به گزارش می متالز، این در حالی است که در سالهای اخیر، ریوتینتو و آنگلوامریکن دیگر شرکتهای بزرگ معدنکار جهان نیز از کاهش یا توقف کامل تولید کانی سیاه خبر داده بودند؛ اقدامی که هر چند به ادعای این شرکتها با هدف کاهش گرمایش زمین انجام میشود اما در چشماندازی طولانیمدت به سودآوری برای آنها میانجامد.
بیاچپیبیلتون، بزرگترین شرکت معدنی جهان در پی گزینههایی است که آنها را جایگزین زغال سنگ کند. این غول معدنی که فعالیت آن در نقاط مختلف جهان پراکنده است، در نظر دارد تجهیزات استخراج زغال سنگ را در استرالیا و کلمبیا از کار بیندازد. این اقدام در ادامه نخستین گامی است که بیاچپی برای تضعیف جایگاه کانی سیاه در مجموعه خود در سال گذشته برداشت. بیاچپی سال گذشته از انجمن جهانی زغال سنگ خارج شد و اعلام کرد از توافق آب و هوایی پاریس پشتیبانی میکند و خروج از این انجمن را در راستای همین پشتیبانی انجام میدهد.
این شرکت همچنین اعلام کرده که روابط کنونی و آینده بیاچپی باید به موازات مواضعی باشد که این شرکت در برابر وضعیت آب و هوا و انرژی جهان در نظر گرفته است. تمرکز بر کاهش گرمایش جهانی با کاهش انتشار گازهای گلخانهای از این نوع رویکردها به شمار میآید. این در حالی است که بیاچپی درحالحاضر، ۲ واحد استخراج زغال حرارتی دارد؛ یکی «اناسدابلیوانرژیکول» در استرالیا و دیگری «سِروهِن» در کلمبیا که منبع ۴درصد درآمد سالانه بیاچپی هستند. پیتر بیوِن، مدیر ارشد مالی این شرکت است. او حدود ۶ ماه پیش و اوایل امسال میلادی گفته بود بیاچپی به دنبال جایگزینهایی برای سوختهای فسیلی است و حالا میگوید بیاچپی بر کامودیتیهایی تمرکز کرده که به سامانههای حملونقل برقرسانی میکنند و در همان حال در کربنزدایی صنایع موثر هستند؛ فلزاتی مانند مس و نیکل از این جملهاند. نمودار نیز نشاندهنده درآمد پیش از بهره، مالیات و استهلاک به اختصار EBITDA در بیاچپیبیلتون است که با اضافه کردن دوباره استهلاک به سود عملیاتی محاسبه میشود و برای تحلیل سودآوری عملیاتی یک شرکت به کار میرود. براساس دادههای این نمودار، زغال حرارتی ۱درصد کل درآمد این غول معدنی را تشکیل میدهد و پس از آن ۱۲درصد کل درآمد از نفت، ۱۳درصد از مس، ۱۳درصد از زغالکک و ۶۱درصد از سنگ آهن حاصل میشود. این اقدام بیاچپی البته در ادامه گامهایی است که ۲ تن از دیگر غولهای معدنی جهان در این مسیر برداشتهاند. یکی از آنها ریوتینتو و دیگری آنگلوامریکن است. این ۲ نیز در چند سال گذشته، همه یا بخشی از داراییهای مرتبط با زغال سنگ را تعطیل کردهاند. گفته میشود این اقدام در واکنش به فشارهایی است که از سوی سرمایهگذاران نهادهای دغدغهمند درباره آثار زغال سنگ بر گرمایش جهانی، به شرکتهای معدنی وارد شده است. یکی از این نهادها صندوق دارایی مستقل پادشاه نروژ به ارزش ۱تریلیون دلار است. این صندوق به تازگی اعلام کرده که در کوتاهمدت تصمیم به سرمایهگذاری در مقابل شرکتهایی دارد که سالانه بیش از ۲۰ میلیون تن زغالسنگ یا بیش از ۱۰ گیگاوات برق با سوختن زغالسنگ تولید میکنند. بهرام فرزاد، کارشناس زغالسنگ در تشریح بیشتر این اقدام از سوی غولهای معدنی جهان به روزگارمعدن توضیح میدهد: زغال سنگ، امروز کالایی پردردسر به شمار میآید؛ هم به دلیل گرم شدن زمین و عواقب محیطزیستی آن و هم به دلیل تلفات جانی که استخراج این کانی در سراسر جهان در پی دارد. این اتفاقها، فشار افکار عمومی را بر دولتها در رویارویی با زغال سنگ بالا میبرد و از تمایل دولتها و سرمایهداران جهان بر صرف سرمایههای خود بر پروژههای زغالی میکاهد.
وی میافزاید: اما از نظر من آنچه بیاچپی و سایر غولهای معدنی را متمایل به حذف تدریجی زغال سنگ از مجموعه تولیدات خود کرده، منافع اقتصادی این شرکتهاست. آنها تمایل دارند سرمایه خود را صرف انواع دیگر کامودیتی کنند که درآمد بیشتری برای این شرکت بیافرینند و استخراج زغالسنگ را به دیگر شرکتهای معدنی به ویژه شرکتهای چینی واگذار کنند. چینیها هم با توجه به توان اقتصادیشان از زغال سنگ مصرفی خود که در تولید فولاد به آن نیاز دارند، استقبال میکنند. در نظر بگیرید که چین همچنان بزرگترین تولیدکننده فولاد جهان است و برای تولید این فلز به زغال کک نیاز دارد.
فرزاد در ادامه میگوید: این در حالی است که غولهای معدنی علت اصلی توقف تولید زغالسنگ را آلودگیهای زیستمحیطی و آبوهوایی برآمده از آن اعلام میکنند و در تلاش هستند از حجم دیاکسید کربن موجود در جو بکاهند اما از نظر من این روی ظاهری سکه است و روی واقعی آن این است که آنها دیگر استخراج زغال سنگ را آن چنان که انتظار میرود از نظر اقتصادی مقرون به صرفه نمیدانند و ممکن است سرمایهگذاری بر استخراج مس یا عناصر نادر را در دستور کار قرار دهند.