از ویژگی های این منطقه می توان به پتانسیل رشد قوی اقتصادی، هزینه بالای برق، کمبود منابع سنتی تامین نیروی برق در آن، همینطور زیرساختهای توسعه نیافته، منابع عظیم انرژی خورشیدی و حمایتهای دولت های مربوطه در امر انرژی های تجدیدپذیر در آن اشاره کرد.
کاهش چشمگیر هزینه ها در فن آوریهای انرژی خورشیدی نشان می دهد که علاقه کسب و کار و دولت به انرژی های تجدیدپذیر تنها به دلایل مسائل زیست محیطی نیست بلکه مسائل اقتصادی در این میان ارجحیت بیشتری دارد.
در پایان سال گذشته آسیای جنوب شرقی تنها 3 گیگاوات برق از طریق انرژی خورشیدی تولید کرد که به سختی یک درصد ظرفیت تولید جهانی را شامل می شد. اما امید است با بهره وری بیشتر از تکنولوژی های تولید برق خورشیدی، افزایش تولید 5 گیگیاوات سالانه تا سال 2020 که معادل ساخت پنج نیروگاه سوخت فسیلی استاندارد در سال است، محقق شود و این خود تحولی عظیم است.
میزان بازگشت سرمایه در پروژه های انرژی های تجدیدپذیر در اروپا تقریبا یکسان است و برای سرمایه گذاران نفع چندانی ندارد اما این رقم در آسیا می تواند دوبرابر باشد. جمعیت آسیای جنوب شرقی بیش از 600 میلیون نفر است و رشد تقاضای سالیانه آن 6 درصد می باشد. بر اساس اندازه گیری پتانسیل انرژی خورشیدی، تایلند توانایی تولید 1.600 تا 2.000 کیلووات ساعت در متر مربع انرژی خورشیدی دارد که بیشتر از آلمان به عنوان رهبر پتانسیل انرژی خورشیدی اروپاست. این رقم در آلمان 1.000 تا 1.200 کیلووات ساعت در مترمربع می باشد.
الآن زمان مناسبی برای منطقه آسیای جوب شرقی برای رسیدن به رونق در این زمینه است چراکه هزینه پنل های خورشیدی با بهبود تکنولوژی و فن آوری تولید، به کمتر از نصف در هر وات رسیده است. به همین ترتیب، کشورهای این منطقه همگی اهداف بلند پروازانه انرژی های تجدیدپذیر را در دستور کار خود قرار داده اند. از سهم 18 درصدی تایلند و مالزی گرفته تا پتانسیل 35 درصدی فیلیپین. اما هنوز سرمایه گذاران با ریسک هایی از جمله نوسانات نرخ ارز، مسائل جمع آوری زمین های مورد نیاز و عدم حمایتهای دولتی مواجه هستند. ذخیره سازی انرژی خورشید در طول شب نیز از دیگر معظلات در این بین است هرچند تکنولوژی ذخیره باتری به سرعت درحال پیشرفت می باشد.