
به گزارش میمتالز، دبیر انجمن سنگ آهن ایران در حاشیه هفدهمین نمایشگاه متالکس اصفهان با اشاره به تغییرات جهانی در مسیر تولید فولاد و کاهش مزیتهای سنتی کشور گفت: برای آنکه ایران بتواند جایگاه خود را در افق ۲۰۳۵ حفظ کند، بازنگری اساسی در سیاستها و رویکردهای زنجیره فولاد ضرورت دارد.
سعید عسکرزاده، با تأکید بر اینکه مشکل عدم تعادل میان منابع و مصارف تنها محدود به ایران نیست، توضیح داد: امروز این مسئله به یکی از دغدغههای اصلی جهان تبدیل شده و بسیاری از کشورها با کاهش هزینه تولید، گسترش بازیافت و بازگرداندن دورریزها به چرخه تولید به دنبال مدیریت این چالش هستند. بر اساس برنامهریزیهای جهانی نیز پیشبینی میشود تا سال ۲۰۳۵ بخش عمده تولید فولاد از محل بازیافت قراضهها تأمین شود. فولاد همچنان محصولی بیرقیب باقی مانده و جایگزینی آن با محصولات پلیمری تاکنون موفق نبوده است.
به گفته عسکرزاده، ایران سالها با اتکا به انرژی ارزان، منابع گاز و دسترسی به آب، مزیت نسبی در تولید فولاد داشت؛ اما این مزایا یکی پس از دیگری از میان رفته است. او افزود: از ابتدای امسال، قطعیهای گسترده برق این مزیت انرژی را عملاً از کشور گرفته است. علاوه بر این، ضعف سرمایهگذاری در اسکلهها و ناوگان حملونقل دریایی، همراه با تحریمها و محدودیت فروش در بازار جهانی، صادرات فولاد ایران را به شدت تحت فشار قرار داده است.
وی همچنین به ضعف اکتشافات و نبود دانش کافی در بهرهبرداری از معادن زیرزمینی اشاره کرد و گفت: فلات مرکزی ایران ذخایر زیرزمینی ارزشمندی دارد، اما با توجه به روند جهانی که نشان میدهد مصرف فولاد کاهش و سهم قراضههای بازیافتی افزایش مییابد، صرف داشتن معادن سنگ آهن دیگر یک مزیت پایدار نخواهد بود.
دبیر انجمن سنگ آهن ایران خاطرنشان کرد: برنامهریزی در زنجیره فولاد باید متناسب با شرایط امروز انجام شود، نه بر اساس مزیتهای گذشته. جز فولاد مبارکه که همواره در حوزه تحقیق و توسعه فعال بوده است، دیگر فولادسازان کشور نتوانستهاند از دانش روز بهره بگیرند و همین موضوع باعث کاهش رقابتپذیری ایران در بازار جهانی شده است.
او آینده صنعت فولاد را وابسته به ورود فناوریهای نوین و تمرکز بر بازارهای منطقهای، بهویژه کشورهای خلیج فارس دانست و تأکید کرد: سیاستهای توسعهای باید بر صادرات محصولات متناسب با نیاز همسایگان متمرکز باشد، نه تکرار مسیرهای قدیمی.
عسکرزاده در پایان هشدار داد: بخش سنگ آهن ایران در شرایط حساسی قرار دارد؛ معادن کوچکمقیاس یکی پس از دیگری تعطیل میشوند و معادن بزرگ نیز با بدهیهای سنگین دست و پنجه نرم میکنند. دولت باید با سرمایهگذاری در اکتشافات جدید، توسعه معدنکاری عمیق، بهرهگیری از فناوریهای نو و مدیریت دورریزها این صنعت را نجات دهد. در غیر این صورت، مزیتهای نسبی ایران در زنجیره فولاد بهطور کامل از میان خواهد رفت.