مالی ارائه شده، رتبه دوم را دارا است. نسبت پرداختنی‎های تجاری به کل بدهی‎ها با وجود این که 13 درصد کمتر از میانگین گروه است، اما از حیث مبلغ، جایگاه سوم را در گروه فلزات اساسی دارد.

نسبت پرداختنی‎های غیرتجاری و پیش دریافت‎های جاری بیش از میانگین گروه است و در این دو زمینه، به ترتیب رتبه‎های دوم و اول را صاحب شده است.

اما تفاوت و تمایز عمده صورت بدهی‎های «ذوب» از سایر شرکت‎های گروه در بخش تسهیلات مالی نمود پیدا می‎کند. تسهیلات مالی به تنهایی 32 درصد از کل بدهی‎های «ذوب» را تشکیل می‎دهد؛ در حالی که این سرفصل به صورت میانگین در گروه کمتر از 2 درصد را شامل می‎شود. از منظر مبلغ تسهیلات نیز رتبه دوم را در گروه دارد.

43122 میلیارد ریال مانده تسهیلات ریالی و ارزی در پایان آذر ماه سال 97 است که رقم بسیار بالایی است. مبلغ تسهیلات دریافتی در سال مالی اخیر نه تنها کاهش نداشته، بلکه افزایش نیز داشته است. حتی در بخش تسهیلات مالی بلندمدت نیز از میانگین گروه سریع‎تر حرکت کرده و این بخش نیز 16 درصد از حجم بدهی‎ها را مشغول خود کرده است. افزایش مانده تسهیلات و سررسید شدن اقساط تسهیلات دریافتی نتیجه‎ای جز رشد فزاینده هزینه مالی را به همراه ندارد. نگاهی به صورت سود و زیان «ذوب» نشان می‎دهد که هزینه مالی به تنهایی نیمی‎از سود عملیاتی را نابود کرده است.

این شرکت به دنبال تهاتر بدهی‎های خود رفته تا بتواند اندکی از سنگینی آن بکاهد؛ چرا که عملا نقدینگی مورد نیاز را در دست ندارد و دارایی‎های جاری کفاف پرداخت بدهی‎ها را نیز نمی‎دهد.

اما مشکلات «ذوب آهن اصفهان» به اینجا ختم نمی‎شود.

مقدار تولید و فروش در دوره 12 ماهه سال 97 در مقایسه با مدت مشابه سال 96 افت محسوسی داشته و تنها به مدد رشد نرخ فروش محصولات، توانست به درآمدی بیش از گذشته دست یابد.

ولی درد مزمن «ذوب آهن» مواد اولیه آن است؛ به گونه‎ای که برای تولید 4 میلیون تن چدن، 6 میلیون تن آهن اسفنجی نیاز است. این شرکت همواره و همیشه با معضل و ریسک افزایش بهای تمام شده به دلیل رشد نرخ مواد اولیه (ذغالسنگ، کک و سنگ آهن) مواجه بوده است. به دلیل این که کیفیت کک و زغالسنگ‎های داخلی چندان مطلوب نیست، راهی جز واردات این مواد از خارج را ندارد. علاوه بر این، افزایش عوارض آلایندگی و هزینه حمل، زیان ناشی از تسعیر ارز و سایر هزینه‎های عملیاتی و غیرعملیاتی، بار سنگینی را بر دوش «ذوب» قرار داده است.

مجمع سالانه این شرکت نیز چندان برای سهامداران جذابیت ندارد. چرا که در سال 96 با وجود تحقق سود خالص 1202 میلیارد ریالی، به سبب زیان انباشته فوق سنگین، مبلغی از این رقم به جیب سهامداران و سرمایه‎گذاران رهسپار نشد. از همین رو، برآورد می‎شود در مجمع سال 97 نیز هیچ سودی تقسیم نگردد و سهامداران باید تا زمان صفر شدن زیان انباشته صبر کنند.

در مجموع به نظر می‎رسد وضعیت «ذوب آهن اصفهان» تا حد قابل قبول همچنان فاصله بسیار دارد و باید برنامه‎ای جدی برای کاهش هزینه‎ها طرح‎ریزی کند. در بازار سرمایه نیز در مدت گذشته از سال جاری چندان موفق عمل نکرده؛ با وجود آن که شاهد رکوردشکنی‎های پیاپی شاخص کل بورس تهران هستیم، اما این شرکت تاکنون بازدهی اندک 13 درصدی را ثبت کرده است.