به گزارش می متالز، این کارگران که مشغول کار در یکی از کارگاههای این معدن بودند با ریزش آن در زیر خاک مدفون شدند. پس از حادثه تلخ معدن زغالسنگ زمستانیورت در گرگان که اردیبهشت ۹۶ رخ داد و بر اثر آن ۴۳ هموطن جان خود را به شکل فجیعی از دست دادند، مسئولان، وعدههای زیادی برای ساماندهی و ایمن کردن معادن زغالسنگ که ریسک بروز حوادث در آنها بالاتر از دیگر معادن است، دادند اما همانطور که پیشبینی میشد این وعدهها در سطح کمرنگی جامه عمل پوشیدند. البته اقدام مثبت دولت در ۲ مرحله افزایش نرخ زغالسنگ و مبنا قرار دادن نرخ شمش فولاد برای نرخگذاری زغال سنگ میتوانست به افزایش درآمد معادن زغالسنگ بینجامد و منجر به افزایش ایمنی در آن شود اما اینگونه نشد و افزایش درآمد به افزایش ایمنی نینجامید. از دیگر سو پس از حادثه زمستان یورت قرار شد پایگاههای ایمنی و بازرسی معادن زغال سنگ کشور ایجاد شوند که بهظاهر، این اتفاق رخ نداده است. دبیر انجمن زغال سنگ کشور اوایل مهر امسال در نامهای به معاون امور معادن و صنایع معدنی وزارت صنعت، معدن و تجارت، از ایجاد پایگاههای چهارگانه گلایه کرده و نسبت به رخ دادن مشکلات و حوادث در این معادن هشدار داده بود. با این حال اکنون دولت باید گزارش دهد که روند ایجاد این پایگاهها چگونه طی شده و چرا با وجود ۲.۵ سال از وعده ایجاد این پایگاهها، هنوز شاهد تشکیل آن نیستیم. مسئولان ذیربط و مدیران معادن زغال سنگ باید شفاف پاسخ دهند که برای ایمنی معادن خود دستکم در این ۲ سال چه کردهاند. البته نباید از نظر دور داشت که معادن زغال سنگ در بین دیگر معادن از ریسک بالایی در بروز حادثه برخوردار است و از طرف دیگر معادن طبس از ایمنی بیشتری نسبت به معادن دیگر زغالسنگ کشور برخوردار هستند و حتی بازدید کارشناسان از معدن حادثهدیده بر رعایت مسائل ایمنی صحه میگذارد. با این حال به صرف اینکه میدانیم معادن زغالسنگ حادثهخیز هستند میتوان جامه مسئولیت را درآورد و پاسخگو نبود؟ آیا خدای ناکرده فاجعهای دیگر به وسعت معدن زمستان یورت باید رخ دهد تا همه مسئولان به ارائه گزارشهای عجولانه تنظیم شده بسنده کنند و باز تا حادثهای دیگر خداحافظ؟ این چرخه باطل باید جایی قطع شود.